Kinderlijke angsten zoals bang zijn in het donker. Wie herkent ze niet? Ik ben eigenlijk nooit echt bang aangelegd geweest. Als ik wel bang was dan besloot ik er niet voor weg te rennen maar om het probleem wat de angst veroorzaakte aan te pakken. Op jonge leeftijd begreep ik al snel dat verlies bij het leven hoort. En hoe groot het struikelblok wat er op je pad ligt ook is, dat je nooit op moet geven, met erover heen proberen te springen. Het leven gaat snel zoals een achtbaan dat doet. We moeten er inspringen en het avontuur aangaan. Het leven is een geschenk waar we dankbaar gebruik van moeten maken. Zelfmedelijden zie ik als een zwakte. Toch val ik ook soms nog in die kuil. Maar gewapend met een ladder van liefde van omringende, maar ook eigenliefde klim ik er altijd weer uit. Soms gaat dat snel en soms kan het wat langer duren.
Ik heb een hoop lieve cadeautjes gehad van collega´s gister. Vreemd hoe je dan pas echt gaat beseffen dat het je laatste werkdag is en dat de operatie nu snel nadert. Het helpt dan om na te denken over mijn eigen wilskracht en doorzettingsvermogen. Rustig blijven en oprecht de liefde om je heen kunnen zien en omarmen. Nadenken over de dingen die de wereld je niet afpakken kan. Je zegeningen tellen. Niet focussen op tekortkomingen maar op innerlijke intuïtie en gestelde doelen.
Het is heel vervelend als je op een moment van acceptatie en kalmte voor een aankomende operatie, plots vanuit het niets wordt aangevallen door emotionele stressbezorgers. Ditzo mijn zorgverzekeraar vond het nodig om mij gister een hartverzakking te bezorgen. Ik kreeg een brief thuis dat ze de tweede operatie en de benodigde implantaten niet zouden vergoeden vanuit de basisverzekering vanwege gebrek aan medische indicatie. Ik dacht dat ik die discussie in 2016 al had gewonnen. Na een hoop telefoontjes, bezwaar en een ingediende klacht (waar gelukkig mijn lieve Alex de zorg voor overnam) is het foutje opgelost en wensen ze Alex nog veel succes toe met de operatie van zijn dochter. Ze lijken het echt niet helemaal te begrijpen daar. We wachten de bevestigende brief af waarin ze toezeggen dat de tweede operatie inderdaad wordt vergoed. Hoe dan ook blijft het vreemd dat in 2016 vastgesteld wordt dat ik een medisch probleem heb en dat de nazorg daarvan dan niet voor een vergoeding in aanmerking zou komen.
Niemand en zeker niet Ditzo ontneemt mij mijn lach, zelfs niet als ze mijn bovenlip zo hebben vast genaaid met hechtingen dat ik amper mijn lippen omhoog krijg. Na mijn eerste operatie kwam mijn moeder op ziekenbezoek. Ik ging destijds nergens heen zonder wc-rol omdat het bloed maar uit mijn neus en mond bleef stromen. Zo walgelijk die smaak van bloed op je kurkdroge tong, maar goed ik dwaal af. Mijn moeder moest op een gegeven moment naar het toilet en pakte de wc-rol van mij af en liep ermee naar het toilet alsof we aan het kamperen waren. De tranen liepen over mijn wangen van de pijn, omdat ik zo hard moest lachen. Dat is echt niet makkelijk met hechtingen in je bovenkaak. Jullie hadden er bij moeten zijn denk ik.
Inmiddels ben ik alweer een hele lange tijd van die hechtingen af. Ik zie ze wel weer tegemoet na mijn operatie maandag. Wat wel nieuw is geïnstalleerd vandaag is een set punaises, aan mijn beugel. Na de operatie zal de kaakchirurg hier elastieken aan bevestigen om de nieuwe stand van mijn onderkaak te stabiliseren. Maar ook met punaises in je mond is het niet verboden om te lachen! Ook al doet dat pijn.
Hallo Nikki,
Lachen is gezond, ik hoop dat je ook in de komende weken het goede mooie kan zien in alles, ook in de moeilijke periodes.
Sterkte en succes met je operatie en de dagen/weken erna. Ik denk aan je!
P.S. Die stagiaire is alleen de woensdagochtend, zeker een leuke afleiding. Ben morgen na 2,5 week weer op kantoor, zal wel weer even wennen zijn.