Categorie: Mijn verhaal

Met trillende handjes typ ik deze blog. Vandaag had ik een afspraak in het ziekenhuis. Althans eenmaal aangekomen bij de balie bleek deze afspraak zonder mijn weten gecanceld te zijn, en verschoven te zijn naar 11 januari 2018. Altijd fijn. Zeker als je van te voren nog erachter aan hebt gebeld omdat je geen afspraakbevestiging hebt ontvangen, maar je verzekerd wordt van dat de afspraak echt 1 december om 10:00  in de agenda staat hoor mevrouw de Graaf.

Schept niet veel vertrouwen in een operatie als het hier bij de balie zelf al mis gaat. Je vertrouwt toch op een wildvreemde die in je gezicht gaat snijden en fouten zijn daarbij nou eenmaal niet gepermitteerd.  Bob kan deze keer de operatie zelf niet uitvoeren, zijn collega Dr. Frankenstein neemt het roer van hem over vanwege een blessure die Bob heeft opgelopen. Alleen Dr. Frankenstein weet daar nog  niet vanaf en was vandaag ook afwezig. Maar 11 januari om 10:00 staat de afspraak echt in de agenda hoor mevrouw de Graaf.

Als je tegen een patiënt met hoog opgelopen zenuwen die een uur onderweg is geweest om überhaupt bij poli nummer 12 te komen zegt, dat ze het ruim een maand later nog eens mag proberen, tja dan kom je toch een iets minder aardige Nikki tegen. Ik laat mij toch niet zo maar afpoeieren. Gelukkig werd er door de geschrokken baliemedewerkster plots heel snel een plekje vrij gemaakt in de agenda van Bob vandaag om toch even naar mijn kaak te kijken.

Op de een of andere manier blijft project X een groot reuzenrad. Hoe dichterbij je bij de top lijkt te komen hoe harder de val naar beneden soms kan zijn. Ups and downs. Soms ben ik zo gelukkig en soms ben ik mijzelf zo intens aan het weg cijferen dat ik lijk te vervagen waar ik bij sta. Uit het niets kan ik zo overspoeld worden door verdriet, dat ik niet mocht blijven bestaan zoals ik was. Ik zie mijn gezicht veranderen en soms  vergeet ik hoeveel impact dat kan hebben ten goede maar ook ten slechte van mijn karakter. Soms vergeet ik mijzelf lief te hebben en leef ik liever voor anderen, en haal ik daar dan mijn gelukkige momenten vandaan.

Bob had erg slecht nieuws voor mij vandaag. Voor de kronen heb ik niet genoeg bot, om het schroefdraad van de implantaat te bevestigen.  Om het bot in mijn kaak te verdikken moeten ze een stuk bot uit mijn been snijden. Daarnaast is Bob ontevreden over hoeveel tandvlees ik nu laat zien als ik lach. Na de röntgenfoto grondig te hebben bestudeerd kwam hij tot de conclusie dat ze mijn bovenkaak moeten laten indalen (naar beneden trekken) daarnaast moet zowel de onderkaak als de bovenkaak een stuk roteren en kantelen. Bob hoopt dat door het kantelen van de onderkaak mijn kin niet apart gecorrigeerd hoeft te worden. Maar hij kan niet beloven dat alles in een operatie gaat lukken, en of mijn gezicht er mooier op gaat worden. Dat bekijken ze na de tweede operatie die naar verwachting 5 februari zal zijn. Het is weer een hoop nieuwe informatie die ik te verwerken heb.

Een tijd geleden heb ik erg last gehad van paniekaanvallen in mijn slaap. Ik werd wakker met het gevoel geen lucht meer te krijgen. Het was alsof ik onder stroom stond, vechtend voor zuurstof. Ik merk dat ik weer onrustiger slaap en last heb van nachtmerries omdat mijn onderbewustzijn soms sterk laat weten dat ik te veel gevoelens opkrop en wegstop. Dat mijn bovenkaak en onderkaak nu tegelijkertijd worden geopereerd betekend dat ik minstens twee nachten moet verblijven in het ziekenhuis. Van een goede vriend heb ik een nachtlampje gehad. Een eenhoorn die regenbooglicht geeft als spirit- animal om mijzelf eraan te blijven herinneren dat ik sterk genoeg ben om door te zetten. Een mooi cadeau om op mijn nachtkastje van te genieten tijdens mijn zware ziekenhuisnachten.

Weet je wat ik zo ongelooflijk mooi vind aan de feestdagen? Dat het een seizoen is van geven en niet alleen van ontvangen. De dagen zijn korter en lijken moeilijker te dragen door de duisternis die ons omhuld als een deken. We staan op en het is donker, we komen thuis en het is donker. De dag vliegt voorbij. Maar er brand licht in de duisternis. De straten vullen zich met feestverlichting. Het is magisch. Als het donker is zoeken we naar dat sprankeltje hoop. Iets om voor te leven. En al snel kom je erachter dat jouw vrienden, geliefde(n), familieleden, collega´s en kennissen dat echte wij gevoel kunnen oproepen. Samen zijn is liefdevol. Het gaat niet zozeer om wat je elkaar geeft, maar des te meer om wat je elkaar te bieden hebt. Als het leven je een lege doos schenkt, bedenk dan niet wat je eruit had kunnen halen maar aan wat jij erin kunt stoppen om de doos te vullen.

Sinds dat ik ben begonnen met geven krijg ik zoveel terug. De theaterlessen die ik op vrijwillige basis geef op een zorgboerderij voor mensen met een beperking maken mijn leven rijker, maar openen ook mijn hart voor buitenstaanders. Neem bijvoorbeeld de buschauffeur die mij inmiddels herkent als ik klaar ben met mijn lessen. De halte waar ik in stap is geen bekende halte. Inmiddels weet hij precies wie ik ben en hoe laat ik er sta, en vooral dat hij niet zonder mij mag weg rijden. In de bus kijkt altijd een man (ook met een verstandelijke beperking, wat ik maar een vreselijk naar woord vind, dus ik noem hem liever liefkozend muppet) wiens naam ik niet ken naar mij uit. Zijn lievelingskleur is fluorescerend roze weet ik inmiddels. En de buschauffeur heeft onlangs zijn moeders huis moeten verkopen en een zware tijd omdat hij haar naar het verpleeghuis heeft moeten brengen en een belofte aan zijn overleden vader heeft te vervullen.  Het geeft mij zoveel warmte om deze mensen eenmaal per week te zien en ze te spreken als oude vrienden. Ik ga ze volgende week verrassen met een klein cadeautje gewoon om ze te bedanken voor de leuke busgesprekken.

Nu mijn nieuwe gezicht steeds dichterbij komt, begint het ook steeds meer te voelen als een frisse start. Een nieuw begin. Ik heb zoveel tijd gestopt in bedenken hoe mijn nieuwe gezicht eruit zou moeten komen te zien, en zoveel tijd verloren eraan. Zo zonde nu ik weet dat mijn ware gezicht komt vanuit een goed hart, en niet vanuit een omgebouwde kaaklijn. Ik was zojuist bij de kapper, ik heb lang haar waar ik mega trots op ben. Het is het enige aspect dat ik oprecht supermooi vind aan mijzelf. En ik heb besloten om het te doneren aan het goede doel. Voor mensen die vanwege chemotherapie of andere chronische problematiek het een tijd moeten doen zonder haar. Helaas kwam ik net 3 cm te kort dus moet ik even verder sparen. Wellicht had het zo moeten zijn. En komt met mijn nieuwe kaaklijn ook een waar gezicht als ik het na de operatie weggeef met een warm hartelijk hart.

Waar het in mijn jeugd precies is mis gegaan met de ontwikkeling van mijn gebit vraag ik mij nog steeds af. Waarschijnlijk ergens rond te tijd van het wisselen. Ik mis gewoon twee volwassen kiezen! Ik ben nu op 26 jarige leeftijd nog trotse eigenaar van een melkkies (die ze binnenkort eruit gaan trekken). Op de plek waar volwassen kiezen hadden moeten groeien plaatsen ze na het genezen van de operatie(s) implantaten en kronen. Wie weet krijg ik als volwassene een zakcentje meer van de tandenfee als ik mijn laatste melkkies onder mijn kussen verstop. Mocht het mee zitten met het prijzengeld dan neem ik een kroon van goud, diamanten en parels.  Maar dan voor op mijn hoofd. Ik vind wel dat ik die verdiend heb voor alle ellende die al voorbij is, maar ook voor alle ellende die nog komen gaat.

Vol verwachting klopt mijn hart. Niet voor de Sint, maar voor de kaakchirurg. Bob de bouwer laat mij hopelijk 1 december weten wanneer we aan operatie 2 beginnen. Het stomme is dat ik er echt naar uitkijk. Ik ben wel bang, maar niets weegt op tegen weer normaal kauwen, en in de spiegel kijken zonder geconfronteerd te worden met een beugel en die centenbak kin. Na mijn laatste bezoekje Theo ben ik opgescheept met een strak elastiek rondom het ijzerdraad. Het lijkt wel een stuk dik wit rubber. Ken je dat gevoel dat je in de stoel ligt bij de tandarts en ze in je tandvlees prikken met een soort vishaak op een stokje om te kijken of het ontstoken is? En je ze het liefst een mep zou willen verkopen omdat het echt een rot drukkend scherp gevoel is? Wel dat dames en heren voel ik nu de hele dag. Een strak, drukkend en scherp gevoel. Ik weet dat het wel weer over zal gaan na een tijdje. Immers raak je gewend aan de druk, maar op dit moment ben ik net een handgranaat. Ik sta serieus op ontploffen. Pas op instortingsgevaar! Betreed op eigen risico. Ik kan gewoon niet nadenken meer. Het is zo´n irriterende zeurende aanhoudende pijn.  Het is gewoon afleidende constante druk, net als een puber die zijn of haar zin niet krijgt. Ik heb gewoon de aandacht en de ruimte niet voor overige prikkels. Ik heb hier mijn handen of liever gezegd mijn mond vol aan. Kennelijk heb ik last van hormotional feelings. Iets wat pas zou moeten komen opzetten bij vrouwen na de 50 jaar oud?!

Mijn onderkaak past in mijn bovenkaak. Ik heb maandag toestemming van  Theo gekregen om contact op te nemen met Bob voor het inplannen van een consult voor operatie 2. Begin december bekijkt Bob de stand van mijn kaken en bepaalt hij of de slotjesbeugel nog verplaatst of aangepast moet worden voor de operatie. Na dat consult zal ik op een wachtlijst geplaatst worden voor de osteotomie. De moeilijkste fase van project X gaat dan echt van start. Het moment waar heel project X om draait; een brede goed aansluitende onderkaak. Operatie 2 zal mijn gelaat voorgoed veranderen. Het gezicht wat ik al 26 jaar bij mij draag zal een zachtere ronding krijgen en hopelijk zal er niets meer te zien zijn van de overbeet. Ik vind het super spannend om dadelijk te moeten leren eten en praten zoals ieder met een gezonde kaakstructuur dat doet.

Na de operatie zal ik naar schatting een week in het ziekenhuis moeten verblijven. Ik heb een hekel aan ziekenhuis. Bij de eerste beste kans die ik krijg ben ik daar weg. Het ruikt er te antibacterieel, het is er te steriel en als ik mijn slaapkamer had willen delen met jan en alleman dan had ik wel een ander beroep uitgekozen.  Met elastieken pinnen ze de bovenkaak vast aan de onderkaak. Ik mag deze gedurende 6 tot 8 weken niet belasten. Dat betekent dat ik ongeveer 2 maanden mijn mond niet verder mag openen dan de grootte van een rietje. Van dat idee alleen al krijg ik het Spaans benauwd. Gelukkig leggen ze je plat met morfine, dan merk je tenminste echt niet meer het verschil tussen een nachtmerrie en de harde realiteit.

Angst is een superkracht. Bang zijn maakt ons scherper. Het gehoor beter en het zicht verder. Bij een voelbare dreiging horen versnelde hartkloppingen. Uit overlevingsdrang uiten we vluchtgedrag. Angst is een superkracht want door de extra adrenalinestoot ben ik inmiddels wel klaar om te vechten.  Ik heb al lang genoeg gewacht. Aanvankelijk had Theo aangegeven dat ik in november al geopereerd had kunnen worden. Nu ik eerst een ziekenhuisconsult af moet wachten die pas in december plaats kan gaan vinden komen er weer extra maanden bij kijken. Als er van Bob nog iets veranderd moet worden aan de stand van mijn kaken alvorens de operatie levert dit nog meer vertraging op. Daarnaast is er ook nog die wachtlijst voor de operatie zelf.

Geduld, is niet weg gelegd voor een superheld. Superhelden willen actie zien, en die willen dat nu. Nu meteen. Niks geen geduld. Als je tegen een zebra zegt dat hij even geduld moet hebben met rennen terwijl er een troep leeuwen nadert dan is dat beest ook hartstikke dood daarna. Maar geen haast hoor Bob en Theo, terwijl jullie nog een potje klaverjassen met mijn gebit poets ik inmiddels mijn bokshandschoenen wel.

Als een verzopen kat door weer, wind en herfststorm gefietst stapte ik vandaag om 08:15 de praktijk binnen bij Theo. Geen wonder dat ze mijn frisse nat geregende ochtend snuitje graag wilde vastleggen op de gevoelige plaat. Ik weet niet zeker of ik er aandoenlijk medelijden opwekkend uitzag of  juist eerder angstaanjagend. Het gebeurde in een flits, en kort daarna volgde als resultaat een foto waarop ik in ieder geval geposeerd sta met een brede grimas en met mijn ogen dicht. Bij nader inzien zal de nieuwe IT film minder kijkers opleveren dan dit kiekje. Begin oktober krijg ik de resultaten terug van mijn kersverse fotoshoot (als ze al niet eerder op Dumpert een ere plekje hebben bemachtigt).

Theo had nog een mooie creatieve aanvulling, groene tanden! Naast negatieven was er ook een mal nodig voor een gipsen (kunst)gebit. Dat houdt in dat je stevig mag bijten in een lekkere lepel vol groene kleefpasta om de mal te kunnen maken. Alex kwam niet meer bij, ik denk dat the wicked witch of the west er minder groen uitziet dan ik deed vanochtend.  Met de foto´s en de gipsen replica van de huidige stand van mijn gebit gaat Theo oordelen of mijn onderkaak in mijn bovenkaak gaat passen tijdens de tweede operatie.

Osteotomie is een mooi chirurgisch begrip voor het doorbreken van je botten met een botzaag of een beitel om de stand daarvan te corrigeren.
In mijn geval zal het breken van mijn onderkaak in 6 stukken nodig zijn om mijn botten te verlengen. Als het ware worden mijn botten langer gemaakt door er een stuk metaal aan toe te voegen. Ik denk dat Bob die techniek heeft afgekeken bij de ladegeleiders van de Ikea.  lk krijg een uitschuifbare go go inspector gadget onderkaak-ladebak systeem. Om mijn kin niet regelrecht onder mijn neus uit te laten komen vervangt Bob het botschijfje daar door een kleiner metalen plaatje. Zo gaat mijn kin van niveau dikke BMW naar niveautje MINI-Cooper om mijn gelaat een fraaier uiterlijk te bezorgen.

Ik kijk er naar uit om weer een stap verder te zijn in mijn project X. Ik wil niets liever dan deze periode van mijn leven voorgoed afsluiten, en er naar wuiven zoals een koningin zou doen vanuit haar gouden koets. Het zou heel fijn zijn als ik begin oktober groen licht krijg vanuit Theo om de afspraak bij Bob te maken voor de osteotomie. Aan de andere kant vind ik het doodeng om Bob de bottenbreker weer onder ogen te zien, en mijn gezicht verder te laten verbouwen. Ik houd mijn hart vast en probeer rustig in en uit te blijven ademen totdat ik meer weet. Heeft iemand een zakje want ik voel een hyperventilatie aan komen zetten?!

Normaal is ook maar zo gewoon. Zo standaard, zo modaal. Niet authentiek. Normaal is onopvallend en saai. Normaal is niet afwijkend van de rest. Normaal is voldoen aan de norm. Normaal is veel voorkomend en alledaags. Normaal is naar verwachting. Normaal wordt geaccepteerd.

Ik heb nooit normaal willen zijn. Ik ben simpelweg niet normaal. Ik ben nooit normaal geweest. Normale mensen maken mij bang. Hebben die wel identiteit? Zijn plain Jane’s niet te conformistisch? Hebben normale mensen wel een eigen mening of praten zij slechts de rest van de groep na?

Nee hoor normaal is niet voor mij in de wieg weggelegd. Ik heb het nooit erg gevonden om op te vallen. Om aanwezig te zijn. Om uit te stralen wie ik ben, en waarvoor ik sta. Normaal gesproken levert dat verschillende reacties op. Sommige vinden dat ik lef heb, andere denken dat ik arrogant ben vanwege mijn dosis aan zelfvertrouwen. Ook zijn er de mensen die vol verbazing achter mijn rug om fluisteren ´´Wie is dat?´´ Wel aangenaam, ik ben Nikki.

Sinds kort werk ik nauw samen met mensen die een zogenaamde beperking hebben. Steeds meer vraag ik mij af of het niet de normale mensen zijn met de beperking. Immers zijn we het gewend geworden om ons naar de maatstaven te gedragen. Om vast te zitten in het systeem. Om angst te hebben voor vrijheid. Om beperkt te zijn in onze wil en daarmee ook onze identiteit en fantasieën. Het zijn juist de dingen die opvallend zijn aan een persoon, die ze zo mooi maken. Theaterdocente is een heerlijk beroep. Hoe fantastisch is het, om een verandering teweeg te kunnen brengen in mensen? Om mensen in een ander rol te kunnen laten stappen? Om mensen te laten vergeten wie ze zijn? Of om ze juist de kracht te laten vinden om ze te laten zien wie ze zijn, en dat uit te laten stralen?

Sinds dat ik aan project X ben begonnen ben ik mij pijnlijk bewust geworden van mijn eigen afwijking. Ik heb het hier niet over de stand van mijn kaken die niet normaal staan. Ik heb het hier over het verliezen van het geloof in mijzelf. In het proberen te worden van een normaal mens met een normale kaaklijn. Het is fantastisch om dadelijk in de spiegel te kunnen kijken en te horen bij de wonderlijke wereld waarin je tanden regelrecht lijken te komen uit een tandpasta commercial.

Maar wat is normaal? Normaal is een door mijzelf gecreëerde illusie te voldoen aan een ideaal beeld. Normaal is het voor mij geworden om mij te schamen voor mijn eigen tekortkomingen en beugel in plaats van in te zien hoe krachtig ik ben, en hoe ver ik ben gekomen in de weg er naar toe. Normaal is wat je er zelf van maakt. Nikki is normaal. Een normaal iemand die zich niet schaamt voor wie ze is en dat graag deelt met de wereld.

Ik heb het wat tijd gegeven. Ruim een maand is verstreken sinds de spin is verwijderd en de slotjes onder geplaatst zijn. Aan de slotjes zitten weerhaakjes, deze zijn bedoeld voor de elastieken die ze gaan plaatsen na de tweede kaakoperatie. De elastieken zullen dan nodig zijn om de kaken op elkaar geklemd te houden. Maar goed zo ver zijn we nu nog niet. Naar verwachting zal november of december de onderkaak worden gebroken, en naar voren worden geplaatst. Tijdens deze operatie zal ook mijn kin worden herplaatst.

De weerhaakjes hebben op dit moment een andere functie. Namelijk het openslijten van de binnenkant van mijn wangen. Ik begin te begrijpen hoe iemand met een herpes infectie zich moet voelen. Eten is door de wondjes/blaren zodanig pijnlijk dat ik weer terug bij af ben. Ik probeer zoveel mogelijk zacht en makkelijk door te slikken voedsel te nuttigen, zoals pasta, rijst, bladerdeeghapjes, knakworstjes, soep en dergelijke.

Niet alleen de blaren maken het lastig eten maar ook twee ontbrekende kiezen. Mijn onderkaak is zodanig onderontwikkeld dat ik nog twee melkkiezen had zitten zonder “volwassen” kiezen eronder. Pas als mijn  kaken goed op elkaar staan en het bot genezen is, en dik genoeg worden er implantaten en kronen geplaatst. De twee melkkiezen zijn nu getrokken, waardoor ik ook minder goed mijn eten kan vermalen. Omdat daarnaast ook door de verbrede bovenkaak de rest van mijn kiezen schuin zijn gaan staan ten opzichte van mijn onderkaak kiezen is eten weer een hele opgave geworden.

Toch probeer ik positief te blijven. Hoewel het einde nog lang niet in zicht is concentreer ik mij gewoon op de dingen die het leven wel leuk maken. Geluk zit wellicht in een klein hoekje maar we kunnen zelf een bijdrage leveren aan het vergroten van dat geluk. Wederom helpen leuke uitstapjes met vrienden en familie om de gedachten van project X te verzetten. Na het overlijden van een dierbare collega besef ik mij des te meer dat het leven te kwetsbaar en te kort is om bij de pakken neer te blijven zitten. Laten we genieten van elk moment, en het volste uit ons leven halen, zo lang ons het leven is gegund.

Ik heb de kinderachtige neiging om de spin aan de muur op te hangen als een soort overwinningstrofee. Dat doen die jagers ook met een gewei, nadat ze harteloos met een vuurwapen bambi overhoop hebben geknald. Alleen om die reden al, zie ik er toch maar vanaf. Ik heb het niet zo op nutteloos geweld. Trots op dat mijn prooi verslagen is ben ik echter wel.

Het geweld wat Theo vandaag heeft moeten plegen om de spin te verwijderen was wel nuttig. Ik heb mijn gehemelte weer terug. Ik hoef deze niet langer te delen met een metalen plaat inclusief pootjes. De spin ziet er in mijn hand maar treurig uit. Als een smerige parasiet zonder gastvrouw. Sorry hyraxbeugel, er is geen plek meer voor jou in mijn leven, en zeker niet in mijn mond. Je dagen van terreur zijn aan een einde gekomen. Vandaag heb ik 90 minuten met mijn mond wijd open achterover op een stoel moeten liggen om dit resultaat te kunnen bereiken.

Je kan je wellicht het gevoel in mijn stijve kaak voorstellen onder andere door de fijne plastic mondspreider en proppen watten in mijn mond, terwijl er aan mij gesleuteld werd. In anderhalf uur tijd is de spin verwijderd, zijn er metalen banden om mijn bovenkiezen bijgekomen, heb ik er slotjes bij gekregen op de tanden in mijn onderkaak en heb ik blauwe seperatie elastiekjes gekregen tussen mijn kiezen daar. Volgende week worden die elastiekjes vervangen door dezelfde metalen banden die ik ook boven heb gekregen. Oftewel ik sta weer helemaal  lekker strak. In tegenstelling tot mijn leeftijdsgenootjes niet van de pillen die ik mee heb gesmokkeld naar het bevrijdingsfestival (overigens ben ik te braaf voor drugs, ik heb ze nog nooit gebruikt).

Vrijheid blijheid zeggen ze toch?  Wel ondanks dat ik zeer gelukkig ben om van de spin af te zijn, ben ik wat minder gelukkig met het brandende gevoel en de dode lap verdoofd vlees, die mijn tong zou moeten voorstellen in mijn mond. Het lijkt wel alsof ik weer een heel ander gebit aangemeten heb gekregen.

Misschien klink ik een beetje pessimistisch vandaag en dat op een dag van vreugde en vlaggen hoogstok. Mijn welgemeende excuses daarvoor. Ik heb honger als een malle en dat werkt mijn humeur altijd een beetje tegen. Ik ben weer af bij vloeibaar voedsel. Geen zorgen het went wel weer. Geloof mij ik heb er inmiddels genoeg ervaring mee. De oude Nikki komt vanzelf wel weer naar boven drijven. Geef het wat tijd, dat ga ik ook doen.  😉

Soms is het zo makkelijk om je af te sluiten voor je eigen emoties waardoor ze er niet meer lijken te zijn. Hoe langer je ze negeert, hoe groter de stapel groeit.

Ik had de mijne tijdelijk geparkeerd in dat toch al overvolle bovenkastje (lees mijn hoofd). Ik kon niet anders dan de deur opentrekken vandaag en werd pardoes onder de puinhoop bedolven. Onzekerheid, verdriet, woede, trots, dankbaarheid, blijheid. Fase 1 is eindelijk bijna afgerond. Fase 2 is nu tastbaar. Ik heb daarom de emoties maar vrij gelaten. Het werd tijd.

Maar wat was de stilte voor de storm toch lekker. Wat is er toch al een hoop gebeurd sinds de start van project X. Het was fijn die rust in mijn hoofd. Ik ben al zover gekomen. Ik werk weer, ik eet weer veel (slechts met de linkerkant van mijn kaak, maar alsnog zijn de aangekomen kilo’s duidelijk zichtbaar). Ik had weinig last van de slotjes en ben gewend geraakt aan de constante druk van de spin op mijn tong. Ik had zelfs geen behoefte meer om te schrijven, want het ging toch oké. Zelfs mijn energielevel lijkt weer volledig terug te zijn. Ik ben niet zo snel moe meer.

Mijn glimlach is sinds project X ook flink veranderd. Even oprecht gebleven, maar achter het gebit is een verhaal gegroeid. Een met vallen en opstaan. Een gebit met kleine ijzeren soldaatjes die vechten voor een betere gezondheid. Het is een beetje een gehavend gezicht. In iedere oorlog, is de strijd pas gestreden nadat er opofferingen zijn gemaakt. Koningen Bob en Theo vonden het nodig om eerst mijn bovenkaak op te rekken en te splijten. Nu werken die dappere slotjessoldaten in alle macht om mijn tanden los van elkaar te schuiven zodat er ruimte ontstaat voor de onderkaak. Pas als de onderkaak dadelijk ook gebroken wordt, en mijn kin zich ook met de reconstructie gaat bemoeien, is de vijand verslagen.

Het is nu weer gedaan met de rust, de strijd is nog niet gestreden. 5 mei de dag van de bevrijding zal de spin worden begraven onder een juichend geluid. Hij heeft zijn werk goed gedaan. Maar geen zoet hiernamaals of bevrijding voor mij, nog even niet. We gaan beginnen aan de onderkaak. Seperatie elastiekjes om de kiezen daar uit elkaar te schuiven, banden er omheen en dan ook slotjes aan de onderkant. Het zal wel weer even afzien worden.

Ik kreeg een berichtje op Facebook een tijdje geleden van een oud klasgenootje van de basisschool, die dwars door mijn ziel sneed. “De meest gelukkige mensen zijn niet de mensen die het beste van alles hebben, maar het beste van alles maken”. Ik heb vrede gemaakt met mijn duisternis. Mijn vijanden angst en onzekerheid zijn oude bekenden geworden. Ik zal ze broederlijk omarmen maar het gevecht nooit opgeven.

Al maanden wacht ik met smart op de nieuwe uitgave van schrijfster Francine Oomen in de hoe overleef ik? reeks. Tot nu toe zonder resultaat.

Al hoewel een beugel voor volwassenen de laatste tijd hipper lijkt te worden, is het nog steeds een taboe in de geschreven boekwerken. Uitvoerig komen zaken als de puberteit en zoenen met een beugel aan bod. Aldus voor de jongere generatie.

Waar is en blijft het handboek dan voor de volwassene vraag ik me af? Aangezien de gemiddelde volwassene wel iets verder is dan een hoe zoen ik met een beugel? Vraag ik me toch echt af waar de handleiding blijft voor ijzerwerk en fellatio. Geintje jongens. Wellicht ga ik iets te ver voor de preutse lezer. In dat geval mijn welgemeende excuses. Echter hoop ik dat jullie inzien dat ik tegenwoordig zo thuis ben in de wereld van de mondspreiders, dat dit een redelijk onschuldig onderwerp leek te zijn.

Een survivalgids voor de volwassenen beugeldragers dus. Wel mocht je het geluk hebben enkel slotjes nodig te hebben lees je van te voren dan goed in. Er schijnen tegenwoordig ook doorzichtige of witte brackets te zijn zodat je niet opgescheept wordt met een metalen set. Als ik dit van te voren had geweten dan was mijn beugel nagenoeg onzichtbaar geweest.

Hoe je het went of keert een beugel is niet het toppunt van charmant. Mocht je een vergadering hebben na je lunchtijd, zorg er dan voor dat je altijd ragertjes op zak hebt. Niets is erger dan het geven van een presentatie terwijl de ogen niet gericht zijn op jou, maar op de etensresten in je beugel.

Mocht je een enorme fan zijn van frisdrank en drop, begin dan maar niet aan een beugel. Koolzuurhoudende dranken zorgen ervoor dat de lijm van de beugel loslaat. Drop zorgt ervoor dat je jouw kaken niet meer van elkaar afkrijgt, evenals toffees een zeer slecht idee!

Dingen afhappen gaat je niet meer lukken, ongegeneerd bijten in een hamburger is verleden tijd. Voortaan zit jij met mes en vork bij de MacDonalds om alles eerst in kleine stukjes te snijden alvorens het kauwen. Lekker decadent!

Mocht jij zelf een volwassen (ex)beugeldrager zijn en tips willen toevoegen, wees mijn gast en post ze onder mijn blog.

En mocht jij Francine Oomen persoonlijk kennen, vertel haar dan dat ik nog steeds met smart aan het wachten ben 😉