De voor(uit)gang

Mijn eerste blog van 2017, dus bij deze nog de beste (veel te late) wensen!

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. Mijn geest zit nog steeds gevangen in een lichaam dat niet meewerken wil. Maar we gaan kleine stappen vooruit. Het is fijn om in ieder geval weer 20 uur aan het werk te zijn. Ook al lijkt dit in mijn ogen veel te weinig. Het is ook fijn om weer wat variatie te hebben in de dingen die ik eet. Inmiddels lukt het zelfs weer om couscous met zacht gegrilde groenten uit de oven te eten! Door de kleine goede veranderingen vergeet ik weleens dat ik nog niet helemaal gezond ben. Daardoor wil ik teveel. Ik kan heel erg boos worden en snel het gevoel hebben dat ik faal. Ik kan nog niet zo goed tegen drukte en verschillende prikkelingen. Soms wil ik na werk in plaats van een dutje graag even stofzuigen of iets dergelijks. Maar dan heb ik daar geen energie meer voor. Ook kan ik helemaal bekaf zijn van een fietstochtje van 30 minuten. We hebben sinds gisteren daarom ook een hulp in het huishouden zodat ik niet te hard ga met het proberen op te pakken van mijn “oude ik”. En mij even volledig kan focussen op het behalen van mijn herstel.

Sinds de operatie voel ik mij nog steeds ongelooflijk snel suf, slaperig en ben ik vergeetachtig. Of dit de nawerkingen zijn van de algehele narcose, de veranderingen in mijn eetpatroon, of de koude weersomstandigheden weet ik niet. Ik weet wel dat ik nog niet helemaal lekker in mijn vel zit. Ik ben moe. Ik heb nergens zin in, en ik krijg maar de helft mee van de dingen die om mij heen gebeuren. Misschien verwerkt mijn lichaam nu pas echt de klap van project X. Na alle drukte, staat het proces nu alweer een tijdje stil. 26 januari krijgen we er een blokjesbeugel bij. Daarna staat het project weer on hold. Ik vind het helemaal niets, ik wil doorgaan. Kom maar op met operatie twee. Breek die onderkaak ook maar. Hoe sneller de hele mikmak voorbij is, hoe sneller mijn “echte leventje” weer kan starten. Ik hang nu maar een beetje tussen fases in.

Misschien ben ik gewoon doodop van het continue wachten totdat er een beslissing voor mij wordt genomen. Ik weet bij Theo of bij Bob nooit waar ik aan toe ben. Wat niet gek is want voor hun is het ook maatwerk. Plannen wat de stap hierna weer gaan worden zijn altijd vaag, en afhankelijk van meerdere factoren, tijdsduur is een vraagteken. Voor een jonge vrouw met controle issues is het niet fijn om niet zeker te zijn van toekomstbeelden. Ik ben een controlefreak, en nu het om iets heel belangrijks gaat namelijk mijn gezondheid mag ik mij er niet mee bemoeien. Uiteraard weten de experts wat het beste voor mijn kaak is. Het is echter steeds een klap in je gezicht om achter de feiten aan te blijven lopen. Het vergt veel van mijn geduld om blind vertrouwen te hebben, en te blijven investeren in dit project al weet ik dat Bob en Theo er alles aan zullen doen om het zo mooi mogelijk te maken.

Op zich is het ook best gek dat je een project aan gaat om je gezondheid op de lange duur te verbeteren, maar om juist daardoor extra last van je kaak te hebben. De tranen staan nog steeds in mijn ogen als ik eigenwijs weer eens probeer of ik toch niet een stukje komkommer kan eten.

Hoe dan ook probeer ik mij vooral te focussen op de dingen die al wel erg goed gaan. En probeer ik trots te zijn op de stappen die ik al gezet heb.

 

 

 

Reacties

reacties