Ik herken “ik” de laatste tijd niet meer terug. Het lijkt wel alsof “ik” langzaam aan het afsterven is. Ik ben aan het veranderen. Nog niet qua uiterlijk dat komt na 7 november wel. Maar wel als mens. Ik voel me de laatste tijd leeg, misschien omdat ik onbewust afscheid aan het nemen ben van “ik” met iedere blik in de spiegel.
Bob en Miep hebben de bureaucratie opgelost, 7 november gaan de bouwplannen voor project X door. Het was een heel gedoe om 7 november rond te krijgen. Mijn leven begon zich langzaam te ontwikkelen rondom project X. Bob belde om te vertellen dat er nog een hoop gebeuren moest om 7 november rond te krijgen. Dit hield in dat ik halsoverkop mijn agenda leeg moest maken. Als een gek ben ik van mijn werk geracet naar de huisarts om daar een verwijsbrief los te peuteren voor een psycholoog. Zonder verwijsbrief van de huisarts naar een psycholoog, wilde Bob niet aan de eerste operatie beginnen. Bob wil daarnaast volgende week nog met mij kletsen in een eerste consult afspraak om uit te leggen waarop ik mij moet voorbereiden en checken of ik het emotioneel gezien aankan (verwijsbrief van de dokter moet mee). Theo wil nog elastiekjes plaatsen en een spin bevestigen en dan kan het circus dan eindelijk beginnen.
Door al het laatste moment geregel ben “ik” volledig uitgeput. Ik was niet alleen aan het vechten voor mijn operatie, ik was aan het worstelen met de operatie zelf. Ik ben zo opgelucht dat Bob en Miep alles op alles hebben gezet om alsnog de operatiedatum rond te krijgen.
Jezelf blijven is lastiger dan wat ik mij had voorgesteld. Ik ben altijd weg geweest van theater. Maar nu ben ik wel weer even klaar met de poppenkast. De laatste tijd was zwaarder voor mij dan ik had ingeschat. Mijn goede voornemens om mezelf te blijven en project X niet mijn leven te laten beïnvloeden zijn zo makkelijk nog niet. Ik ben de laatste tijd kribbig en moe. Ik slaap weinig omdat ik veel pieker. Door al dat gepieker ben ik gekomen tot de volgende conclusie:
“ik” is slechts nog een omhulsel vervangen door mij. En mij weet nog niet wie “ik” gaat zijn na project X. Mij begint wel steeds meer na te denken over het lichaam dat “ik” is. “Ik” is slechts een omhulsel, het lichaam als materie. Mij is veel belangrijker, mij bestaat uit ziel. Ziel is mooi met of zonder kaakoperatie. Het omvat alles wat mij heeft gevormd. Mij blijft. Van mij kom je niet zo makkelijk af. Mij laat zich niet afschepen, wegjagen of bang maken. Mij is een strijder. Een stap vooruit, en twee achteruit. Mij maakt het niet uit. Mij kan zwemmen tegen de stroom in. Mij is sterk want mij vindt de weg uiteindelijk altijd terug naar ik.
Het is enorm fijn dat alles nu rond is, want mij is er klaar voor. Project x maakt niet alleen ruimte voor mijn kaak. Project x maakt ruimte vrij voor de nieuwe ik. De nieuwe ik wil niet langer toeschouwer zijn, de nieuwe ik wil weer deel gaan uitmaken van haar eigen bestaan.