Nog twee weken, dan is het operatiedag. Hoe dichterbij de operatie komt hoe beter ik mij de vorige operatie herinner van 7 november 2017. Hoe verschrikkelijk koud ik het had in mijn operatiehemdje. Hoe ik tegenover een muurschildering werd geparkeerd met dieren. Hoe ik als een klein kind om mijzelf te kalmeren de dieren in mijn hoofd een naam gaf. Hoe er op mijn aderen geklopt werd omdat ze geen geschikt bloedvat konden vinden voor het infuus. Hoe daarom de naald moest worden doorgeschoven onder mijn huid, wat resulteerde in een blauwe pijnlijke hand. Hoe ik bijna was vergeten mijn belachelijk uitziende badmuts op te zetten zodat mijn haar niet onder bloed zou komen. Hoe de koude elektroden werden geplakt op mijn borst, de zuurstofmeter met een klemmetje werd vastgezet op mijn vinger en een slangetje mijn neus in werd geduwd wat een raar kietelend gevoel was. Twee hoofden die ruim een half uur later boven mij hingen en zeiden dat ik maar moest denken aan leuke dingen. En hoe ik ontwaakte uit een verre droom met een doek met ijsklontjes vastgebonden om mijn hoofd. Direct na de operatie moesten er foto´s worden gemaakt om te kijken of de operatie geslaagd was. Half stoned werd ik geparkeerd in de wachtkamer. Het bloed stroomde uit mijn neus en mond en druppelde over mijn handen, op mijn schoot en op de vloer. Een lieve vrouw uit de wachtkamer gaf mij toen haar zakdoek. Het duurde even voordat de zuster terug was om mij vast te koppelen aan de foto apparatuur. Met de verse hechtingen in mijn mond inmiddels ontzettend duizelig want nog steeds nuchter en een kaakoperatie verder moest ik bijten op een pinnetje. Met desinfectiemiddel werd mijn bloed van het apparaat afgehaald en werd ik zonder woord in mijn rolstoel teruggereden naar Alex en mijn schoonmoeder. Vlak daarna werd ik ontslagen uit het ziekenhuis.
Het meest bizarre was dat ik niet meer de controle had over mijn woordenschat en spelling. Keuken en kuiken waren hetzelfde. Ik wist echt wel welke van die twee ik bedoelde, maar niet meer welk woord ik moest koppelen aan het plaatje in mijn hoofd van dat gele schattige diertje die ik voor mijn operatie had gezien op de muur. En al helemaal niet meer hoe ik het moest schrijven. Het duurde ruim een maand voordat woorden weer leken te kloppen. En mijn dyslexie weer spoorloos was verdwenen. Stom was het dat een wandeling van 5 minuten wel uren leek te duren. Ik kon niet zelfstandig meer voor mij zelf zorgen. Ik had het er heel erg moeilijk mee zo afhankelijk te zijn van anderen en zo veel mantelzorg te moeten vragen van Alex.
5 februari is de tweede keer in mijn leven dat ik geopereerd moet worden. Ik weet nu een stuk beter wat ik kan verwachten, en voel mij een stuk kalmer. Ik heb ontzettend veel verse soepen en wat smoothies gemaakt die op mij liggen te wachten in de vriezer. Voor Alex heb ik ook lekkere maaltijden gekookt die hij enkel nog hoeft te ontdooien. Ik kreeg de gouden tip van een lieve vriendin om afgelopen woensdag 24 januari 2018 aan de anesthesist te vragen naar de mogelijkheden om het infuus te plaatsen na het wassen van mijn handen met warm water zodat ze deze makkelijker kunnen prikken.
Met de tweede operatie in het verschiet voelt iedere hap als een soort laatste avondmaal. Alles smaakt extra lekker en ik heb de neiging om mij nog even flink vol te proppen met allerlei ongezonde lekkere dingen. Waar ik normaal een tweede stuk taart zou weigeren eet ik hem nu op zonder erover na te denken. Stiekem hoop ik dat ik na de operatie weer wat kilo´s kwijt raak en weer wat gezondere keuzes ga maken in avondeten, want ik zou mij moeten schamen voor mijn ongezonde eetgedrag. Patatjes, kroketten, taart, chips, frisdrank, nasi, koekjes alles is binnen een minuut op. Ik lijk wel op die papier hier prullenbakken van de Efteling, enkel ben ik een eetkliko. Ik heb twee kookboeken gekocht en experimenteer nu veel met nieuwe recepten. Ik heb dat nu kan het nog gevoel en wil van alles proeven want ik heb geen idee hoe lang ik weer moet leven op pap en soep.
ik ben er niet meer aan toegekomen om je te mailen. Mijn moeder is zondagmiddag ontslagen uit het ziekenhuis. Ze is nog erg moe, dus doet nu – na een dag druk doen – eindelijk smiddags haar middagslaapje, haha. Verder liep ze al een rondje van 20 minuten om het huis dus ik zie elke dag verbetering. Ik ben vandaag weer thuis gekomen in mijn eigen huisje, dat voelt wel goed.
Ik hoop dat het bij jou ook allemaal gaat zoals gepland. Wens je succes en veel sterkte toe in de komende dagen/weken. Hoop dat het allemaal een beetje meevalt in verhouding tot de vorige keer.
Liefs XXX
Hey Esther!
Wat superfijn. Welkom thuis, wat knap van je moeder dat ze al 20 minuten loopt!! Wauw diep respect hoor. Ik kan mij voorstellen dat ze dan een middagdutje nodig heeft, die narcose werkt nog wel even door en het lichaam moet ook herstellen van de operatie zelf. Veel liefs! ik las dat je een stagiaire mag begeleiden klinkt als een lieve jongen en een mooie uitdaging om je gedachten te verzetten! Veel succes daarmee.
hopelijk tot snel! xx