Maand: januari 2018

Nog twee weken, dan is het operatiedag. Hoe dichterbij de operatie komt hoe beter ik mij de vorige operatie herinner van 7 november 2017. Hoe verschrikkelijk koud ik het had in mijn operatiehemdje. Hoe ik tegenover een muurschildering werd geparkeerd met dieren. Hoe ik als een klein kind om mijzelf te kalmeren de dieren in mijn hoofd een naam gaf. Hoe er op mijn aderen geklopt werd omdat ze geen geschikt bloedvat konden vinden voor het infuus. Hoe daarom de naald moest worden doorgeschoven onder mijn huid, wat resulteerde in een blauwe pijnlijke hand. Hoe ik bijna was vergeten mijn belachelijk uitziende badmuts op te zetten zodat mijn haar niet onder bloed zou komen. Hoe de koude elektroden werden geplakt op mijn borst, de zuurstofmeter met een klemmetje werd vastgezet op mijn vinger en een slangetje mijn neus in werd geduwd wat een raar kietelend gevoel was. Twee hoofden die ruim een half uur later boven mij hingen en zeiden dat ik maar moest denken aan leuke dingen. En hoe ik ontwaakte uit een verre droom met een doek met ijsklontjes vastgebonden om mijn hoofd. Direct na de operatie moesten er foto´s worden gemaakt om te kijken of de operatie geslaagd was. Half stoned werd ik geparkeerd in de wachtkamer. Het bloed stroomde uit mijn neus en mond en druppelde over mijn handen, op mijn schoot en op de vloer. Een lieve vrouw uit de wachtkamer gaf mij toen haar zakdoek. Het duurde even voordat de zuster terug was om mij vast te koppelen aan de foto apparatuur. Met de verse hechtingen in mijn mond inmiddels ontzettend duizelig want nog steeds nuchter en een kaakoperatie verder moest ik bijten op een pinnetje. Met desinfectiemiddel werd mijn bloed van het apparaat afgehaald en werd ik zonder woord in mijn rolstoel teruggereden naar Alex en mijn schoonmoeder. Vlak daarna werd ik ontslagen uit het ziekenhuis.

Het meest bizarre was dat ik niet meer de controle had over mijn woordenschat en spelling. Keuken en kuiken waren hetzelfde.  Ik wist echt wel welke van die twee ik bedoelde, maar niet meer welk woord ik moest koppelen aan het plaatje in mijn hoofd van dat gele schattige diertje die ik voor mijn operatie had gezien op de muur. En al helemaal niet meer hoe ik het moest schrijven. Het duurde ruim een maand voordat woorden weer leken te kloppen. En mijn dyslexie weer spoorloos was verdwenen. Stom was het dat een wandeling van 5 minuten wel uren leek te duren. Ik kon niet zelfstandig meer voor mij zelf zorgen. Ik had het er heel erg moeilijk mee zo afhankelijk te zijn van anderen en zo veel mantelzorg te moeten vragen van Alex.

5 februari is de tweede keer in mijn leven dat ik geopereerd moet worden. Ik weet nu een stuk beter wat ik kan verwachten, en voel mij een stuk kalmer. Ik heb ontzettend veel verse soepen en wat smoothies gemaakt die op mij liggen te wachten in de vriezer. Voor Alex heb ik ook lekkere maaltijden gekookt die hij enkel nog hoeft te ontdooien. Ik kreeg de gouden tip van een lieve vriendin om afgelopen woensdag 24 januari 2018 aan de anesthesist te vragen naar de mogelijkheden om het infuus te plaatsen na het wassen van mijn handen met warm water zodat ze deze makkelijker kunnen prikken.

Met de tweede operatie in het verschiet voelt iedere hap als een soort laatste avondmaal. Alles smaakt extra lekker en ik heb de neiging om mij nog even flink vol te proppen met allerlei ongezonde lekkere dingen. Waar ik normaal een tweede stuk taart zou weigeren eet ik hem nu op zonder erover na te denken. Stiekem hoop ik dat ik na de operatie weer wat kilo´s kwijt raak en weer wat gezondere keuzes ga maken in avondeten, want ik zou mij moeten schamen voor mijn ongezonde eetgedrag. Patatjes, kroketten, taart, chips, frisdrank, nasi, koekjes alles is binnen een minuut op. Ik lijk wel op die papier hier prullenbakken van de Efteling, enkel ben ik een eetkliko. Ik heb twee kookboeken gekocht en experimenteer nu veel met nieuwe recepten. Ik heb dat nu kan het nog gevoel en wil van alles proeven want ik heb geen idee hoe lang ik weer moet leven op pap en soep.

Het is vrijdag 12 januari 2018. De gipsen replica’s van mijn gebit liggen netjes begraven in hun kistje. Ik ga ze vandaag inleveren bij dokter Frankenstein. Aan de hand van de replica’s gaat zij mijn nieuwe gezicht aanmeten. Voor de gelegenheid heb ik een zwart jurkje aangetrokken. Het voelt toch wel een beetje als een afscheid. De begrafenis van mijn oude zelf.

Ik ben gewapend met een vragenlijstje na Bob’s laatste consult. Bob wilde graag aan mijn extreme make-over beginnen om de misvorming van mijn gezicht op te lossen. Mijn bovenkaak moest los worden gehaald en worden gekanteld omdat deze 2 millimeter te kort is. Mijn onderkaak moest ook worden gekanteld om zo weer in evenwicht te staan met mijn bovenkaak. Er moest een stuk bot uit mijn been worden gehaald om de verlenging van de onderkaak mogelijk te maken en mijn kin zou gecorrigeerd worden tijdens een derde operatie. Daarnaast raadde Bob mij een neuscorrectie aan omdat hij dacht dat ik mijn neus ooit gebroken had. Uit de röntgenfoto’s bleek dat het botje in mijn neus wat scheef stond. Als hij zou gaan schuiven met de bovenkaak zou mijn neus mee verplaatsen.

Dokter Frankensteins spreekuur loopt gigantisch uit. Als ik haar ontmoet snap ik direct waarom. Dokter Frankenstein is een enthousiaste vrouw die graag babbelt. Ik krijg er geen speld tussen. Ze legt uit dat zij de behandeling overneemt van Bob vanwege zijn blessure. Hij gaat haar wel assisteren tijdens de operatie (dat is ook wel zo gezellig tijdens het opereren volgens haar) maar zij is de kapitein op het schip die de beslissingen maakt. Begerig verteld ze mij dat ze zin heeft in de operatie. Ze heeft al wat berekeningen gemaakt met de 3D modellen en kijkt alsof ze zojuist de hoofdprijs heeft gewonnen. Voor haar ben ik een uitdagende witte bonen in tomatensaus puzzel. Het oplossen van ingewikkelde puzzels is echt haar vak, hier ligt haar passie. Uit de modellen blijkt dat het esthetisch mooier is om mijn bovenkaak weer los te halen, maar medisch gezien is dit niet nodig. Dokter Frankenstein geeft aan dat ik zelf mag kiezen. Medisch gezien zijn mijn klachten opgelost door het breken en verlengen van de onderkaak. Als ik enkel voor die ingreep kies dan kan mijn kin in dezelfde operatie gecorrigeerd worden. Daarnaast kan het stukje bot uit mijn kin dat overblijft worden gebruikt om het kaakbot te verdikken, er is dan geen stuk bot uit mijn been meer nodig.

Stiekem ben ik wel opgelucht, mijn keus is snel gemaakt. Niemand is perfect en ik kies liever voor gezond zijn dan voor een plastic Barbie look. Waar ik bij Bob het gevoel kreeg dat project X zijn levenswerk was, krijg ik bij dokter Frankenstein het gevoel dat het mijn traject is. Dokter Frankenstein heeft het ook niet over een misvorming maar over een vouw in mijn kin die dankzij de operatie glad gestreken gaat worden. Zij geeft wel aan dat als ik enkel voor het medische aspect kies ik later niet meer terug kan krabbelen om alsnog mijn bovenkaak naar beneden te laten dalen. Maar zij drukt mij ook op het hart dat er niets mis is met mijn gezicht zoals het nu is, en helemaal achter mijn keus staat. Ik mag deze vrouw met haar vrolijk gekleurde sokken wel.

Ik heb Bob en zijn gruwelijke renovatieplannen altijd aangenomen als waarheid, en het maakte mij diep ongelukkig. Ik kon niet meer tevreden zijn met mijn gezicht omdat mij keer op keer werd benadrukt dat er van alles mis mee was. Ik heb bij dokter Frankenstein mijzelf weer hervonden en ik durf weer blij te zijn met wie ik ben en hoe ik eruit zie. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe het gaat zijn om dadelijk te lachen en een recht gebit te zien die op elkaar past. Ik denk dat ik daarna pas echt ga beseffen hoe het voelt om echt te kunnen kauwen en wat ik al die tijd gemist heb.

Er moeten nog een aantal dingen gebeuren alvorens de operatie. Het staaldraad past weer in mijn beugel. Dus 5 februari 2018 kan de operatie door gaan. Op 2 februari 2018 plaats Theo een soort stellage die ze hoeken noemen waaraan de elastieken na de operatie worden bevestigd om de kaken op elkaar te houden. Er is mij aangeraden om die dag vast mijn ziekteverlof op te nemen omdat het erg wennen kan zijn, met die nieuwe scherpe dingen in mijn mond. Vanaf die dag zal vast eten niet meer mogelijk zijn. Ook moet ik nog op gesprek met een verpleegkundige over mijn opname en zal de anesthesist mij wegen, mijn lengte bepalen en bloed afnemen. Deze gegevens hebben ze nodig om te bepalen hoeveel narcosestofjes ik nodig heb om mij onder zeil te houden. Daarnaast wil het ziekenhuis de zekerheid hebben dat mijn vitale functies werken en dat ik lichamelijk de operatie aan kan. Ik weet dat dit geen probleem moet zijn omdat dit simpelweg ook niet het geval was na mijn eerste operatie. Nog twee weken en dan ben ik verlost van de operaties! Dan hoef ik er niet meer tegen aan te hikken. Ik ben zenuwachtig maar ik heb er ook zin in. Mijn tandpasta glimlach komt steeds meer in zicht.

Over en uit met een boem en een knal. Zo snel kunnen de feestdagen voorbij zijn en is het nieuwe jaar al weer begonnen. Na alle fijne dagen is het weer tijd om met beiden voeten op de grond te staan en te staren in wat ik noem realisatie januari. Januari is de maand die vernoemd is naar Janus, de Romeinse god van het begin en het einde. Januari voelt eerder als het begin van het einde.

Een nieuw jaar, die had moeten komen met een schone lei is niet helemaal voor mij weggelegd. Want project X gaat ook in 2018 vrolijk verder en de eerste weken van januari staan vol met ziekenhuis en orthodontie afspraken om mijn gebit operatie-klaar te maken voor 5 februari. Hoe ik terugkijk naar 2017? Wel het was het jaar waarin het woord kaakverbreding hoog scoorde. Goede voornemens voor 2018? Eerder contact opnemen met mijn orthodontist als ik merk dat er iets niet pluis is.

Afgelopen vrijdag merkte ik dat het staaldraad van mijn beugel niet meer in een van de slotjes zat. In paniek belde ik de praktijk op om vervolgens een voicemail aan te horen die vrolijk verkondigde dat vanwege de kerstvakantie de praktijk helaas gesloten was.  Indien dringend kon ik wel de nooddienst bellen, wat ik best spannend vond om te doen want was dit een noodgeval? Ik heb het toch maar gedaan want het zat mij niet lekker. Het advies was om het staaldraad dat in mijn wang prikte zelf door te knippen met een nagelschaartje. Doodeng en ik kwam er niet doorheen. Uiteindelijk met een pincet het ijzerdraadje in plaats van in op het slotje weten te leggen en er een bolletje wax op geplakt om zo toch maar het weekend door te komen.

Vandaag moest ik sowieso al bij Theo zijn voor een lekker gipsen hapje. Donderdag is mijn gipsen replica van mijn gebit voldoende gedroogd, en vrijdag mag ik hem inleveren bij dokter Frankenstein voor de laatste metingen. Enkel was er een probleempje omdat het staaldraad was verbogen en had losgelaten is een van mijn kiezen zodanig verkeerd gaan staan dat het staaldraad, wat nodig is voor de operatie niet meer terug paste in de slotjes. Waarom was ik niet eerder gekomen met dit probleem? Mhm voortaan toch maar eerder de noodlijn bellen dan wat ik nu heb gedaan. Theo heeft een ander soort draad geplaatst dat binnen een week ervoor moet zorgen dat die kies weer recht staat. Dit zodat het operatie staaldraad weer past in de slotjes. Wat een ellende. Door al het duwen met dat staaldraad om het te laten passen en het besef dat de operatie nu wel heel dichtbij komt heb ik echt even een mental breakdown. Misselijkheid en migraine door de stress of toch door een opkomend griepje nemen momenteel bezit van mij. Ik hoop zo dat de operatie 5 februari toch kan doorgaan.

Vrijdag eerst maar eens naar het ziekenhuis en maandag weer naar Theo in de hoop dat het goede soort staaldraad weer past. Realisatie januari is begonnen!