Hello darkness my old friend…..

Soms is het zo makkelijk om je af te sluiten voor je eigen emoties waardoor ze er niet meer lijken te zijn. Hoe langer je ze negeert, hoe groter de stapel groeit.

Ik had de mijne tijdelijk geparkeerd in dat toch al overvolle bovenkastje (lees mijn hoofd). Ik kon niet anders dan de deur opentrekken vandaag en werd pardoes onder de puinhoop bedolven. Onzekerheid, verdriet, woede, trots, dankbaarheid, blijheid. Fase 1 is eindelijk bijna afgerond. Fase 2 is nu tastbaar. Ik heb daarom de emoties maar vrij gelaten. Het werd tijd.

Maar wat was de stilte voor de storm toch lekker. Wat is er toch al een hoop gebeurd sinds de start van project X. Het was fijn die rust in mijn hoofd. Ik ben al zover gekomen. Ik werk weer, ik eet weer veel (slechts met de linkerkant van mijn kaak, maar alsnog zijn de aangekomen kilo’s duidelijk zichtbaar). Ik had weinig last van de slotjes en ben gewend geraakt aan de constante druk van de spin op mijn tong. Ik had zelfs geen behoefte meer om te schrijven, want het ging toch oké. Zelfs mijn energielevel lijkt weer volledig terug te zijn. Ik ben niet zo snel moe meer.

Mijn glimlach is sinds project X ook flink veranderd. Even oprecht gebleven, maar achter het gebit is een verhaal gegroeid. Een met vallen en opstaan. Een gebit met kleine ijzeren soldaatjes die vechten voor een betere gezondheid. Het is een beetje een gehavend gezicht. In iedere oorlog, is de strijd pas gestreden nadat er opofferingen zijn gemaakt. Koningen Bob en Theo vonden het nodig om eerst mijn bovenkaak op te rekken en te splijten. Nu werken die dappere slotjessoldaten in alle macht om mijn tanden los van elkaar te schuiven zodat er ruimte ontstaat voor de onderkaak. Pas als de onderkaak dadelijk ook gebroken wordt, en mijn kin zich ook met de reconstructie gaat bemoeien, is de vijand verslagen.

Het is nu weer gedaan met de rust, de strijd is nog niet gestreden. 5 mei de dag van de bevrijding zal de spin worden begraven onder een juichend geluid. Hij heeft zijn werk goed gedaan. Maar geen zoet hiernamaals of bevrijding voor mij, nog even niet. We gaan beginnen aan de onderkaak. Seperatie elastiekjes om de kiezen daar uit elkaar te schuiven, banden er omheen en dan ook slotjes aan de onderkant. Het zal wel weer even afzien worden.

Ik kreeg een berichtje op Facebook een tijdje geleden van een oud klasgenootje van de basisschool, die dwars door mijn ziel sneed. “De meest gelukkige mensen zijn niet de mensen die het beste van alles hebben, maar het beste van alles maken”. Ik heb vrede gemaakt met mijn duisternis. Mijn vijanden angst en onzekerheid zijn oude bekenden geworden. Ik zal ze broederlijk omarmen maar het gevecht nooit opgeven.

Reacties

reacties

2 gedachtes over “Hello darkness my old friend…..”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: