Eten na een kaakoperatie

Verleden week ben ik 27 jaar oud geworden. Ik heb er mijn dagtaak van gemaakt om een cupcake te prakken en deze op te peuzelen. Voor het afhappen daarvan moet ik mijn mond wijder open doen dan dat momenteel lukt. Ik heb de cupcake weggespoeld met een heerlijke aardbei freakshake. Ondanks deze explosie van zoetigheden heeft dokter Frankenstein vastgesteld dat het goed gaat met mijn gebit. Mijn tanden zijn er nog niet uitgevallen en ik heb wonder boven wonder ook geen gaatjes! Het gaat ook goed met de groei van mijn botten. Het ziet er op de röntgenfoto’s minder gebroken uit dan eerst. Volgens dokter Frankenstein groeit bot 1 millimeter per maand. Dat is de reden waarom ik constant moe ben. Mijn lichaam is nog steeds hard aan het werk om te herstellen en dat slurpt energie.

Ik ben wat kilo’s kwijt geraakt maar mijn gewicht lijkt nu stabiel te zijn. Met gemak eet ik zachte stukken fruit en een gekookt eitje. Ook quiche lukt met veel geduld en concentratie. Helaas heb ik wel snel last van kaakkrampen. Daarom eet ik kleinere porties. Zodra de kramp te veel wordt ben ik het eten weer zat en laat ik het staan.

Buiten de deur durf ik nu ook wel wat te eten, maar wel met veel schaamte. Vooral omdat als je buiten de deur eet en ergens iets besteld er alsnog harde stukjes eten in kunnen zitten, wat ik er dan uit moet vissen. Zo bestelde ik op mijn verjaardag penne arabiatia en waren de naast de harde penne an sich de aubergine, ui en courgette die in de saus waren meegekookt heel moeilijk om weg te kauwen. Gelukkig krijg ik mijn mond inmiddels weer ver genoeg open om met bestek te kunnen dineren. Al moet het er voor een buitenstaander raar uit zien. Zo´n vrouw die aan het malen is als een koe, of als een oma zonder kunstgebit in. En dan nog dat gedoe met zo subtiel mogelijk voor de spiegel in het toilet de elastiekjes van de beugel af halen en er weer opzetten. Echt op je gemak ben je dan niet.

Ik pak mijn sociale leven langzamerhand dus weer wat op. Soms is het dan zo gezellig dat ik pas merk dat het teveel is als de kamer begint te draaien. Het is echt heel moeilijk om in te schatten hoe lang ik iets vol ga houden. Op mijn verjaardag zijn Alex en ik een dag naar Antwerpen vertrokken. Na twee uur daar rondwandelen was mijn energie op en moesten we een uur uitrusten voordat we huiswaarts zijn gegaan. Dat is echt heel erg balen, maar het is niet anders. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten. Ik heb veel geleerd sinds de start van project X. Je kan tegenslagen niet altijd voorkomen, maar je kan wel veranderen hoe je er mee omgaat. Verander de wereld met jouw lach. Maar laat de wereld jouw lach niet veranderen. Lach ondanks dat het soms behoorlijk tegenzit. Je komt er wel doorheen. Althans dat is de enige manier voor mij om er mee om te blijven gaan.

Aan mijn gezicht moet ik nog steeds wennen. Je zou denken dat als ik nu in de spiegel kijk ik inmiddels wel de nieuwe vorm herken. Toch kijk ik iedere dag weer opnieuw vol bewondering naar hoe ver ik al ben gekomen. Ook met lippenstift opdoen is de vorm van mijn lippen als nieuw. Met lippenstift kleur ik nu niet goed binnen de lijnen van mijn lippen, mede doordat het gevoel in mijn lippen zelf nog zo doof is en raar aanvoelt. De spontane pijnscheuten die door de zenuwen schieten zijn wel een goed teken. Dokter Frankenstein zegt dat ze goede hoop heeft dat de zenuwen bij mij gaan herstellen omdat de doorbloeding nu weer op gang lijkt te komen.

Nog een jaar en dan mag de beugel eruit! Dan nog twee implantaten erin knallen en weer een periode van niet eten en herstel. Maar als ook dat is afgesloten kan ik dan eindelijk met een stralende glimlach officieel mijn ja-woord geven aan Alex. En zijn we gewoon getrouwd!

Reacties

reacties