Everything is gonna be alright

Ik heb zin in beschuitjes met sojaboter en pure hagelslag. Niet de kleine hagelslagjes. Ik wil de hagelslag XXL van Venz. Ik heb de afgelopen weken de kinderachtige neiging om toe te geven aan de kleinste (en grootste) eet -verleidingen. Heb ik ergens zin in? Dan moet ik het hebben en zet ik mijn tanden erin. Ik heb nog nooit zoveel gegeten. Nu ik nog kan genieten van vast voedsel, eet ik alles wat los en vast zit.

Het zal vast wat te maken hebben met mijn pakketje Joylent, die ik deze week heb ontvangen. Joylent is een gebalanceerde volledige maaltijd in poedervorm. Wat water erbij en klaar is je shake. Eten via een rietje. Het is niet ideaal maar het hoort er nou eenmaal bij als ze in je gehemelte gaan snijden.

Nu we het toch hebben over snijden. Ik ben op het spreekuur geweest bij Bob. Om Bob te zien moest ik van assistente Truus eerst een ziekenhuis kaart aan laten maken. Rondje ziekenhuis van het huis. Terug aangekomen bij de balie van poli 10 vroeg Truus naar mijn verwijsbrief van Theo. Truus heeft humor. Wat een gedurfde vraag na veel telefoontjes en mail uitwisselingen waaruit de conclusie was dat ik deze niet nodig had. Gelukkig mocht ik van haar zonder verwijsbrief, wel plaatsnemen in de wachtkamer.

Bob heb ik maar 5 minuten gezien. Ik mocht hem geen hand geven want hij had er pijn aan. Hij verzekerde er meteen achteraan dat dit project X niet zou belemmeren. Bob heeft aan mij medicatie meegegeven voor na de operatie. Uiteraard in poedervorm. Daarnaast heb ik van Bob een pipet gekregen om de wondjes in mijn mond mee schoon te spuiten. De eerste dagen mag ik niet eens mijn tanden poetsen. Ik heb een mondspoeling om de bacteriën te doden. Ik vind het maar een ontzettend smerig idee. Ook heb ik een neusspray gehad. Na de operatie moet dit de bloedklonters in mijn neus los weken. Ik mag niet snuiten of niezen na de operatie want er mag geen druk op de wond komen te staan. Bob weet nog niet hoe laat hij tijd heeft op 7 november om mij te opereren. “Er zijn twee wachtende voor u”. Ik hoor dit pas twee werkdagen van te voren. Voor de operatie moet ik nuchter zijn. Afhankelijk van het tijdstip zal blijken of het een dag of nacht opname gaat worden.

Als ik in de ochtend wordt geopereerd mag ik door Alex worden opgehaald om thuis te slapen. Dat laatste lijkt mij wel erg fijn. Om een gigantische toeter te voorkomen raad Bob mij aan om alvast wat ijsblokjes in de vriezer te leggen. Voorkomen is beter dan genezen denk ik? Al weet Bob uit ervaring dat mijn gezicht toch wel 50 tinten paarsgeel zal worden.

Bob is het niet gelukt om een psycholoog te vinden voor de operatie. Daarom zal mijn eerste gesprek plaatsvinden op 1 december zodra er weer wat geluid uit mij komt. Dat vind ik niet zo erg. Mijn blog helpt goed om project X een plekje te kunnen geven. Daarnaast heb ik vertrouwen in de bekwame handen van Bob. Zelfs terwijl hij er pijn aan heeft weet ik zeker dat ik in goede handen ben. Bob komt secuur over en weet waar hij het over heeft. Voor mijn vragen omtrent de narcose heeft hij mij doorverwezen naar de anesthesist.

De anesthesist is in mijn ogen een mooi woord voor lijkschouwer. Hij legt mij uit verantwoordelijk te zijn om mij op 7 november in een diepe droomloze doornroosje slaap te prikken. Via een infuus zal ik een verdoving toegediend krijgen, en dat goedje gaat er voor zorgen dat ik Bob en zijn team niet hoor zeggen “Zullen wij het maken?!’’. Ik vind het spannend want ik ben niet zo goed in de controle los laten. De anesthesist zorgt ervoor dat ik van de operatie zelf niets mee ga krijgen. En dat is maar goed ook, want bloed is niet zo mijn ding. Na een paar uur diepe slaap zullen Bob en team klaar zijn en rijden ze mij naar een uitslaapkamer. Alex wordt na de operatie gebeld om mij weer wakker te kussen. Beetje jammer dat mijn hoofd verstopt zal zitten in een dik pak verband.

7 november komt steeds dichterbij. Het was makkelijk om het erover te hebben omdat het nog zo onwerkelijk was. Het is net als op vakantie gaan. Je weet dat je gaat maar pas zodra je koffer is ingepakt en je in het vliegtuig zit komt het ik- ben- op- vakantie- besef. Nu ik in het ziekenhuis ben geweest is project X plots een stuk reëler geworden. Gelukkig lijken de verplegers daar niet op draken. Iedereen komt erg aardig over en heeft het beste met mij voor. Ik heb gevraagd of ik alvast een kamer mocht inrichten. Daarop werd ik vreemd aangekeken. ‘‘Deze operatie is geen lichte zaak hoor mevrouw’’. Niet iedereen snapt mijn lachen is het beste medicijn humor methode. Al heb ik wel het gevoel dat met wederzijds aan elkaar wennen we het ziekenhuis wellicht een beetje thuis kunnen maken.

147705090331916dsc_0664

Reacties

reacties

2 gedachtes over “Everything is gonna be alright”

  1. Wat schrijf je prachtig, lieve aanstaande schoondochter. Fijn dat je dit alles met ons wilt delen. Ik heb Noor uitgelegd dat Nikki sterk is en hier goed doorheen gaat komen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: