Weet je wat ik zo ongelooflijk mooi vind aan de feestdagen? Dat het een seizoen is van geven en niet alleen van ontvangen. De dagen zijn korter en lijken moeilijker te dragen door de duisternis die ons omhuld als een deken. We staan op en het is donker, we komen thuis en het is donker. De dag vliegt voorbij. Maar er brand licht in de duisternis. De straten vullen zich met feestverlichting. Het is magisch. Als het donker is zoeken we naar dat sprankeltje hoop. Iets om voor te leven. En al snel kom je erachter dat jouw vrienden, geliefde(n), familieleden, collega´s en kennissen dat echte wij gevoel kunnen oproepen. Samen zijn is liefdevol. Het gaat niet zozeer om wat je elkaar geeft, maar des te meer om wat je elkaar te bieden hebt. Als het leven je een lege doos schenkt, bedenk dan niet wat je eruit had kunnen halen maar aan wat jij erin kunt stoppen om de doos te vullen.
Sinds dat ik ben begonnen met geven krijg ik zoveel terug. De theaterlessen die ik op vrijwillige basis geef op een zorgboerderij voor mensen met een beperking maken mijn leven rijker, maar openen ook mijn hart voor buitenstaanders. Neem bijvoorbeeld de buschauffeur die mij inmiddels herkent als ik klaar ben met mijn lessen. De halte waar ik in stap is geen bekende halte. Inmiddels weet hij precies wie ik ben en hoe laat ik er sta, en vooral dat hij niet zonder mij mag weg rijden. In de bus kijkt altijd een man (ook met een verstandelijke beperking, wat ik maar een vreselijk naar woord vind, dus ik noem hem liever liefkozend muppet) wiens naam ik niet ken naar mij uit. Zijn lievelingskleur is fluorescerend roze weet ik inmiddels. En de buschauffeur heeft onlangs zijn moeders huis moeten verkopen en een zware tijd omdat hij haar naar het verpleeghuis heeft moeten brengen en een belofte aan zijn overleden vader heeft te vervullen. Het geeft mij zoveel warmte om deze mensen eenmaal per week te zien en ze te spreken als oude vrienden. Ik ga ze volgende week verrassen met een klein cadeautje gewoon om ze te bedanken voor de leuke busgesprekken.
Nu mijn nieuwe gezicht steeds dichterbij komt, begint het ook steeds meer te voelen als een frisse start. Een nieuw begin. Ik heb zoveel tijd gestopt in bedenken hoe mijn nieuwe gezicht eruit zou moeten komen te zien, en zoveel tijd verloren eraan. Zo zonde nu ik weet dat mijn ware gezicht komt vanuit een goed hart, en niet vanuit een omgebouwde kaaklijn. Ik was zojuist bij de kapper, ik heb lang haar waar ik mega trots op ben. Het is het enige aspect dat ik oprecht supermooi vind aan mijzelf. En ik heb besloten om het te doneren aan het goede doel. Voor mensen die vanwege chemotherapie of andere chronische problematiek het een tijd moeten doen zonder haar. Helaas kwam ik net 3 cm te kort dus moet ik even verder sparen. Wellicht had het zo moeten zijn. En komt met mijn nieuwe kaaklijn ook een waar gezicht als ik het na de operatie weggeef met een warm hartelijk hart.
