Het duurde ditmaal even voordat ik de moed terug gevonden had om weer te bloggen. Vaak probeer ik van project X de humor in te zien. Op dit moment voel ik slechts een diepe onzekerheid in mij groeien. Mijn hoofd is door de constructie veranderd in een groot gapende bouwput. We zijn actief begonnen met het aandraaien van de spin. Tweemaal per dag staat Alex in mijn mond te hengelen met een pin om zo mijn bovenkaak op te rekken. Met een zaklampje duwt hij met grote moeite de pin in het gaatje van de schroef verder naar achteren. Het is pure romantiek hier in huis.
Als stank voor dank wordt mijn gezicht er niet mooier op. Naast de paarsgeelblauwe teint en dikke wangen is de spleet tussen mijn voortanden niet om aan te zien. Daarnaast is de bijkomende constante kramp van mijn kaken door de nieuwe stand, en mijn continu jeukende gehemelte door de veranderingen in de botstructuur ook een grote marteling.
Nooit eerder voelde ik mij ooit lelijk. Weliswaar zag ik mijn overbeet niet als iets om trots op te zijn. Ik had het alleen geaccepteerd en focuste mij op de punten die ik wel leuk vind aan mezelf. Gelukkig zijn dat er een hoop meer dan die overbeet. Echter ben ik ze nu kwijt. Ik zie ze niet meer want ze worden verblind door mijn Goofy-achtige uitstraling.
Ik voelde me onlangs zelfs gekwetst in de supermarkt. De cassière schrok overduidelijk van mijn bizarre uiterlijk. Keek extreem snel weg, en terwijl ik aan het afrekenen was vond ze het nodig om Alex te vertellen wat het bedrag was, en kreeg hij mijn wisselgeld in handen gedrukt. Dit terwijl hij ver van haar verwijderd was om de boodschappen vast in te pakken.
Ik heb een nieuwe gave. Het heet onzichtbaar zijn. Het liefste zou ik mij willen verstoppen. Thuis blijven. Echter ben ik de eenzame opsluiting zat. Vanaf donderdag 24 november ga ik proberen weer halve dagen te werken. Met een collega heb ik al afgesproken dat ik mijn incognito zonnebril omzet en mijn sterallures sjaal om mijn hoofd vastbindt alsof ik net uit de jaren 50 ben gestapt. Bij mijn teamleider heb ik al aangegeven een versierd bureau te verwachten en een vers pak vla in de koelkast. Als ik dan toch mijn comeback moet maken, laten we het dan maar meteen goed doen.
Project X is voor jullie slechts een (gruwelijk) verhaal. Het is makkelijk van je af te schudden. Uiteraard weet ik natuurlijk wel dat jullie aan mij denken. Toch is het niet te vergelijken met waar ik dagelijks mee geconfronteerd word. Ik ben er iedere tikkende seconde aan verbonden. Ik kan het nu niet van mij afschudden. Ik voel het aan de pijn in mijn mond. Ik zie het continu aan mijn veranderende gezicht. Jullie leven gaat door. Ik wil ook graag weer verder.
Ik denk daarom dat het goed is om weer aan de slag te gaan, en onder de mensen te zijn. Wie weet wen ik dan weer een beetje aan de buitenwereld en de buitenwereld weer aan mij.
Wow! Wat sterk van je om rustig aan weer te gaan werken. Echt heel knap. En zoals altijd weer een super geschreven verhaal met veel toch wel hilarische stukken
Dank je wel Elisabeth!
Lieve Nikki, wat ben je toch een moedig mens. Jouw geliefde die is ook goud waard, een man die de pinnen van jouw (nog in transformatie) kaak vast pint moet je niet laten varen. Je hebt me bijna aan tranen gebracht schat, (ik stond bij de bushalte) lieverd..ik krijg kracht uit jouw verhaal. Sterkte en bid voor een spoedig herstel!
Dank je wel lieverd! Nee ik ga met deze trouwen, pinkie promise! 😉
Wat ben je toch een super mens, lieve schoondochter! Ik draag vol trots je family tree ketting. Want we laten je niet meer los! Fijn dat je er maandag bij durft te zijn. Wij zien alleen je mooie innerlijk.
Had het voor geen goud willen missen!
Ik hoop van harte dat je zover bent hersteld dat je morgen weer op het werk kan gaan kijken. Ik ben zelf op vakantie. Succes/sterkte met het verdere herstel.
Hele fijne vakantie Esther, wat bijzonder dat je mijn blogs leest in je vakantie nog wel! 🙂