Ik kreeg een brief thuis waarin mijn afspraak met Bob op de 23e kwam te vervallen. Ik moet mij een dag eerder melden bij zijn collega. Bob is uitgevallen, hij had teveel last van zijn handen, en komt zeker tot juli niet meer terug.
In de wachtkamer was het stervensdruk. Tussen de scheldende boze mensen wordt mij al snel duidelijk dat Bob flink gemist wordt. Al snel zie ik dat de wachttijd op het scherm is opgelopen naar 30 minuten. Sommige patiënten kiezen ervoor om een andere afspraak te maken. Andere klagen bij de dames van de receptie. En ik? Ik moet inmiddels plassen als een gek maar ben alleen. Tussen de klagende mensen door, vraag ik aan de dames bij de receptie of ik even snel naar het toilet kan glippen. De dames lijken opgelucht dat ik geen stampij aan het maken ben, en zeggen dat ze het door zullen geven.
Na mijn opluchting neem ik weer plaats in de wachtkamer. Eindelijk na 45 minuten wordt ik opgehaald. Ik mag mijn kin plaatsen in een flitsend wit apparaat, en bijten in dikke zwarte papiertjes. Ik mag oehhhh en aaah zeggen en daarna doorlopen naar de spreekkamer. De collega van Bob is een vrolijk mens. Haar spreekuur liep weliswaar ernstig uit, maar desalniettemin kon ze mij helder uitleggen hoe het staat met de bot ontwikkeling van mijn bovenkaak. De spleet tussen mijn voortanden is al weer aardig dicht gegroeid in vergelijking met de laatste keer dat er foto´s werden gemaakt.
Ze legt mij uit dat er nieuw bot is ontstaan tussen mijn voortanden. Daardoor is de spleet kleiner geworden. Mijn voortanden groeien nu scheef tegen elkaar aan omdat de wortels nog niet mee bewegen. Het doet mij denken aan O benen enkel heb ik nu O voortanden. Alleen de onderkant van de voortanden drukken naar elkaar toe door de beugel.
Het bot van mijn bovenkaak is nog niet volledig dichtgegroeid. Ik vergelijk het maar met de fontanel van een babyhoofdje. Er is echter geen opening meer in mijn gehemelte. Er is wel al nieuw bot ontstaan maar het is nog niet dik genoeg. Harde dingen eten lukt nog niet echt goed en mag ook nog niet. Anders beschadigt het nieuwe bot.
Als mijn tandboog mooi is gaan staan door de blokjesbeugel kan fase twee pas beginnen. Het kan nog ruim een jaar duren voordat er genoeg plek is om mijn onderkaak te breken en naar voren te schuiven. De collega van Bob denkt dat het nog een half jaar kan duren voordat de spin eruit mag.
Volgende week wordt de blokjesbeugel weer aangedraaid. Op mijn wang na die af en toe blijft steken aan het prikkeldraad van de beugel (ik kan bijna aan de wangpiercing) heb ik er weinig last van. Eten lijkt erdoor steeds beter te gaan. Ik heb stiekem een koekje in stukjes gebroken en opgegeten! Waarschijnlijk valt dat onder de harde dingen die ik nog niet mag eten. Maar wie kan er nou een chocolatechip cookie weerstaan na zo´n lange tijd? 😉