Het is 5 februari 2018, tijdstip 04:45. De dag van de osteotomie is aangebroken. Ik heb geen oog dicht gedaan afgelopen nacht. Ik ben mega nerveus. Om 7:15 meld ik mij in het ziekenhuis. Alex is ook mee gekomen en draagt mijn tas met diverse pyjama´s, sloffen, tijdschriften, ochtendjas en andere meuk. Op afdeling F3 zijn we niet welkom. De bedden zijn daar reeds in bezit genomen. We krijgen het verzoek om het te proberen op afdeling H2. Het is er ondanks het vroege tijdstip al propvol met andere gespannen operatie patiënten. Het lijkt eeuwen te duren voordat ik mee mag lopen om een vragenlijst in te vullen alvorens de opname. Het zijn standaard controle vragen zoals mijn naam, geboortedatum, allergieën en voor welke operatie ik precies kom.
Ik word mee genomen naar mijn ziekenhuisbed in een kamer die ik zal gaan delen met twee andere patiënten. De kamer is nu nog leeg op mij en Alex na. De gordijnen zijn mossig bijna schimmelachtig groen. De muren zijn klinisch wit. Er hangt een kruisje aan de muur. Het voelt er sober, ouderwets, muffig en steriel. De scherpe geur van chemisch gereinigd ziekenhuis dringt mijn neusgaten binnen. Er bevind zich een wc in de kamer maar geen doucheruimte.
Ik moet mijn kleren omruilen voor een blauw operatiehemd ter grootte van een zakdoek. Het voelt als een papieren schort op mijn blote huid die nauwelijks mijn achterwerk bedekt. Alex moet mij helpen met het dichtknopen, de knoopjes gaan achterlangs op de rug dicht. In de kamer brand er geen verwarming ik heb het super koud. Ik dien voor de operatie op mijn nuchtere maag twee paracetamol weg te slikken met maar een slokje water. Na een enorme hoestbui en tranen die in mijn ogen staan lukt het om ze weg te spoelen. Op mijn bed ligt er een Hannibalmasker klaar. Het is een masker dat na de operatie wordt aangesloten op een koelingsapparaat om met een constante temperatuur mijn gezicht te verkoelen. Het ziet er benauwend uit.
Rond 9:00 – 09:30 wordt ik dan eindelijk opgehaald en naar de operatiekamer gerold in mijn taxi bed. Ik moet nog even op de uitslaapkamer blijven totdat ze ruimte voor mij hebben in de operatiekamer. Omdat ik zo lig te klappertanden krijg ik een warme deken die al snel klam en koud wordt. Ik wordt meegenomen naar de operatiekamer. Er wordt nog een warme deken over mijn handen gelegd want het prikken van het infuus lukt niet. Ergens hoger in mijn arm lukt het wel. Ik durf niet te kijken, ik wordt misselijk van naalden.
Rillend en trillend moet ik uit mijn bed rollen en op de operatietafel gaan liggen. Uit mijn ooghoek zie ik dokter Frankenstein staan. Ik voel mij al snel veilig. Ze heeft zo´n lieve uitstraling, en verteld mij al snel dat ze zelf een heel gevecht heeft gehad met Ditzo om de operatie door te laten gaan. Ditzo wilde de operatie niet vergoeden en vond maar dat dokter Frankenstein het af moest zeggen. Ze heeft keihard voor mij gevochten om alles voor de operatie nog rond te krijgen. Ik kan haar wel zoenen! Ze vraagt mij of ik nog weet wat de bedoeling is van de operatie en legt mij nog even uit dat ze mijn onderkaak gaat verlengen en de positie van mijn kin even ver naar achter gaat zetten als dat ze de kaken naar voren gaat plaatsen. Ze denkt met de operatie ongeveer een uur en drie kwartier bezig te zijn.
Ik krijg neusdruppels ingespoten en een kapje over mijn mond. Al snel wordt ik draaierig en slaperig. Ik was heel ver weg. Ik had zoveel moeite met mijn ogen openhouden op de uitslaapkamer. Ik viel telkens weer in slaap.
Vanaf daar zijn mijn herinneringen nogal vaag. Ik weet dat ik enkel wat limonade had gedronken met een rietje. Maar ik voelde mij verder niet hongerig. Na de operatie en de limonade moest ik op den duur nodig plassen maar ik was te draaierig en zakte door mijn benen. Ik heb over mijzelf, het toilet en de witte klinische muren bloed uitgespuugd. Mijn sokken waren helderrood. Ik schaamde mij rot en werd terug naar mijn bed gehesen door een team verpleegkundigen. Daar werd ik op een po gezet. Vanaf toen mocht ik niet meer zelf plassen. Ik mocht mijn bed niet uit. Iedere keer als ik wilde plassen werd er een stalen steek onder mijn bips geschoven en ging het gordijntje om mijn bed dicht. Ik voelde mij er zo ongemakkelijk bij maar was zo dankbaar als ik had geplast.
Ergens tijdens mijn spuugincident kreeg ik er twee roomies bij. Beiden kaakpatiënten. Een jonge meid van 18 en een vrouw die ik rond de 35 inschatte. Ik kreeg later op de avond bezoek wat ik heel erg fijn vond. Ik vond het vreselijk dat Alex op den duur weg moest omdat het bezoekuur voorbij was. Ik kreeg morfine en diclofenac en via het infuus ook nog paracetamol.
Ik vond de eerste nacht in het ziekenhuis heel erg heftig. Ieder uur werd ik wakker van de pijn. Ik moest rechtop slapen. Op mijn wangen liggen deed te veel pijn. Het koelingsmasker voelde wel lekker aan op mijn beurse wangen. Het jonge meisje naast mij bleef de hele nacht huilen. De vrouw tegenover mij had minder last van de pijn maar die vond het nodig om tot laat in de nacht boekjes te lezen met een TL buis aan die recht in mijn gezicht scheen.
De ochtend erna heb ik een gevecht gehad met een bakje vla. Het hele bed zat onder. Mijn kaken zitten vast aan elkaar met elastieken. Ik kan niet mijn tandenpoetsen en er amper een rietje tussen krijgen. Een lepel is echt geen doen. Ik heb mij met een washandje moeten wassen. Onder het verkoelingsmasker heb ik een grote pleister over mijn hele kin lopen die niet nat mag worden.
Ik kreeg de ochtend na de operatie een gesprek met dokter Frankenstein voordat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis. Op de gemaakte foto´s is goed te zien dat mijn kaken kaarsrecht op elkaar gezet zijn. Ik ben er megatrots op! Dokter Frankenstein gaf aan dat het goed was dat ik in diepe slaap was. Het meest moeilijke stuk van de operatie was het doorzagen en verplaatsen van het botstuk uit mijn kin. Het bot was zo hard dat het meerdere zaagjes heeft doorgebroken. Dokter Frankenstein heeft het bot weten te verdelen over de hele kaak. Ik ben heel benieuwd hoe mijn gezicht eruit gaat zien als de zwelling weg is en het masker er 12 februari af mag en de hechtingen eruit worden gehaald.
Inmiddels ben ik weer thuis. Ik ben heel lief opgehaald door mijn schoonmoeder en thuis gebracht. Mijn eigen bed ligt heerlijk. Het is de derde dag na de operatie. Het voelt alsof ik gewurgd ben. Het is net alsof ze niet alleen mijn onderkaak hebben verzet maar ook per ongeluk een chromosoom hebben afgesneden. Of dat ze mijn DNA hebben gemanipuleerd. Verborgen onder mijn hannibal masker die mijn gebroken kin nu een beetje bij elkaar houdt zodat de hele boel niet loslaat is een paarsrode rand te zien. Mijn wangen zijn dik en opgezwollen. Ik kwijl als een gek. Met een hoofd dat eruit ziet alsof ik ieder moment een EpiPen nodig heb tegen een allergische reactie probeer ik wat klanken uit te brengen. Praten doet erg veel pijn, maar ik kan wel wat woorden en zinnen uitbrengen.
Van de afdeling kaakchirurgie heb ik vandaag een mega bos bloemen thuisbezorgd gekregen. Echt superlief!
Wauw Nikki, Ook al kun je bijna niet praten … je zet wel even het hele verhaal op papier. Hoe krijg je dat toch voor elkaar 🙂
Het positieve in jouw is gelukkig niet verdwenen door de narcose en alles erna. En eigenlijk kan ik mijn gezicht niet in een plooi houden wanneer ik je verhaal lees, wat schrijf je vol humor … denk dat deze blog ook goed is als voorbereidingsboekje wanneer iemand anders zo’n operatie moet ondergaan. Chapeau!! Ik ben trots op je!
Hey lieve Esther, bedankt voor je lieve woorden. Het was heel lastig om te bloggen. Ik heb veel aantekeningen gemaakt in het ziekenhuis om geen dingen te vergeten en volgens mij is dit nog maar de helft van het verhaal. Ik probeer positief te blijven. Denk dat, dat er voor zorgt dat ik mij nu niet anders hoef te voelen dan eerst, ondanks mijn koppie dat heus wel veranderd is nu. Hopelijk tot snel, succes met de woensdagen en de stagiair!
Heel goed dat je aantekeningen maakt etc want ik merk aan mijn moeder dat ze ook heel veel dingen al weer is vergeten van de eerste dagen in het ziekenhuis. Ik heb ook van elke dag een verslagje voor haar bijgehouden en foto’s gemaakt die ze dan de komende tijd steeds kan bekijken.
Yep, tot snel. Doe rustig aan. Liefs.