Ik kwam mijzelf onlangs aardig tegen tijdens het kerstgala van mijn dansschool. Prachtig aangeklede mannen en vrouwen. Mensen met genoeg energie om lekker te dansen, en mensen die geen nee hoeven te zeggen tegen een schaal met hapjes. Ik wist gewoon niet wat ik er kwam doen.
Het is heel lastig als je uren voor de spiegel hebt gestaan in twijfel over wat aan te trekken, en je de moed bijeen hebt gesprokkeld om überhaupt te gaan en je dan te horen krijgt uit allerlei hoeken: Joh wat is er met jou gebeurd dan?! Kunnen ze die spleet niet opvullen?!!. Hoe lang moet je nog?!! Jeeeeeeeeeeeeetje wat errruggg!!!
Het enige wat je daar natuurlijk echt komt doen is bijpraten met vrienden en even vergeten dat je er “anders” uit ziet. Ik stond op het punt om te vertrekken totdat ik besloot te blijven. Want het echt iemand kwalijk nemen kon ik niet. In principe kwamen die reacties voort uit medelijden, bezorgdheid en empathie. Wat eigenlijk dan toch ook weer iets wonderlijks is. Ik sta er niet alleen voor. Ik hoef niet altijd mijn koppie omhoog te houden en trots te vechten tegen die meelevende blikken. Ik mag best eens toegeven aan dat : het is verdorie toch niet te geloven gevoel.
Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik heb mijn eerste reactie op de blog gehad van een lotgenote. Ik ben niet de enige met een spleet tussen mijn tanden bij het kerstdiner! Hoe geweldig is het om te weten dat je in deze magische tijd van het jaar er niet alleen voor staat.
Keer op keer wordt ik daar aan herinnert. Familie die meedenkt over een vloeibaar/ gepureerde feestmaaltijd, die lieve kerstgroet van een collega om mij te bedanken voor een leuk jaar en een hart onder de riem van vele vrienden en kennissen. Die lieve woorden helpen mij er echt doorheen. Want ja het is soms verdomd lastig dat hele project X gedoe. Want zeg nou bijvoorbeeld zelf: Wie heeft er wel oprecht zin in lekker lang tafelen als je jezelf niet lekker in je vel voelt zitten? Omdat je A niet eten kan en B er simpelweg voor jouw gevoel niet aantrekkelijk uitziet.
Ik verheug me zo op dat moment dat die Spin er eindelijk uit mag. Helaas heb ik slecht nieuws te horen gekregen van Theo (the orthodontist). De spin moet nog een half jaar blijven zitten. Dit terwijl er eerst beloofd was dat hij er eind februari al uit zou mogen. Helaas pindakaas. Om toch de spleet weg te werken heeft Theo besloten om over te gaan op slotjes 26 januari. Deze komen dus naast de Spin erbij in mijn mond.
Maaarrrr zoals ik al eerder zei de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik kan weer wat kauwen!! Het gaat nog niet zo soepel als dat het ging. Nootjes hoef ik echt niet te proberen. Maar een boterham zonder korstjes in kleine stukjes is voor mij al een hele dikke overwinning! Ik heb voor het eerst sinds tijden opeens oprecht zin in lekker lang tafelen (met Kerst). Doordat ik weer wat kleine dingen kan eten heb ik voor het eerst sinds tijden geen hongerig gevoel. Ik ben zo dankbaar en blij met deze kleine stap in de goede richting. Ik hoop dat dit na 26 januari zo blijft. En ik hoop voor het eerst in tijden op een niet gepureerd diner. Dankzij lieve Alex heb ik met tranen in mijn ogen rijst met saus kunnen eten opgehaald door hem bij Surya . Mijn favoriete restaurant. Wat een prachtig cadeau! Ik heb zin in feest(dagen).
Ik heb zin in een nieuw jaar met nieuwe kansen.
Hele fijne wonderbare magische dagen!
Al het liefs,
Ik ben Nikki
Nikki, Ik hoop dat je een hele goede kerst hebt gehad. Heb je lekker gegeten? Ik wens je een heel goed begin van het nieuwe jaar. Be strong!
Ik heb gegeten alsof mijn leven er vanaf hing. Heerlijke zachte groentes uit de oven gemaakt door mijn lieve schoonzusje to be en mijn mams had stoofpeertjes gekookt en tutti frutti mjammmm!! Fijne jaarwisseling Esther!