Afscheid nemen bestaat niet. Dat is iets wat mijn lieve overleden oma altijd zei. Gelijk had ze. Ondanks dat ik haar nog elke dag mis, is ze dichtbij. Dichtbij in mijn gedachten en dichterbij in mijn hart. Marco Borsato had ook gelijk, ze is wel weg maar heeft me nooit verlaten.
Mijn oma had altijd mooie lange nagels. Op en top een dame zelfs in haar demente staat. Toen ik nog een kleine Nikki was heeft ze mij leren vijlen. Je handen zijn immers je visitekaartje. Het eerste wat je doet bij een nieuwe ontmoeting is je hand uitsteken. Als nagedachtenis aan haar probeer ik altijd gelakte, nette nagels te hebben.
Ik baal dan ook van mijn korte ongelakte nagels. Tijdens de operatie krijg ik een klem om mijn vinger om het zuurstofgehalte in mijn bloed te kunnen meten. Daarvoor is het noodzakelijk om geen nagellak op te hebben. Naast mijn nagels en vast eten zijn er een hoop andere dingen die ik tijdelijk moet gaan missen. Ik ga mijn sociale leven missen. Mijn vrienden, familie, collega’s. Het dansen waar ik zo van hou. Het intieme contact met Alex. Alles staat even stil.
Ik sta ook stil. Stil bij hoe dubbel het is om iets te gaan missen. Hoe mooi het is dat ik dingen mag missen. Want wat een fijne mensen heb ik om mij heen. Zo liefdevol, begripvol. Wat fijn en geweldig om te weten dat ik ook kan bouwen. Niet bouwen aan project X zoals Bob. Ik kan op jullie bouwen. Bedankt voor alle steun, alle reacties, de kaartjes, de knuffels (de echte en mijn gekregen Teddybeer Ted van Alex), en de warme woorden. Het is heerlijk om te weten dat ik iets heb om naar uit te kijken, en iets heb om naar terug te keren. Zodra ik deze periode van mijn leven heb afgesloten. Dat doet mij echt heel erg veel.
Het is een hele opgave om te praten en eten (lees drinken) met 3 kg metaal in je mond. Ik heb geen idee hoe zwaar die Spin echt weegt. Maar ik vind hem loodzwaar. Aan het einde van de dag ben ik doodop. Mijn tong voelt dood, maar ik ben tevreden want ik het gepraat-slist. Geloof me praatslissen is een werkwoord. Zeker als je in de pubertijd zit en voor het eerst te maken krijgt met hormonen en onzekerheid. Ik ervaar het nu ook. Ik was ongesteld en ben plots voor het eerst na de pubertijd echt weer onzeker. Ondanks dat mijn collega zo lief was om mij erop te wijzen dat ik geen kind van 12 ben. Die eten immers wel vast voedsel, voel ik mij een puber.
Het is eng om in de Blokker te praat-slissen terwijl ik op zoek ben naar een weegschaal. “Mevrouw veklopen sjullie ook perssssonen weegsschaalen?” “Zeker, ze staan daar. Gaat het wel met u? Ik kan horen dat u erg verkouden bent. De griep heerst echt”. “Beslankt sja griep iss niets sfijn. skomt wel weer sgoed hoor!”. Ik deed nog wel zo mijn best maar het mocht niet baten. Ondanks dat het praten nu stukken beter gaat blijft het (mede door de reactie van deze lieve goedbedoelde verkoopster) spannend. Dat is niet het enige probleem. Ondanks dat ik steeds meer lef heb om te praten, ben ik nog steeds op zoek naar middelen om te eten. De weegschaal geeft aan dat ik al 3 hele kilogrammen ben verloren. Als je de kilogrammen van de Spin erbij optelt staat het weer in evenwicht, maar is het alsnog iets om op te letten voordat ik dadelijk een wandelend skelet ben. Wat ik ook probeer ik zit tegenwoordig nooit vol. Midden in de nacht de blender erbij pakken, een banaan, vanille ijs, slagroom, melk en joylent poeder mixen is dan ook een normale zaak geworden.
Omdat vloeibare maaltijden alleen maar uit zoetigheid lijken te bestaan heb ik hartige trek. Babyvoeding was een tijd een goede oplossing. Tevens als soep, en de staafmixer op pasta zetten. Het probleem aan de staafmixer en dingen pureren is dat er geen smaak meer aan lijkt te zitten zodra het een papje is geworden. Dankzij een fijne website die ik gevonden heb klik hier voor link heb ik hoop voor na de operatie. Winvitalis levert gepureerde maaltijden in de vorm van “echt eten” zodat het er smakelijker uitziet. Alles wat ik nu eet blijft hangen aan de Spin, waardoor ik maar de helft echt doorslik. Daarnaast heb ik ook geen trek want het ziet er niet lekker uit en smaakt ook niet echt. Dankzij Winvitalis begrijp ik nu hoe belangrijk het is om dingen apart van elkaar te pureren zodat er nog kleur en smaak aan het eten blijft zitten.
Ik vind het spannend dat ik aanstaande maandag al onder het mes ga. Toch heb ik er ook enigszins zin in. Het zal weer een stap dichterbij het eindresultaat zijn. Het zijn dubbele gevoelens. Soms ben ik blij, soms ben ik verdrietig. Soms ben ik bang, soms ben ik dapper. Omdat ik niet altijd de woorden vind om te omschrijven hoe ik mij echt voel (ik ben altijd van mening geweest dat andere dat beter kunnen) haal ik de lyrics van Ilse de Lange even aan.
Ilse DeLange – The Lonely One
Am I wrong? Am I strong? Walk away
Do I know there are no words to say?
Am I yours? Am I mine, anyway?
Do I know there are no words?I am the only princess, I am indestructible
I am winged victory, I am so breakable
I am the distant planet, I am the golden sun
Maar een ding ben ik zeker niet. Ik ben niet The lonely one. Bedankt voor alles mijn steun en toeverlaten!