Niet wetend waar de reis eindigen zou

Een week geleden belde ik het ziekenhuis. De assistente van Bob zou een afspraak maken voor een eerste consult in het ziekenhuis maar heeft mij nooit meer gebeld. Ik besloot daarom zelf contact op te nemen met het ziekenhuis. Het ziekenhuis wist niet van mijn bestaande operatie van 7 november af. Ze hebben nu maar een afspraak ingepland voor 24 oktober waarbij ik een (niet ontvangen) verwijsbrief zou moeten meenemen van Theo de orthodontist. Aangezien Theo lastig telefonisch te bereiken is om dit puzzelstukje op te lossen wordt dit verhaal later vervolgd.

Met mijn schoenen vol gezakte moed  belde ik daarna met argwaan naar Ditzo. Ditzo had mijn aanvraag wel in goede orde ontvangen, en ik kon binnenkort antwoord verwachten.

Vandaag ligt er een envelop van Ditzo in de brievenbus. Ik ben zenuwachtig en durf de envelop niet open te maken dus duw ik de envelop in Alex zijn handen. Alex scheurt de envelop open en scant de brief. Het blijft een lange tijd stil. “En”? Vraag ik. Alex kijkt me lang aan en zegt dat mijn aanvraag is afgewezen. “KUT!!” roep ik. “Grapje” zegt hij. Boos geef ik hem een por in zijn ribben. “Niet grappig” sis ik.

Ditzo heeft mijn aanvraag goedgekeurd. Naast mijn eigen risico vergoeden ze volledig de operatie. Voor het aparte beugeltraject willen ze nog wel graag een offerte zien van Theo.

Nu heb ik last van gemengde gevoelens. Dus luister ik naar Guus. Guus heeft het over zaken die je normaal alleen in films ziet. Ik ben de hoofdspeler geworden van mijn eigen actiefilm. Nikki the movie. Nikki is misselijk. 7 november pfft. Ik kijk naar de agenda. Shit dat komt nu wel erg dichtbij. Ik heb mijn hoofd vol, vol met gedachtes. Ik wist niet dat woorden zo zwaar konden wegen. Mijn hoofd doet er pijn van. Het is niet meer een avontuur in de verre toekomst. De reis gaat beginnen en ik weet nog niet wanneer die eindigen gaat.

Het is plots dichterbij dan eerst, het is nu gewoon echt. Echt …. Mooi hoe echt nu een echo lijkt te hebben, die zich herhaald in dat volle hoofd. Eeeecht… eeeecht…. eeecht… echt. Ja echt. Terwijl de echt’s langzaam wegvagen slaak ik een dikke zucht en bedenk ik mij dat het tijd is voor het avondeten nu ik nog kauwen kan. Ik besluit daarom nu te gaan koken. Tijdens het koken ga ik mij concentreren op leuke dingen zoals onze verloving, mijn bezoekje aan Sascha in Londen, en broeden op 333 andere dingen om over te schrijven. Een boek dat ik heb gehad van lieve Marlies om het creatieve positieve schrijven op gang te houden.

Reacties

reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: