Tijd heelt alle wonden

Terwijl de pepernoten net achter ieders kiezen verdwenen zijn, vliegen de kerstrecepten me al weer om de oren. Dit jaar doe ik er niet aan mee. De culturele lekkernijen zijn nog te hoog voor mij gegrepen. Eigenwijs als ik ben, ben ik aan het oefenen met kauwen. Ik heb net een stuk brie op lopen kanen. Ik kan het lastig eten noemen. Ik heb het echt naar binnen geschrokt. Bij ieder nieuw smaakje slaan mijn smaakpapillen op hol. Het liefst had ik de hele brie heel doorgeslikt. In plaats daarvan heb ik eerst uitvoerig de harde korstjes verwijderd. Daarna heb ik het overgebleven brie restantje geprakt met mijn vork. Om het vervolgens hap voor hap met mijn tong tegen mijn wang gedrukt fijn te malen. Heeeeeerlijk. Ik heb gelukkig wel de neiging onderdrukt om daarna over mijn buikje te wrijven en een harde boer te laten. Het deed me sterk denken aan deze parodie van het nummer Sweet Dreams.

Man wat mis ik eten nu mijn kaken muurvast zitten. Mensen blijven maar vragen hoe met met de pijn gaat. De pijn is eerlijk gezegd wel het laatste waar ik mij dagen lang mee bezig houd. Ik ben aan het snakken naar iets om mijn tanden in te zetten. De shakes, pap, vla, pudding, aardappelpuree, soep en gepureerde groenten (kortom de prakjes) komen mijn neus uit. Sinds 25 oktober heb ik geen ´´normale´´ maaltijd meer gehad. Vooral hartig mis ik. De meeste dingen die ik wel kan eten zijn mierzoet.  Een mens doet rare dingen in nood. Het uithollen van een banketletter. Pepernoten weken in thee. Een chocoladeletter omsmelten voor over wat ijs. Pastasaus oplepelen uit pot. Met vleesjus een broodje weken om zo door te kunnen slikken. Pindasaus mikken over een geprakte banaan. Wat kan ik zeggen? Ik heb mijn eet dieptepunt bereikt. Ik ben diep gezonken. Ik wil meedoen aan de feestvreetvreugde! Maar mijn gebit is er nog niet klaar voor.

Ik ben inmiddels samen met Alex naar de psycholoog geweest. Ze vond mijn gevoelens heel realistisch. Ze vond ook dat ik sportief met project X omging en ziet geen depressie voor mij weg gelegd in de toekomst. Ze vroeg hoe lang het zou gaan duren voordat ik weer kon eten. Het was een klap in mijn gezicht. Ik weet het antwoord op die vraag niet. Voorlopig 3 maanden, dan is het bot weer geheeld. Wat mij daarna te wachten gaat staan dat zien we dan wel weer. Leven per dag, dat is de enige optie om er mee om te gaan. De psycholoog vond dat Alex en ik goede afspraken met elkaar hadden gemaakt. Waar we eerst irritaties hadden over wat ik nodig had qua zorg en wat hij nodig heeft om te kunnen werken zijn opgelost en uitgepraat. Tijdens mijn tweede grotere operatie gaan we een tijdschema uitproberen zodat ik niet hoef te vragen om bijvoorbeeld een kopje thee. En hij niet steeds gestoord wordt door mijn hulpvraag tijdens het thuiswerken. Het meeste kan ik nu weer zelf. Wel ben ik snel moe.

In ieder geval merk ik dat mijn concentratie sterk verminderd is. Zo was ik laatst mijn telefoon kwijt. Ik hoorde het toestel afgaan in de keuken maar zag mijn telefoon nergens. Totdat ik dorst kreeg en hem daar triomfantelijk naar mij grijnzend terug vond in de koelkast. Ik denk dat ik hem daar had achtergelaten na een gesprek met mijn moeder terwijl ik eten aan het staafmixeren was. Een andere verklaring heb ik nog niet gevonden. Ook fiets ik rustig naar mijn werk zonder fietssleutels, zodat ik die eerst op de vijfde etage (we wonen in een flat) kan ophalen voordat ik überhaupt aan mijn reis kan starten. En vergeet ik rustig tijdens het ophalen van die sleutels mijn tas boven en kom ik daar pas beneden weer achter.

Ik weet dat de tijd alle wonden heelt. Laten we nu maar hopen dat de tijd die project X nog in beslag gaat nemen snel voorbij vliegt.

Reacties

reacties

3 gedachtes over “Tijd heelt alle wonden”

  1. Toppie, dat je 4 dagen per week een aantal uur komt werken. Wees blij met wat je kunt bijdragen en denk niet teveel na over wat je niet kunt doen 🙂 Vind het heel leuk om je verhalen te lezen, ga zo door!

  2. Hey Nikki ,
    wat fijn om het verhaal van een lotgenote te lezen . Ikzelf heb eind september ook een bovenkaakverbreding ondergaan , maar dit d.m.v. een TPD apparaat (een soort van schroef die ze in het gehemelte plaatsen) deze heb ik dan ook moeten open laten schroeven door m’n vriend tot de gewenste breedte bereikt was . Ik heb van de operatie qua pijn eigenlijk weinig last gehad , ook het opendraaien viel reuze mee . Bij mij vond/vind ik vooral de spleet tussen m’n voorste tanden het ergst eigenlijk. Hij was op z’n grootst bijna 9 mm , ik zag er vreselijk uit! Na het vastzetten van de schroef op 18 oktober , moest ik een hele tijd ook mijn mond laten ‘rusten’ zodat het bot weer kon aansterken om dan de blokjesbeugel te activeren . Gelukkig zijn mijn tanden op natuurlijke wijze weer goed naar elkaar toe gegroeid en sinds 22 november heb ik nu mijn blokjesbeugel . Ik zit momenteel nog steeds met een spleet van een 3 mm maar het ziet er al niet meer zo vreselijk uit als in het begin 🙂 . Omdat ik een open beet en kruisbeet heb moet ik hoogstwaarschijnlijk nog een tweede kaakoperatie ondergaan , maar deze kan pas plaatsvinden als mijn twee tandbogen perfect goed staan ten opzichte van elkaar. Dan zou mijn onderkaak nog iets naar voren gezet worden . Dit is een veel zwaardere operatie dan het plaatsen van het verbredingsapparaat heb ik horen zeggen dus ik vind het best eng.. Maar de eerste stap is nu toch gezet dus we gaan er gewoon voor. Ik wens je alvast heel veel succes verder in jouw project X , hopelijk gaat het je net zo goed af als mij .

    groetjes,
    Nathalie

    1. Hoi Nathalie!

      Bedankt voor jouw reactie! Ik weet niet of je dit nog leest, maar zo te horen zitten we in precies hetzelfde traject maar ben jij net een stapje verder. Ik heb ook zo´n lekkere spleet tussen mijn voortanden, die inderdaad d.m.v. hetzelfde apparaat als jou door mijn verloofde uit elkaar is geschroefd. Heeeeeeel gênant. Eind januari plaatsen ze bij mij de slotjes, bovenop het TPD geval. En ergens in het najaar breken ze mijn onderkaak daar ben ik ook het bangste voor. Een oud collega van mij heeft dit ook laten doen, en bevestigt de pijn maar die is zo blij met het resultaat dat ik mij vooral daarop probeer te focussen! Heel veel succes gewenst! En voel je vrij om nog eens een bezoekje te brengen aan mijn blog.

      Liefs/ Sterkte en fijne (vloeibare?) feestdagen,

      Ik ben Nikki.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: