Vandaag is stap 1 in project X dan eindelijk gezet. Ik mis pizza. Nu al. Roerend in mijn potje peer Biobim prijs ik de goden dat ik babyvoeding heb kunnen vinden, zonder een glimlachende koter erop. Ik kan niet zeggen dat het lekker is, maar vies is het zeker niet. Alex moet al lachen bij mijn eerste hap “Goed zo, grote meid hoor”. Laat dat nu net de opmerking zijn die ik probeerde te voorkomen.
Ik heb honger. Deze keer niet omdat ik zin heb in iets lekkers wat ik gewoonweg moet hebben. Deze keer omdat ik gewoonweg niet kan kauwen door stap 1.
Stap 1 bestaat uit donkerblauwe separatie elastiekjes rondom mijn kiezen. Ik hoop dat ik slechts even moet wennen aan mijn, door Theo vanochtend geplaatste donkerblauwe gloednieuwe vrienden. Ze zitten in de weg bij het vermalen van mijn voedsel. Zelfs zachte dingen zijn een ramp. Geloof me, ik heb het geprobeerd met een eierkoek, en een mandarijntje. Dat was geen succes dus ben ik maar overgegaan op babyvoeding en mijn eerste shake Joylent (best te pruimen maar niet mijn nieuwe lievelingskostje). Gekookte aardappels met jus zijn trouwens wel goed te doen. Je vindt vanzelf wel creatieve oplossingen om nog te kunnen eten en functioneren zonder chagrijnig geef -me- alsjeblieft -voer- gezicht. Ben te trots en te eigenwijs om nu al op te geven en niet naar het werk te gaan om die reden. Zeker niet als ik me voor de rest nog prima voel.
De elastiekjes (8 in totaal) zitten strak om mijn kiezen geklemd. Dit om ruimte te maken voor de spin die Theo 1 november gaat plaatsen. 7 november gaat Bob onder narcose de spin afmaken door een botssnede in mijn gehemelte. Dit is nodig om de spin in werking te gaan zetten zonder botsnede doet de spin niets. Door een schroef in de spin om de zoveel tijd aan te draaien zal mijn bovenkaak beetje bij beetje moeten gaan splijten om ruimte te maken voor mijn onderkaak. Als bijkomende verrassing mag ik dadelijk de schroef zelf mm per mm aan gaan draaien.
Gelukkig doet stap 1 nog geen verschrikkelijke pijn. Het voelt enkel alsof er continu eten vastzit in mijn kiezen. Ook voel ik een constante druk op mijn tanden. Het plaatsen van de elastiekjes was wel ietwat naar, maar dat had meer te maken met de indeling van de behandelkamer. De behandelkamer is een lange gang van stoelen direct naast elkaar geplaatst, zonder tussenschotten voor wat privacy. Je zit dus letterlijk naast een reeks tienerpatiënten die hun beugel komen laten verstellen. En dezelfde gemartelde uitdrukkingen vertonen als ikzelf. Ik zal jullie de onsmakelijke foto´s van mijn mond inclusief elastiekjes besparen. Dit is tenslotte een blog en geen digitaal fotoalbum.
Naast het plaatsen van de elastiekjes moest ik vandaag ook al een afdruk laten maken van mijn bovenkaak voor de maten van de spin. Bij het woord afdruk raak ik tegenwoordig lichtelijk in paniek. Je krijgt een soort gebitje ingeschoven gevuld met een dikke pasta waarin je moet bijten. Dit moet je een tijdje volhouden zodat de pasta uithardt en de afdruk klaar is. De eerste keer en ook deze keer leidde dat tot een reeks kokhals neigingen en tranende ogen. Het gebitje raakt voor mijn gevoel mijn huig aan en daar kan ik niet goed tegen. Theo is wel wat gewend en wist me af te leiden door een reeks been oefeningen. “Tilt u maar de linkerbeen omhoog, en weer omlaag”. Ik had Theo van te voren al gewaarschuwd dat ik geen held ben in afdrukken maken. De afleiding om te concentreren op mijn benen in plaats van misselijkheid was meer dan welkom. Over je nek gaan met een groot naast je zittend beugelpubliek, hun ouders en personeel van Theo is meer gene dan ik zou kunnen verdragen.
Nu project X feestelijk is ingeluid en stap 1 is afgerond vraag ik mezelf af of ik morgen wat beter zal kunnen eten. Vandaag voelt als een oefenronde vloeibare keuken recepten, voor na de operatie. Ik hoop dat ik nog wat lekkere dingen kan eten voor de operatie en dat ik niet al vastzit aan vla, yoghurt, soep, smoothies en babypotjes. Time will tell. Je moet wat overhebben voor je gezondheid en de mooiste bakkes van Nederland.
Nu mijn buik te hard aan het rommelen is om verder te schrijven en de deurbel gaat (postbode met mijn bestelde kussen om rechtop te kunnen slapen na de operatie) wil ik deze blog afronden met een vraag. De vraag om te reageren op mijn blog. Ik ben nieuwsgierig naar de lezers. Zitten er mensen tussen die toevallig hetzelfde traject (hebben) ondergaan met tips? Zitten er mensen tussen met lekkere vloeibare recepten? Zitten er mensen tussen die mij (niet) kennen maar wel trouw meelezen? Jullie reacties helpen mij de zenuwen wat te overwinnen voor 7 november.
Alvast bedankt!
Liefs,
Nikki
Gelukkig zit ik niet in hetzelfde traject maar wat is het met de ortho van tegenwoordig die graag de behandelkamer omtovert tot lopende band stoel opstelling? Our local one had ook al bedacht dat het leuk was om als 20+er tussen de puber puistjes te zitten/liggen/kokhalzen.
hahahaha Elisabeth met jouw humor zou je ook een blog moeten beginnen! Geniaal.
Hoi, ik ben ook wel van de groene smoothies omdat ze gezond zijn, best vullen, je even af bent van de trek naar zoetigheid en zijn nog erg lekker ook.
3 perssinaasappelen uitpersen, en in de blender doen
2 handjes andijvie, spinazie of bijvoorbeeld ijsbergsla toevoegen
3 stukken fruit
en mixen maar.
Ik doe er meestal wel banaan in omdat het zo lekker zoet maakt maar verder varieer ik met appels, meloen, peren, aardbei, kiwi etc.
Dat is dan lekker voor 2 personen als ontbijt maar toch al wat groente binnen terwijl je dat echt niet proeft.
Succes met uitproberen.
Oehhh Dat klinkt erg goed Anneke! 🙂 Superbedankt voor jouw recept ga ik zeker uitproberen!
Ik moest stiekem (ondanks dat ik het echt niet tof voor je vind) grinniken. Hou van je schrijfstijl!!
Ik moet ook altijd schateren om jouw blogs Fieke met takkie, tante sergeant, en de Tijn 2000nogwat. Sterker nog ik heb dubbel gelegen om je flexpost. Ik probeer ook maar zoveel mogelijk te lachen over wat ik nu doormaak. Dus grinniken is absoluut gewenst en toegestaan hoor! Al heb ik ook mijn minder sterke momentjes. Ik houd mijn hart vast voor de operatie 😉 xx
Een praktisch reactie over wat je zou kunnen eten:
1. vrijwel alles kan in de staafmixer, dan kun je dus vrijwel alles eten. Je moet er alleen niet te goed naar kijken.
2. als je honger krijgt, helpt eiwitrijk voedsel het beste!
Verder blijf ik je blogs lezen, al begint het (zelfs voor de lezer) al behoorlijk griezelig te worden! Ik heb zelf geen vergelijkbare behandelingen hoever ondergaan, wel in mijn omgeving gezien. Een vriend van mijn zoon heeft wel iets in zijn mond gehad dat hij zelf moest aandraaien, ook om ruimte te maken in zijn bovenkaak. Dat leek me ook vrij naar. Maar hij zei dat het reuze meeviel, het duurde ook maar een paar maanden en hij heeft nu een prima gebit.
Hoi Carien bedankt voor jouw reactie! Ik ga vandaag het recept van Ellen uitproberen en de staafmixer een go geven! Heb de staafmixer nog nooit gebruikt. Heb deze pas nieuw gehad van mijn moeder om alles te kunnen pureren! Fijn om te weten dat je er in principe alles mee fijn kan maken! 🙂