Volgens de informatiefolder van het ziekenhuis mag je 6 weken de kaken niet belasten. Daarna mag je weer beginnen met kauwen en je vloeibare verleden achter je laten. Vandaag zit ik aan die zes weken dus ben ik officieel genezen. Toch ben ik net half gestikt in een minuscuul hapje croissant. Toegegeven natuurlijk wist ik ook wel dat een croissant veel te taai is, maar de structuur van zo´n knapperige croissant op je tong kon ik niet weerstaan. Mijn mond kickt op structuren. Vloeibaar voelt zacht en glad, grof gemalen voedsel voelt korrelig en een stukje croissant voelt dus sensationeel knapperig en ook intens taai. Het is niet iets wat je uiteen kan trekken met je tong, of tegen je gehemelte aan kan drukken waardoor het vanzelf uit elkaar valt. Je moet er echt op kauwen. Precies daarom kon ik het denk ik niet laten.
Nergens in de ziekenhuisfolder is te vinden wat dan wel geschikt is qua voedsel om dat kauwen weer mee op te kunnen bouwen. Afgelopen weekend was ik stiekem al wat begonnen met oefenen. Ik heb geen idee waarom, maar ik had de onwijze behoefte aan een lekkere kleffe Euroknaller hamburger van de McDonald´s. Ik had bedacht dat de structuur daarvan kleverig en nat genoeg zou zijn om op te kunnen eten. En ja hoor nadat ik die hamburger thuis met mes en vork in 1000 stukjes had gesneden, lukte het gewoon! Niet echt door het kauwen, meer door een combi van speeksel en lang genoeg wachten totdat die stukjes hamburger vanzelf zacht genoeg waren om door te slikken. Maar voor mij het was toch wel te vergelijken met het vinden van de de heilige graal.
Ik ben door het dolle heen dat ik niet al mijn eten meer hoef te prakken met mijn vork. Veel zachte etenswaren (zoals bijvoorbeeld een banaan) krijg ik nu door een beetje kauwen en tongpletten wel gemalen genoeg om door te kunnen slikken. Echter gaat het kauwen nog zodanig slecht dat het met mijn mond open moet om een beetje kracht te kunnen uitoefenen met mijn kaken. Het probleem is dat de helft van wat ik probeer te eten heerlijk blijft vastplakken aan mijn slotjesbeugel. Het gevolg daarvan is dat ik eten in het openbaar zoveel mogelijk vermijd. Om te kunnen eten moet ik ook telkens de elastiekjes van de beugel af halen en dat vind ik er niet heel hygiënisch of smakelijk uitzien als ik omringd ben door mensen.
Begin april heb ik weer een afspraak bij dokter Frankenstein. Ik denk dat er dan foto´s worden gemaakt om te bepalen of de botten goed aan elkaar zijn gegroeid. Ik ben heel erg benieuwd of zij advies heeft over het kauwen, of mij kan doorverwijzen naar een fysiotherapeut want alles kraakt nog. Ondanks dat ik weer aan het werk ben, beter slaap nu ik weer op mij zij kan liggen en ondanks mijn vooruitgang met kauwen ben ik er dus nog niet helemaal.
Ik moet ook zoveel van mijzelf. Ik heb torenhoge verwachtingen en dan stuit je weleens op een tegenvaller. Zo fietste ik vandaag voor het eerst weer een half uur. Na een kwartier werd het zwart voor mijn ogen en moest ik afstappen om bij te komen. Dat is heel vervelend als je in je hoofd al plannen aan het maken bent voor leuke sociale uitjes zoals een kopje koffie gaan drinken met vrienden in de stad. Mijn conditie is enorm achteruit gegaan. Ik ben heel erg snel futloos, moe en uitgeput. Mijn hoofd draait na zo´n tegenslag op volle toeren. Ik wind mijzelf dan op over de dingen die ik zo graag wil maar mogelijk nog onverstandig zijn of teveel gevraagd in verband met mijn gezondheid. Het lijkt allemaal zo dichtbij maar nog net te ongrijpbaar. Het is letterlijk vallen en opstaan. Nu moet ik alleen nog leren dat ik soms ook even mag blijven liggen voordat ik weer opsta.
“Nu moet ik alleen nog leren dat ik soms ook even mag blijven liggen voordat ik weer opsta.”
Ajb niet wanneer je op het fietspad ligt 🙂
Steeds een stapje verder, dus eerst 5 minuten fietsen en dan 10 minuten, als je dat elke dag iets verlengd kun je zo weer een half uur fietsen, haha.
Succes met het verbeteren van je conditie.