Vandaag is stap 1 in project X dan eindelijk gezet. Ik mis pizza. Nu al. Roerend in mijn potje peer Biobim prijs ik de goden dat ik babyvoeding heb kunnen vinden, zonder een glimlachende koter erop. Ik kan niet zeggen dat het lekker is, maar vies is het zeker niet. Alex moet al lachen bij mijn eerste hap “Goed zo, grote meid hoor”. Laat dat nu net de opmerking zijn die ik probeerde te voorkomen.
Ik heb honger. Deze keer niet omdat ik zin heb in iets lekkers wat ik gewoonweg moet hebben. Deze keer omdat ik gewoonweg niet kan kauwen door stap 1.
Stap 1 bestaat uit donkerblauwe separatie elastiekjes rondom mijn kiezen. Ik hoop dat ik slechts even moet wennen aan mijn, door Theo vanochtend geplaatste donkerblauwe gloednieuwe vrienden. Ze zitten in de weg bij het vermalen van mijn voedsel. Zelfs zachte dingen zijn een ramp. Geloof me, ik heb het geprobeerd met een eierkoek, en een mandarijntje. Dat was geen succes dus ben ik maar overgegaan op babyvoeding en mijn eerste shake Joylent (best te pruimen maar niet mijn nieuwe lievelingskostje). Gekookte aardappels met jus zijn trouwens wel goed te doen. Je vindt vanzelf wel creatieve oplossingen om nog te kunnen eten en functioneren zonder chagrijnig geef -me- alsjeblieft -voer- gezicht. Ben te trots en te eigenwijs om nu al op te geven en niet naar het werk te gaan om die reden. Zeker niet als ik me voor de rest nog prima voel.
De elastiekjes (8 in totaal) zitten strak om mijn kiezen geklemd. Dit om ruimte te maken voor de spin die Theo 1 november gaat plaatsen. 7 november gaat Bob onder narcose de spin afmaken door een botssnede in mijn gehemelte. Dit is nodig om de spin in werking te gaan zetten zonder botsnede doet de spin niets. Door een schroef in de spin om de zoveel tijd aan te draaien zal mijn bovenkaak beetje bij beetje moeten gaan splijten om ruimte te maken voor mijn onderkaak. Als bijkomende verrassing mag ik dadelijk de schroef zelf mm per mm aan gaan draaien.
Gelukkig doet stap 1 nog geen verschrikkelijke pijn. Het voelt enkel alsof er continu eten vastzit in mijn kiezen. Ook voel ik een constante druk op mijn tanden. Het plaatsen van de elastiekjes was wel ietwat naar, maar dat had meer te maken met de indeling van de behandelkamer. De behandelkamer is een lange gang van stoelen direct naast elkaar geplaatst, zonder tussenschotten voor wat privacy. Je zit dus letterlijk naast een reeks tienerpatiënten die hun beugel komen laten verstellen. En dezelfde gemartelde uitdrukkingen vertonen als ikzelf. Ik zal jullie de onsmakelijke foto´s van mijn mond inclusief elastiekjes besparen. Dit is tenslotte een blog en geen digitaal fotoalbum.
Naast het plaatsen van de elastiekjes moest ik vandaag ook al een afdruk laten maken van mijn bovenkaak voor de maten van de spin. Bij het woord afdruk raak ik tegenwoordig lichtelijk in paniek. Je krijgt een soort gebitje ingeschoven gevuld met een dikke pasta waarin je moet bijten. Dit moet je een tijdje volhouden zodat de pasta uithardt en de afdruk klaar is. De eerste keer en ook deze keer leidde dat tot een reeks kokhals neigingen en tranende ogen. Het gebitje raakt voor mijn gevoel mijn huig aan en daar kan ik niet goed tegen. Theo is wel wat gewend en wist me af te leiden door een reeks been oefeningen. “Tilt u maar de linkerbeen omhoog, en weer omlaag”. Ik had Theo van te voren al gewaarschuwd dat ik geen held ben in afdrukken maken. De afleiding om te concentreren op mijn benen in plaats van misselijkheid was meer dan welkom. Over je nek gaan met een groot naast je zittend beugelpubliek, hun ouders en personeel van Theo is meer gene dan ik zou kunnen verdragen.
Nu project X feestelijk is ingeluid en stap 1 is afgerond vraag ik mezelf af of ik morgen wat beter zal kunnen eten. Vandaag voelt als een oefenronde vloeibare keuken recepten, voor na de operatie. Ik hoop dat ik nog wat lekkere dingen kan eten voor de operatie en dat ik niet al vastzit aan vla, yoghurt, soep, smoothies en babypotjes. Time will tell. Je moet wat overhebben voor je gezondheid en de mooiste bakkes van Nederland.
Nu mijn buik te hard aan het rommelen is om verder te schrijven en de deurbel gaat (postbode met mijn bestelde kussen om rechtop te kunnen slapen na de operatie) wil ik deze blog afronden met een vraag. De vraag om te reageren op mijn blog. Ik ben nieuwsgierig naar de lezers. Zitten er mensen tussen die toevallig hetzelfde traject (hebben) ondergaan met tips? Zitten er mensen tussen met lekkere vloeibare recepten? Zitten er mensen tussen die mij (niet) kennen maar wel trouw meelezen? Jullie reacties helpen mij de zenuwen wat te overwinnen voor 7 november.
Alvast bedankt!
Liefs,
Nikki