Het is een maand geleden en ik heb nog steeds geen nieuws inzake de uitspraak van de ombudsman. Al mijn bewijsstukken heb ik toegezonden naar de geschillen commissie. Het is nu aan Ditzo om hun kant van het verhaal te vertellen voordat de ombudsman een uitspraak kan doen. Ik ben het wachten zat. Niet alleen op een uitspraak van de ombudsman, maar ook op het wachten op een mooi gezond gebit.
Afgelopen week ben ik bij Theo geweest. Hij heeft geconcludeerd dat mijn kaak een terugval heeft. Het is nu ongeveer 4 maanden geleden dat ik ben geopereerd. Het komt volgens Theo vaker voor dat na een operatie de kaak weer wat terug naar achter gaat staan. Mijn kiezen sluiten nog steeds niet mooi op elkaar aan. Ik baal als een stekker. Ik heb strakkere elastieken gekregen die mijn onderkaak weer naar voren duwen. Het is alsof je de hele dag je kin aan het vooruitsteken bent. Het veroorzaakt veel kramp en stijfheid in mijn kaken. Omdat de elastieken nu lopen van mijn achterste kiezen in de onderkaak naar mijn snijtanden in de bovenkaak kan ik ze zelf heel lastig bevestigen. De elastieken moeten om de haakjes van de beugel worden aangebracht, maar achter in mijn mond heb ik nog wat zwelling van de operatie zitten. Met een soort plastic vorkje met haakjes kan ik de elastiekjes om de haakjes hengelen. Dit lukt enkel als ik voor de spiegel sta. Het is een heel gedoe en vergt veel tijd. Ik probeer daarom mijn eetmomenten tot drie keer per dag te beperken en wat grotere porties in een keer te eten. Dat betekent op sommige momenten de honger negeren en op de eetmomenten terwijl je vol zit alsnog doorproppen.
Soms is het alsof ik de beugel niet draag maar de beugel mij. Overal waar ik naartoe ga moet ik stilstaan bij wat ik wel of niet kan eten, wanneer ik kan eten, hoeveel ik dan moet eten, of ik zelf iets mee moet nemen voor het geval ze enkel harde dingen hebben. Het is vermoeiend. En ik vind het ongezellig. Zodra je buiten de deur bent en iemand voorstelt om gezellig wat te gaan eten in een café beginnen bij mij al de radartjes af te gaan. In welk café hebben ze iets wat ik kan eten buiten soep om? Ik kan geen soep meer zien. En dan begint het zoeken. Inmiddels weet ik wel aardig waar ik wel kan eten. Toch ontkom je er niet aan om de hoofdprijs te betalen voor een maaltijd waar ik vaak een groot deel van laat liggen. Er zit altijd wel iets doorheen wat ik aan de kant moet schuiven.
Wat ik het meeste mis is sla. Ik hou echt van goed gevulde salades met gegrilde groentes, nootjes, en lekkere kaas. Als ik af ben van de beugel en als de implantaten geplaatst en genezen zijn dan ga ik helemaal los. Sla met geitenkaas, spekjes, walnoten en honing nog een jaar en dan peuzel ik er op los.
Het hele traject is afzien. Veel geduld hebben. Blij zijn met de stappen die je al hebt bereikt. Trots zijn op hoe mooi het wordt. Nieuwsgierig zijn naar het eindresultaat. Hoop blijven houden. Het leert je sterk zijn. Het leert je omgaan met teleurstellingen. Het leert je waardering te hebben. Het leert je van jezelf houden om wie je bent, wat je doet en hoe je eruit ziet. Er is niets meer wat ik uit de weg ga. Ik heb geen angsten meer. Ik weet dat ik het kan, ik sla mij er wel doorheen. En dat is een machtig gevoel. Ik bepaal zelf mijn weg, zelf mijn toekomst. Ik maak mijn dromen waar. Dus ik slaak een diepe zucht kijk nogmaals in die spiegel, bevestig de elastiekjes en ik spreek mezelf streng toe. Houd je koppie omhoog. Het einde is in zicht. Je weet waarvoor je het doet.
Op Facebook staat de nieuwe pagina gelanceerd. Wil je meer weten over een kaakoperatie op zoek je lotgenoten. Wordt lid van de groep kaakoperatie tips en trucs 🙂
Jammer dat het allemaal zo lang moet duren, hoop dat het geschil gauw wordt opgelost. Mooie laatste alinea, hou dat vast! Sterkte bij de laatste loodjes.