Achter slot en grendel

Slotjes wat een hypocriete naam voor een beugel. Mijn mond is momenteel beter bewaakt met dikke ijzeren tralies dan een staatsgevangenis. Ik had geen idee dat er zoveel metaal in een mond zou passen. Maar we moeten het er maar mee doen. Stiekem ben ik ook wel blij met mijn nieuwe fietsenrek. Door de operatie en de spin (die nog steeds een prominente plaats in beslag neemt) zijn er meerdere spleetjes tussen mijn tanden ontstaan, en staan ze nu even scheef als de toren van Pisa.

Met knikkende knieën zat ik vanochtend weer bij Theo in de stoel. “Heb je er zin in?” Dat werd mij gevraagd. Voordat ik kon antwoorden werd er een mondspreider en een prop watten in mijn keelgat gestoken en kreeg ik uitleg over de plaatsing van de slotjes. Tussen de “Hier komt de gel, hier komt het lampje, we gaan nu het draadje over de slotjes plaatsen, wees maar niet bang ik ga nu de draden doorknippen met deze nijptang” en mijn oh mijn god gezichtsuitdrukkingen door werd mij een poetskalender in handen gedrukt, en twee roze tabletjes om plak mee te verklikken. Ik kreeg ook nog een tandpastaatje, en een spiegeltje mee. Jammer genoeg geen stuiterbal want ik voelde mij wel weer even kind haha. Vanavond mag ik een paracetamol innemen tegen jawel de “spierpijn in mijn tanden”. Welkom terug in het tienerbestaan.

Vandaag wil ik in mijn blog het graag met jullie hebben over eigenwaarde. Ofwel ben je tevreden met de persoon die je bent? Voor de start van project x zat ik bomvol zelfvertrouwen. Sommige mensen misplaatste het zelfs voor arrogantie. Als je lekker in je vel zit straal je dat ook uit. Als vanzelfsprekend zaten er weleens momenten bij waarop ik mij, wat minder voelde. Dat is menselijk. Sinds project x is mijn zelfvertrouwen flink gedaald. Het enige stukje onzekerheid wat ik bij mij droeg (mijn overbeet) heeft tot nu toe enkel geleid tot pijn. Zowel fysiek als mentaal. Wat zonde, want het is toch kick-ass wat ik hier aan het doen en delen ben? En ik ben toch geen onzekere tiener meer? Ik ben een volwassene!

Ik weiger mij sinds vandaag nog te schamen voor de stappen die ik zet. Werken aan zelfvertrouwen doe je met vallen en opstaan. Ook jou roep ik op om je niet langer te verschuilen, achter welke (zelfgebouwde) tralies dan ook. Wees de persoon die je wil zijn en straal. Niets is mooier dan een glimlach. Met of zonder beugel. Praten over je onzekerheden en er aan werken maakt mij sterker dan ooit. Dat gun ik jou ook! Vind je innerlijke kracht. Wilde je altijd al stoppen met roken? Doe het! Wil je al een tijd afvallen, start vandaag! Laat anderen en hun mening jou niet langer beïnvloeden om de persoon te worden die je al was en nu nog moet omarmen.

En laat je zeker niet klein houden, door niemand niet.

 

 

De voor(uit)gang

Mijn eerste blog van 2017, dus bij deze nog de beste (veel te late) wensen!

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. Mijn geest zit nog steeds gevangen in een lichaam dat niet meewerken wil. Maar we gaan kleine stappen vooruit. Het is fijn om in ieder geval weer 20 uur aan het werk te zijn. Ook al lijkt dit in mijn ogen veel te weinig. Het is ook fijn om weer wat variatie te hebben in de dingen die ik eet. Inmiddels lukt het zelfs weer om couscous met zacht gegrilde groenten uit de oven te eten! Door de kleine goede veranderingen vergeet ik weleens dat ik nog niet helemaal gezond ben. Daardoor wil ik teveel. Ik kan heel erg boos worden en snel het gevoel hebben dat ik faal. Ik kan nog niet zo goed tegen drukte en verschillende prikkelingen. Soms wil ik na werk in plaats van een dutje graag even stofzuigen of iets dergelijks. Maar dan heb ik daar geen energie meer voor. Ook kan ik helemaal bekaf zijn van een fietstochtje van 30 minuten. We hebben sinds gisteren daarom ook een hulp in het huishouden zodat ik niet te hard ga met het proberen op te pakken van mijn “oude ik”. En mij even volledig kan focussen op het behalen van mijn herstel.

Sinds de operatie voel ik mij nog steeds ongelooflijk snel suf, slaperig en ben ik vergeetachtig. Of dit de nawerkingen zijn van de algehele narcose, de veranderingen in mijn eetpatroon, of de koude weersomstandigheden weet ik niet. Ik weet wel dat ik nog niet helemaal lekker in mijn vel zit. Ik ben moe. Ik heb nergens zin in, en ik krijg maar de helft mee van de dingen die om mij heen gebeuren. Misschien verwerkt mijn lichaam nu pas echt de klap van project X. Na alle drukte, staat het proces nu alweer een tijdje stil. 26 januari krijgen we er een blokjesbeugel bij. Daarna staat het project weer on hold. Ik vind het helemaal niets, ik wil doorgaan. Kom maar op met operatie twee. Breek die onderkaak ook maar. Hoe sneller de hele mikmak voorbij is, hoe sneller mijn “echte leventje” weer kan starten. Ik hang nu maar een beetje tussen fases in.

Misschien ben ik gewoon doodop van het continue wachten totdat er een beslissing voor mij wordt genomen. Ik weet bij Theo of bij Bob nooit waar ik aan toe ben. Wat niet gek is want voor hun is het ook maatwerk. Plannen wat de stap hierna weer gaan worden zijn altijd vaag, en afhankelijk van meerdere factoren, tijdsduur is een vraagteken. Voor een jonge vrouw met controle issues is het niet fijn om niet zeker te zijn van toekomstbeelden. Ik ben een controlefreak, en nu het om iets heel belangrijks gaat namelijk mijn gezondheid mag ik mij er niet mee bemoeien. Uiteraard weten de experts wat het beste voor mijn kaak is. Het is echter steeds een klap in je gezicht om achter de feiten aan te blijven lopen. Het vergt veel van mijn geduld om blind vertrouwen te hebben, en te blijven investeren in dit project al weet ik dat Bob en Theo er alles aan zullen doen om het zo mooi mogelijk te maken.

Op zich is het ook best gek dat je een project aan gaat om je gezondheid op de lange duur te verbeteren, maar om juist daardoor extra last van je kaak te hebben. De tranen staan nog steeds in mijn ogen als ik eigenwijs weer eens probeer of ik toch niet een stukje komkommer kan eten.

Hoe dan ook probeer ik mij vooral te focussen op de dingen die al wel erg goed gaan. En probeer ik trots te zijn op de stappen die ik al gezet heb.