Het blijft een vreemde gewaarwording om voor je gevoel gezond een ziekenhuis binnen te lopen en beroerd het ziekenhuis weer te verlaten. Ik snap ook wel dat de artsen mij op hun manier geheeld hebben. Mijn kaak was te kort, en nu niet meer. Appeltje eitje. Op naar de volgende patiënt. Het is nu aan mijn lichaam om de klap van de operatie te verwerken en te herstellen.
Mijn hele gezicht trekt. Het fijne aan het ziekenhuis was dat ik mijn twee roomies kon bespieden. Als het hun lukte om limonade te drinken met een rietje dan kon ik simpelweg niet achterblijven. Ik heb nu niemand meer om mijn herstelperiode/genezingsproces mee te vergelijken. Ik weet niet of het normaal is dat ik in de avonden verga van de pijn. Ik kan mijn hoofd niet op het kussen laten rusten, dat lukt mij alleen door er licht tegen aan te steunen als het kussen rechtop staat. Ik weet niet hoe het met de rest van jullie zit maar rechtop slapen is niet mijn ding.
Mijn hele kin en het linkerdeel van mijn onderlip voelen doof. Ik zou er een sigaret op uit kunnen drukken en het niet eens voelen. Om mijn onderkaak te verlengen hebben ze langs de gevoelszenuwen moeten snijden daar. Het kan bij sommige kaakoperatie patiënten voorkomen dat dit gevoel niet meer terug gaat komen. Wanneer ik na 2 jaar het gevoel daar niet terug heb kan ik ervan uit gaan dat de zenuw blijvend beschadigd is en dat dit gevoel niet meer zal terugkomen. Ik denk dat het een kwestie van wennen is maar het is erg vervelend om iedere keer mijn vinger op te offeren om te voelen of de pap wel koud genoeg is om te drinken en te merken dat deze nog veels te heet is.
Ik heb last van keelpijn en oorsuizen. Net of ik heel erg verkouden ben en mijn oren verstopt zijn. Ik krijg mijn mond nauwelijks geopend (misschien net 1,5 cm), het is echt een gevecht om een rietje tussen mijn lippen te persen. Het duurt uren voordat ik eindelijk een glas leeg heb kunnen drinken.
Ik had mijn hele vriezer vol gezonde soepen liggen, maar deze zijn te dik. In plaats daarvan drink ik nu bouillon dat is wel dun genoeg om via een rietje op te kunnen drinken. Gek genoeg heb ik pas echt honger als ik ruik dat Alex eten voor zichzelf maakt. Ik heb totaal geen interesse in mijn eigen pap of smoothies. Als ik pannenkoeken ruik of een lekkere hamburger ben ik gewoon zo jaloers. Het water stroomt mij in de mond. Tuurlijk gun ik hem ook zijn eten en vind ik het fijn dat hij ook goed voor zichzelf zorgt maar het is zo frustrerend als je zelf niet eens een kom soep weg krijgt.
Alex is echt superlief hij wil niet eens eten in mijn buurt en daar voel ik mij vervolgens super schuldig om. Hij zorgt zo goed voor mij, checkt de hele dag door of ik nog water nodig heb of wat anders om te drinken. Ik wil ook goed voor hem zorgen maar dat gaat helaas nu even niet. Het is voor ons beiden aanpassen en wennen.
Ik zit mijzelf intens in de weg. Ik ben blij dat ik gedoucht ben. Maar mijn haar mag ik niet wassen, (door de kinpleister die niet nat mag worden). Tandenpoetsen heb ik gewoon opgegeven daar heb ik nu een mondspoeling voor. Ik voel me gewoon niet fris, niet mijzelf. Ik kan niet liggen want dan trekken de pijnscheuten weer door mijn kaak, maar tegelijkertijd ben ik te moe en duf van de narcose om bijvoorbeeld te lezen of een serie te kijken. Je zou kunnen zeggen dat ik een soort algehele verdoving ervaar. Alsof het gevoel zich langzaam verspreid vanuit mijn kaak en doorsijpelt. Ik ben gewoonweg de hele dag een beetje dom voor mij uit aan het staren in de hoop dat de volgende dag beter verloopt dan die ervoor.
Een gedachte over “Verdoofd”