Maand: december 2016

Ik kwam mijzelf onlangs aardig tegen tijdens het kerstgala van mijn dansschool. Prachtig aangeklede mannen en vrouwen. Mensen met genoeg energie om lekker te dansen, en mensen die geen nee hoeven te zeggen tegen een schaal met hapjes. Ik wist gewoon niet wat ik er kwam doen.

Het is heel lastig als je uren voor de spiegel hebt gestaan in twijfel over wat aan te trekken, en je de moed bijeen hebt gesprokkeld om  überhaupt te gaan en je dan te horen krijgt uit allerlei hoeken: Joh wat is er met jou gebeurd dan?! Kunnen ze die spleet niet opvullen?!!.  Hoe lang moet je nog?!! Jeeeeeeeeeeeeetje wat errruggg!!!

Het enige wat je daar natuurlijk echt komt doen is bijpraten met vrienden en even vergeten dat je er “anders” uit ziet. Ik stond op het punt om te vertrekken totdat ik besloot te blijven. Want het echt iemand kwalijk nemen kon ik niet. In principe kwamen die reacties voort uit medelijden, bezorgdheid en empathie. Wat eigenlijk dan toch ook weer iets wonderlijks is. Ik sta er niet alleen voor. Ik hoef niet altijd mijn koppie omhoog te houden en trots te vechten tegen die meelevende blikken. Ik mag best eens toegeven aan dat : het is verdorie toch niet te geloven gevoel.

Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik heb mijn eerste reactie op de blog gehad van een lotgenote. Ik ben niet de enige met een spleet tussen mijn tanden bij het kerstdiner! Hoe geweldig is het om te weten dat je in deze magische tijd van het jaar er niet alleen voor staat.

Keer op keer wordt ik daar aan herinnert. Familie die meedenkt over een vloeibaar/ gepureerde feestmaaltijd, die lieve kerstgroet van een collega om mij te bedanken voor een leuk jaar en een hart onder de riem van vele vrienden en kennissen. Die lieve woorden helpen mij er echt doorheen. Want ja het is soms verdomd lastig dat hele project X gedoe. Want zeg nou bijvoorbeeld zelf: Wie heeft er wel oprecht zin in lekker lang tafelen als je jezelf niet lekker in je vel voelt zitten? Omdat je A niet eten kan en B er simpelweg voor jouw gevoel niet aantrekkelijk uitziet.

Ik verheug me zo op dat moment dat die Spin er eindelijk uit mag. Helaas heb ik slecht nieuws te horen gekregen van Theo (the orthodontist). De spin moet nog een half jaar blijven zitten. Dit terwijl er eerst beloofd was dat hij er eind februari al uit zou mogen. Helaas pindakaas. Om toch de spleet weg te werken heeft Theo besloten om over te gaan op slotjes 26 januari. Deze komen dus naast de Spin erbij in mijn mond.

Maaarrrr zoals ik al eerder zei de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik kan weer wat kauwen!! Het gaat nog niet zo soepel als dat het ging. Nootjes hoef ik echt niet te proberen. Maar een boterham zonder korstjes in kleine stukjes is voor mij al een hele dikke overwinning! Ik heb voor het eerst sinds tijden opeens oprecht zin in lekker lang tafelen (met Kerst). Doordat ik weer wat kleine dingen kan eten heb ik voor het eerst sinds tijden geen hongerig gevoel. Ik ben zo dankbaar en blij met deze kleine stap in de goede richting. Ik hoop dat dit na 26 januari zo blijft.  En ik hoop voor het eerst in tijden op een niet gepureerd diner. Dankzij lieve Alex heb ik met tranen in mijn ogen rijst met saus kunnen eten opgehaald door hem bij Surya . Mijn favoriete restaurant. Wat een prachtig cadeau! Ik heb zin in feest(dagen).

Ik heb zin in een nieuw jaar met nieuwe kansen.

Hele fijne wonderbare magische dagen!

Al het liefs,

Ik ben Nikki

Terwijl de pepernoten net achter ieders kiezen verdwenen zijn, vliegen de kerstrecepten me al weer om de oren. Dit jaar doe ik er niet aan mee. De culturele lekkernijen zijn nog te hoog voor mij gegrepen. Eigenwijs als ik ben, ben ik aan het oefenen met kauwen. Ik heb net een stuk brie op lopen kanen. Ik kan het lastig eten noemen. Ik heb het echt naar binnen geschrokt. Bij ieder nieuw smaakje slaan mijn smaakpapillen op hol. Het liefst had ik de hele brie heel doorgeslikt. In plaats daarvan heb ik eerst uitvoerig de harde korstjes verwijderd. Daarna heb ik het overgebleven brie restantje geprakt met mijn vork. Om het vervolgens hap voor hap met mijn tong tegen mijn wang gedrukt fijn te malen. Heeeeeerlijk. Ik heb gelukkig wel de neiging onderdrukt om daarna over mijn buikje te wrijven en een harde boer te laten. Het deed me sterk denken aan deze parodie van het nummer Sweet Dreams.

Man wat mis ik eten nu mijn kaken muurvast zitten. Mensen blijven maar vragen hoe met met de pijn gaat. De pijn is eerlijk gezegd wel het laatste waar ik mij dagen lang mee bezig houd. Ik ben aan het snakken naar iets om mijn tanden in te zetten. De shakes, pap, vla, pudding, aardappelpuree, soep en gepureerde groenten (kortom de prakjes) komen mijn neus uit. Sinds 25 oktober heb ik geen ´´normale´´ maaltijd meer gehad. Vooral hartig mis ik. De meeste dingen die ik wel kan eten zijn mierzoet.  Een mens doet rare dingen in nood. Het uithollen van een banketletter. Pepernoten weken in thee. Een chocoladeletter omsmelten voor over wat ijs. Pastasaus oplepelen uit pot. Met vleesjus een broodje weken om zo door te kunnen slikken. Pindasaus mikken over een geprakte banaan. Wat kan ik zeggen? Ik heb mijn eet dieptepunt bereikt. Ik ben diep gezonken. Ik wil meedoen aan de feestvreetvreugde! Maar mijn gebit is er nog niet klaar voor.

Ik ben inmiddels samen met Alex naar de psycholoog geweest. Ze vond mijn gevoelens heel realistisch. Ze vond ook dat ik sportief met project X omging en ziet geen depressie voor mij weg gelegd in de toekomst. Ze vroeg hoe lang het zou gaan duren voordat ik weer kon eten. Het was een klap in mijn gezicht. Ik weet het antwoord op die vraag niet. Voorlopig 3 maanden, dan is het bot weer geheeld. Wat mij daarna te wachten gaat staan dat zien we dan wel weer. Leven per dag, dat is de enige optie om er mee om te gaan. De psycholoog vond dat Alex en ik goede afspraken met elkaar hadden gemaakt. Waar we eerst irritaties hadden over wat ik nodig had qua zorg en wat hij nodig heeft om te kunnen werken zijn opgelost en uitgepraat. Tijdens mijn tweede grotere operatie gaan we een tijdschema uitproberen zodat ik niet hoef te vragen om bijvoorbeeld een kopje thee. En hij niet steeds gestoord wordt door mijn hulpvraag tijdens het thuiswerken. Het meeste kan ik nu weer zelf. Wel ben ik snel moe.

In ieder geval merk ik dat mijn concentratie sterk verminderd is. Zo was ik laatst mijn telefoon kwijt. Ik hoorde het toestel afgaan in de keuken maar zag mijn telefoon nergens. Totdat ik dorst kreeg en hem daar triomfantelijk naar mij grijnzend terug vond in de koelkast. Ik denk dat ik hem daar had achtergelaten na een gesprek met mijn moeder terwijl ik eten aan het staafmixeren was. Een andere verklaring heb ik nog niet gevonden. Ook fiets ik rustig naar mijn werk zonder fietssleutels, zodat ik die eerst op de vijfde etage (we wonen in een flat) kan ophalen voordat ik überhaupt aan mijn reis kan starten. En vergeet ik rustig tijdens het ophalen van die sleutels mijn tas boven en kom ik daar pas beneden weer achter.

Ik weet dat de tijd alle wonden heelt. Laten we nu maar hopen dat de tijd die project X nog in beslag gaat nemen snel voorbij vliegt.