Ware schoonheid zit van binnen toch? Althans dat is wat ze zeggen. Ondanks dat, dat een waarheid is die zonder meer vaststaat, is uiterlijk wel degelijk belangrijk. Het heeft een tijd geduurd om te ontdekken wie ik echt ben. Ook mijn uiterlijk hoort daarbij.
Ik ben Nikki. Ik ben 25 jaar oud en woon in Utrecht. Ik heb blond haar, bruine ogen en een gebrek. Mijn onderkaak staat te ver naar achteren, en mijn voortanden staan te ver naar voren. Ik heb een klein spleetje tussen mijn twee voortanden. Soms schaam ik mij daarvoor. Toch lach ik veel. Lachen is gezond, daarnaast houd ik van humor.
Zoals André Klukhuhn het zo mooi omschrijft wil ik jullie meenemen in de komende jaren van mijn “tragikomische bestaan” waarin ik mezelf opnieuw moet leren kennen. Ondanks dat ik net dit appje heb doorgestuurd naar mijn rotsen in de branding (lees mijn beste vrienden, vriend en familie) kan ik wel janken:
Ik en de martelaar, de martelaar en ik zijn overeengekomen dat drie operaties binnen 3 a 4 jaar tijd onvermijdelijk zijn om project x te laten slagen. Op 7 november starten ze de eerste operatie. Die is gelukkig klein. Het opensplijten van de bovenkaak en het oprekken daarvan (lees een botssnede in mijn gehemelte en peter konijn met een flinke spleet tussen de boventanden) daarna krijg ik een beugel. Het gaat circa een maand of drie duren voordat die spleet weer dicht zit. Daarna gaan ze starten met het breken en terugzetten van de onderkaak in een “normale” positie. Het corrigeren van de kin en het laten dalen van de bovenkaak met losse operaties. Ik verwacht veel kaartjes, bezoekjes en medelijden, diverse soorten vla. En uiteraard als de nieuwe ik 4 jaar later voor jullie staat wil ik oehhs en ahhhs en een gehele fotoshoot om deze ellende te vergeten.
Ik ben bang voor deze ingreep die noodzakelijk gaat zijn om te blijven eten zonder pijn. Ik ben bang voor de pijn. Ik ben bang voor mijn sociale leven. Ik ben bang voor mijn relatie. Maar het meest van al ben ik bang, bang dat als ik dadelijk in de spiegel kijk dat Nikki is weggevaagd tot iemand die ik (nog) niet ken. Mijn verhaal geeft mij de kans om te verwerken wat mij nog te wachten staat. Het opschrijven ervan geeft mij de mogelijkheid om jullie mijn verhaal te vertellen, wanneer jullie er aan toe zijn. Ik heb geen zin om constant te vertellen hoe ik mij voel. Ik concentreer me liever op de dingen die ik ga missen als ik moet herstellen. En ik heb jullie harder nodig dan ooit om mij te blijven betrekken bij de “echte wereld”.
Een medisch psycholoog is vast fijn, voor het verwerken van mijn toekomstige gezicht. Maar gaat het mij helpen om de vrolijke, spontane goedlachse vrouw te blijven die ik zo goed ken? Niemand heeft de behoefte om constant geconfronteerd te worden met een zeikstraal. Ook ik niet! En ik ben zeker niet van plan om er eentje te worden. Ik ben dit verhaal begonnen omdat ik vast wil blijven houden aan wie ik diep van binnen ben.
Rest mij nu nog jullie te danken voor de tijd (die jullie hopelijk willen besteden) aan het lezen van project X.