Ik kan het nog niet helemaal geloven. De eerste operatie is alweer voorbij. Ik was nog nooit eerder geopereerd. Om 07:45 moest ik mij gister nuchter melden in het ziekenhuis. Met knikkende knietjes werd ik gewezen naar een grote slaapkamer met de andere wachtende ´´kaakjes´´. Om 10:00 zou ik aan de beurt zijn. Als ontbijt kreeg ik een glaasje water en twee paracetamol aangeboden. De slaapkamer zag er best gezellig uit. Mijn favoriete kleur blauw met bloemen. Gelukkig niet klinisch wit. Bed 1 was voor mij bestemd. Mijn kleren moest ik vervangen voor een blauw operatieschort. Al mijn waardevolle eigendommen moest ik opbergen in kast 1. Daarna kreeg mijn pols een label om met patiëntnummer en werden er nog wat controle vragen gesteld om de zenuwen te beperken. ´´Wat is uw naam? Wanneer bent u geboren? Waar komt u voor? Heeft u loszittende tanden? Bent u allergisch?´´.
Het wachten was slopend, de tijd ging tergend traag. Om mij heen werden naast volwassen kaakjes ook veel kinderpatiëntjes weggebracht. Het ging door merg en been hoe ze vrolijk werden weggereden op het taxibed en gillend weer uit de operatie terugkwamen. Ijskoud kreeg ik het ervan.
Om 9:30 kwamen twee vriendelijke zusters mij met bed en al wegrijden naar de voorbereidende kamer op de narcose. Ik kon nog net even zwaaien naar Alex en toen ging ik al de klapdeuren door. Daar kwam ik toch een bizarre wereld in gereden. Een en al blauwe schortjes, paarse badmutsen en crocs. Mannelijke en vrouwelijke zusters die mij en de rest om de beurt vol begonnen te plakken met stickers voor je hartslag, zuurstofmeter etc. Aan mij en de andere patiënten werden witte badmutsen uitgedeeld zodat je haar niet onder bloed zou komen te zitten. Het was daarna nog een hele tijd wachten op de narcose. Aan mijn linkerzijde werd een vrouw binnen gereden voor chemo. Aan mijn rechterzijde lag een klagende man met nierstenen die begon te gillen toen het infuus werd geprikt.
Nog steeds rillend van de kou bleef ik maar om mij heen kijken voor afleiding. Vragen van het personeel aan elkaar hoe het weekend was, waar er het beste zwarte laarsjes konden worden besteld en wat ze nou op de verjaardagskaart van een andere collega konden zetten. Het leek er verdacht veel op een kantoor.
Eindelijk kwam er een mondkapje naar mij toe om mij toe te dekken in een warme deken. Mondkapje leek sprekend op Mike uit de serie Suits. Hij was heel vriendelijk terwijl hij op mijn handen klopte om een goed bloedvat te vinden voor het infuus. Hij bood zijn excuses aan voor het lange wachten en reed me naar de operatiekamer. Bob schudde mijn inmiddels blauwgeprikte infuushand. Ik kreeg een mondkapje om, mijn neusgaten werden getest op waar het beste de zuurstofslang in kon, en daarna moest ik aan leuke dingen denken. Ik vertelde over hoe Alex mij ten huwelijk had gevraagd, en voelde me langzaam doezelig worden en wegzakken.
Het volgende wat ik weet is dat ik lekker aan het dromen was. Het was lastig om wakker te worden. De hele wereld draaide. Mijn hoofd voelde als een opgezwollen luchtballon. Op mijn hoofd zat een grote doek geknoopt met ijszakjes, uit mijn neus en mond stroomde bloed. Ik kreeg een raket-ijsje om op te sabbelen tegen de pijn. Ik mocht nog niet terug naar de slaapkamer. Mondkapje wilde me nog graag even spreken. Kennelijk hadden ze mij verzwakt uit de operatie gereden en meer narcose moeten toedienen omdat ik onrustig was tijdens de operatie. Persoonlijk heb ik daar niets van gemerkt.
Na een bezoek aan Bob en een foto van mijn gehemelte mocht ik eindelijk met mijn schoonmoeder en Alex mee naar huis. Daar ben ik nu nog steeds.
Ik heb slecht tot niet geslapen vannacht, de wond bleef maar bloeden. Het is gelukkig nu wat minder aan het bloeden, maar het doet nog steeds pijn. Mijn wangen zijn dik en blauw. Mijn mond voelt dichtgenaaid. Met moeite drink ik via een rietje mijn medicatie. Ik ben mega trots dat de eerste operatie achter de rug is. Iedereen maakt zich bezorgd en is heel erg lief. Sorry dat ik niet op alle berichten reageer, ik ben nog heel suf van de narcose. Ik hoop jullie met dit bericht in ieder geval te laten weten dat ik nog leef, dat het goed gaat en dat ik nu gewoon mijn herstelperiode ben ingegaan.
Tot snel liefs,
ik ben Nikki.
Toppie dat je dat hebt volbracht. Hoop dat het snel wat beter gaat. Sterkte!