Maand: maart 2018

Volgens de informatiefolder van het ziekenhuis mag je 6 weken de kaken niet belasten. Daarna mag je weer beginnen met kauwen en je vloeibare verleden achter je laten. Vandaag zit ik aan die zes weken dus ben ik officieel genezen. Toch ben ik net half gestikt in een minuscuul hapje croissant. Toegegeven natuurlijk wist ik ook wel dat een croissant veel te taai is, maar de structuur van zo´n knapperige croissant op je tong kon ik niet weerstaan. Mijn mond kickt op structuren. Vloeibaar voelt zacht en glad, grof gemalen voedsel voelt korrelig en een stukje croissant voelt dus sensationeel knapperig en ook intens taai. Het is niet iets wat je uiteen kan trekken met je tong, of tegen je gehemelte aan kan drukken waardoor het vanzelf uit elkaar valt. Je moet er echt op kauwen. Precies daarom kon ik het denk ik niet laten.

Nergens in de ziekenhuisfolder is te vinden wat dan wel geschikt is qua voedsel om dat kauwen weer mee op te kunnen bouwen. Afgelopen weekend was ik stiekem al wat begonnen met oefenen. Ik heb geen idee waarom, maar ik had de onwijze behoefte aan een lekkere kleffe Euroknaller hamburger van de McDonald´s. Ik had bedacht dat de structuur daarvan kleverig en nat genoeg zou zijn om op te kunnen eten. En ja hoor nadat ik die hamburger thuis met mes en vork in 1000 stukjes had gesneden, lukte het gewoon! Niet echt door het kauwen, meer door een combi van speeksel en lang genoeg wachten totdat die stukjes hamburger vanzelf zacht genoeg waren om door te slikken. Maar voor mij het was toch wel te vergelijken met het vinden van de de heilige graal.

Ik ben door het dolle heen dat ik niet al mijn eten meer hoef te prakken met mijn vork. Veel zachte etenswaren (zoals bijvoorbeeld een banaan) krijg ik nu door een beetje kauwen en tongpletten wel gemalen genoeg om door te kunnen slikken. Echter gaat het kauwen nog zodanig slecht dat het met mijn mond open moet om een beetje kracht te kunnen uitoefenen met mijn kaken. Het probleem is dat de helft van wat ik probeer te eten heerlijk blijft vastplakken aan mijn slotjesbeugel. Het gevolg daarvan is dat ik eten in het openbaar zoveel mogelijk vermijd. Om te kunnen eten moet ik ook telkens de elastiekjes van de beugel af halen en dat vind ik er niet heel hygiënisch of smakelijk uitzien als ik omringd ben door mensen.

Begin april heb ik weer een afspraak bij dokter Frankenstein. Ik denk dat er dan foto´s worden gemaakt om te bepalen of de botten goed aan elkaar zijn gegroeid. Ik ben heel erg benieuwd of zij advies heeft over het kauwen, of mij kan doorverwijzen naar een fysiotherapeut want alles kraakt nog. Ondanks dat ik weer aan het werk ben, beter slaap nu ik weer op mij zij kan liggen en ondanks mijn vooruitgang met kauwen ben ik er dus nog niet helemaal.

Ik moet ook zoveel van mijzelf. Ik heb torenhoge verwachtingen en dan stuit je weleens op een tegenvaller. Zo fietste ik vandaag voor het eerst weer een half uur. Na een kwartier werd het zwart voor mijn ogen en moest ik afstappen om bij te komen. Dat is heel vervelend als je in je hoofd al plannen aan het maken bent voor leuke sociale uitjes zoals een kopje koffie gaan drinken met vrienden in de stad. Mijn conditie is enorm achteruit gegaan. Ik ben heel erg snel futloos, moe en uitgeput. Mijn hoofd draait na zo´n tegenslag op volle toeren. Ik wind mijzelf dan op over de dingen die ik zo graag wil maar mogelijk nog onverstandig zijn of teveel gevraagd in verband met mijn gezondheid. Het lijkt allemaal zo dichtbij maar nog net te ongrijpbaar. Het is letterlijk vallen en opstaan. Nu moet ik alleen nog leren dat ik soms ook even mag blijven liggen voordat ik weer opsta.

 

Ik moet er niet aan denken om ruim een half uur lang in iemands mond te staren. Voor geen goud zou ik willen ruilen met Theo of dokter Frankenstein. Diep respect voor alle tandartsen, kaakchirurgen, orthodontisten en mondhygiënisten. Ik vraag mij altijd af hoe het er van de andere kant uit zou zien. Ben ik een uitdaging in de beroepstak? Of een veel voorkomend probleem? Ben ik een makkelijke klant die altijd op tijd is of die dame die bestempeld wordt als angstig (omdat Alex die eigen baas is bijna altijd meegaat als het met zijn werkzaamheden lukt)? Hoe dan ook doe ik altijd een klein schietgebedje voordat ik naar de stoel wordt geroepen. Ik hoop altijd dat het tandenpoetsen zijn werk heeft gedaan en dat ik niet uit mijn mond stink. Vandaag bestond mijn schietgebedje uit hopen dat ik mijn mond ver genoeg open kon doen zodat Theo er goed bij zou kunnen.

Ik kreeg veel complimenten vandaag vanuit Theo. Ze vinden dat de operatie zo mooi gelukt is, en dat ben ik met ze eens. Het is echt een vak apart om een stralend en gezond gebit te ontwikkelen. Theo had moeite met het staaldraad los krijgen. Het leek wel vastgeroest in de slotjes. Omdat alles nog zo gevoelig is, is er besloten om het staaldraad in de bovenkaak te laten zitten. Nu de breedte en de stand van mijn kaken kloppen ben ik niet langer die patiënt met de overbeet. Wel ben ik nu die klant wiens kiezen niet goed op elkaar passen. Als het ware zit er lucht tussen mijn kiezen. Ze hebben geen raakvlak met elkaar. Om dat probleem op te lossen moet ik nu de elastieken op een andere manier gaan dragen. Waar ze eerst verticaal vastzaten van boven naar onder, moet ik ze nu dragen in een vierkantje om mijn boven en onder kiezen heen gewikkeld zodat de kiezen naar elkaar toe worden gedrukt.

Wat is mijn mond nog extreem gevoelig. Ik werd helemaal duizelig in de stoel. Zelfs de lichte druk op mijn kin voelde al zwaar. Ik probeerde goed op mijn ademhaling te letten. Ook probeerde ik zo min mogelijk oogcontact te maken. Iemand staat voorover gebogen in mijn mond te pielen met allemaal apparatuur en zelf zou ik er super zenuwachtig van raken om dan twee uitpuilende oogjes erbij te hebben die je aan staren. Maakt het werk denk ik niet makkelijker.

Maandag heb ik zelf weer mijn intrede gemaakt op de werkvloer. Ik hield net een halve dag vol, maar was daarna mentaal en fysiek gesloopt. Ik moest mij echt naar de bus slepen om weer thuis te komen. Dinsdag heb ik de hele dag geslapen en vandaag heb ik een halve dag thuis gewerkt. Morgen wil ik weer uitrusten en dan vrijdag weer een poging wagen op kantoor. Ik vergeet af en toe dat ik nog lang niet beter ben. In mijn hoofd gaan we bijna de vijfde week na de operatie in, maar in mijn lichaam lijkt het nog allemaal zo kort geleden. Ik heb momenteel de energie van een hoogbejaarde met twee houten benen.  Ik ben er nog lang niet maar beetje bij beetje gaat het steeds wat beter.

Wat eten betreft heb ik steeds minder eetlust. Alles smaakt hetzelfde. Ik heb weinig afwisseling en pak de laatste tijd liever een maaltijdshake dan dat ik iets kook. Uiteindelijk krijg ik er toch maar een prakje voor terug, en een maaltijdshake is makkelijker zowel qua het opdrinken als de bereiding ervan. In soep heb ik geen zin meer, ik heb nog genoeg liggen in de vriezer maar het trekt mij niet langer. Ik heb er teveel van gegeten. Maar lente komt er weer aan dus dan heb ik niet langer de ogen van de tandartsassistente nodig. Laat dat zonnetje maar komen. Voor je het weet ligt de operatie dan mijlen ver achter mij.