Smoelwerk

Vandaag is stap 1 in project X dan eindelijk gezet. Ik mis pizza. Nu al. Roerend in mijn potje peer Biobim prijs ik de goden dat ik babyvoeding heb kunnen vinden, zonder een glimlachende koter erop. Ik kan niet zeggen dat het lekker is, maar vies is het zeker niet. Alex moet al lachen bij mijn eerste hap “Goed zo, grote meid hoor”. Laat dat nu net de opmerking zijn die ik probeerde te voorkomen.

Ik heb honger. Deze keer niet omdat ik zin heb in iets lekkers wat ik gewoonweg moet hebben. Deze keer omdat ik gewoonweg niet kan kauwen door stap 1.

Stap 1 bestaat uit donkerblauwe separatie elastiekjes rondom mijn kiezen. Ik hoop dat ik slechts even moet wennen aan mijn, door Theo vanochtend geplaatste donkerblauwe gloednieuwe vrienden. Ze zitten in de weg bij het vermalen van mijn voedsel. Zelfs zachte dingen zijn een ramp. Geloof me, ik heb het geprobeerd met een eierkoek, en een mandarijntje. Dat was geen succes dus ben ik maar overgegaan op babyvoeding en mijn eerste shake Joylent (best te pruimen maar niet mijn nieuwe lievelingskostje). Gekookte aardappels met jus zijn trouwens wel goed te doen. Je vindt vanzelf wel creatieve oplossingen om nog te kunnen eten en functioneren zonder chagrijnig geef -me- alsjeblieft -voer- gezicht. Ben te trots en te eigenwijs om nu al op te geven en niet naar het werk te gaan om die reden. Zeker niet als ik me voor de rest nog prima voel.

De elastiekjes (8 in totaal) zitten strak om mijn kiezen geklemd. Dit om ruimte te maken voor de spin die Theo 1 november gaat plaatsen. 7 november gaat Bob onder narcose de spin afmaken door een botssnede in mijn gehemelte. Dit is nodig om de spin in werking te gaan zetten zonder botsnede doet de spin niets. Door een schroef in de spin om de zoveel tijd aan te draaien zal mijn bovenkaak beetje bij beetje moeten gaan splijten om ruimte te maken voor mijn onderkaak. Als bijkomende verrassing mag ik dadelijk de schroef zelf mm per mm aan gaan draaien.

Gelukkig doet stap 1 nog geen verschrikkelijke pijn. Het voelt enkel alsof er continu eten vastzit in mijn kiezen. Ook voel ik een constante druk op mijn tanden. Het plaatsen van de elastiekjes was wel ietwat naar, maar dat had meer te maken met de indeling van de behandelkamer. De behandelkamer is een lange gang van stoelen direct naast elkaar geplaatst, zonder tussenschotten voor wat privacy. Je zit dus letterlijk naast een reeks tienerpatiënten die hun beugel komen laten verstellen. En dezelfde gemartelde uitdrukkingen vertonen als ikzelf. Ik zal jullie de onsmakelijke foto´s van mijn mond inclusief elastiekjes besparen. Dit is tenslotte een blog en geen digitaal fotoalbum.

Naast het plaatsen van de elastiekjes moest ik vandaag ook al een afdruk laten maken van mijn bovenkaak voor de maten van de spin. Bij het woord afdruk raak ik tegenwoordig lichtelijk in paniek. Je krijgt een soort gebitje ingeschoven gevuld met een dikke pasta waarin je moet bijten. Dit moet je een tijdje volhouden zodat de pasta uithardt en de afdruk klaar is. De eerste keer en ook deze keer leidde dat tot een reeks kokhals neigingen en tranende ogen. Het gebitje raakt voor mijn gevoel mijn huig aan en daar kan ik niet goed tegen. Theo is wel wat gewend en wist me af te leiden door een reeks been oefeningen. “Tilt u maar de linkerbeen omhoog, en weer omlaag”. Ik had Theo van te voren al gewaarschuwd dat ik geen held ben in afdrukken maken. De afleiding om te concentreren op mijn benen in plaats van misselijkheid was meer dan welkom. Over je nek gaan met een groot naast je zittend beugelpubliek, hun ouders en personeel van Theo is meer gene dan ik zou kunnen verdragen.

Nu project X feestelijk is ingeluid en stap 1 is afgerond vraag ik mezelf af of ik morgen wat beter zal kunnen eten. Vandaag voelt als een oefenronde vloeibare keuken recepten, voor na de operatie. Ik hoop dat ik nog wat lekkere dingen kan eten voor de operatie en dat ik niet al vastzit aan vla, yoghurt, soep, smoothies en babypotjes. Time will tell. Je moet wat overhebben voor je gezondheid en de mooiste bakkes van Nederland.

Nu mijn buik te hard aan het rommelen is om verder te schrijven en de deurbel gaat (postbode met mijn bestelde kussen om rechtop te kunnen slapen na de operatie) wil ik deze blog afronden met een vraag. De vraag om te reageren op mijn blog. Ik ben nieuwsgierig naar de lezers. Zitten er mensen tussen die toevallig hetzelfde traject (hebben) ondergaan met tips? Zitten er mensen tussen met lekkere vloeibare recepten? Zitten er mensen tussen die mij (niet) kennen maar wel trouw meelezen? Jullie reacties helpen mij de zenuwen wat te overwinnen voor 7 november.

Alvast bedankt!

Liefs,

Nikki

dsc_0667

 

Everything is gonna be alright

Ik heb zin in beschuitjes met sojaboter en pure hagelslag. Niet de kleine hagelslagjes. Ik wil de hagelslag XXL van Venz. Ik heb de afgelopen weken de kinderachtige neiging om toe te geven aan de kleinste (en grootste) eet -verleidingen. Heb ik ergens zin in? Dan moet ik het hebben en zet ik mijn tanden erin. Ik heb nog nooit zoveel gegeten. Nu ik nog kan genieten van vast voedsel, eet ik alles wat los en vast zit.

Het zal vast wat te maken hebben met mijn pakketje Joylent, die ik deze week heb ontvangen. Joylent is een gebalanceerde volledige maaltijd in poedervorm. Wat water erbij en klaar is je shake. Eten via een rietje. Het is niet ideaal maar het hoort er nou eenmaal bij als ze in je gehemelte gaan snijden.

Nu we het toch hebben over snijden. Ik ben op het spreekuur geweest bij Bob. Om Bob te zien moest ik van assistente Truus eerst een ziekenhuis kaart aan laten maken. Rondje ziekenhuis van het huis. Terug aangekomen bij de balie van poli 10 vroeg Truus naar mijn verwijsbrief van Theo. Truus heeft humor. Wat een gedurfde vraag na veel telefoontjes en mail uitwisselingen waaruit de conclusie was dat ik deze niet nodig had. Gelukkig mocht ik van haar zonder verwijsbrief, wel plaatsnemen in de wachtkamer.

Bob heb ik maar 5 minuten gezien. Ik mocht hem geen hand geven want hij had er pijn aan. Hij verzekerde er meteen achteraan dat dit project X niet zou belemmeren. Bob heeft aan mij medicatie meegegeven voor na de operatie. Uiteraard in poedervorm. Daarnaast heb ik van Bob een pipet gekregen om de wondjes in mijn mond mee schoon te spuiten. De eerste dagen mag ik niet eens mijn tanden poetsen. Ik heb een mondspoeling om de bacteriën te doden. Ik vind het maar een ontzettend smerig idee. Ook heb ik een neusspray gehad. Na de operatie moet dit de bloedklonters in mijn neus los weken. Ik mag niet snuiten of niezen na de operatie want er mag geen druk op de wond komen te staan. Bob weet nog niet hoe laat hij tijd heeft op 7 november om mij te opereren. “Er zijn twee wachtende voor u”. Ik hoor dit pas twee werkdagen van te voren. Voor de operatie moet ik nuchter zijn. Afhankelijk van het tijdstip zal blijken of het een dag of nacht opname gaat worden.

Als ik in de ochtend wordt geopereerd mag ik door Alex worden opgehaald om thuis te slapen. Dat laatste lijkt mij wel erg fijn. Om een gigantische toeter te voorkomen raad Bob mij aan om alvast wat ijsblokjes in de vriezer te leggen. Voorkomen is beter dan genezen denk ik? Al weet Bob uit ervaring dat mijn gezicht toch wel 50 tinten paarsgeel zal worden.

Bob is het niet gelukt om een psycholoog te vinden voor de operatie. Daarom zal mijn eerste gesprek plaatsvinden op 1 december zodra er weer wat geluid uit mij komt. Dat vind ik niet zo erg. Mijn blog helpt goed om project X een plekje te kunnen geven. Daarnaast heb ik vertrouwen in de bekwame handen van Bob. Zelfs terwijl hij er pijn aan heeft weet ik zeker dat ik in goede handen ben. Bob komt secuur over en weet waar hij het over heeft. Voor mijn vragen omtrent de narcose heeft hij mij doorverwezen naar de anesthesist.

De anesthesist is in mijn ogen een mooi woord voor lijkschouwer. Hij legt mij uit verantwoordelijk te zijn om mij op 7 november in een diepe droomloze doornroosje slaap te prikken. Via een infuus zal ik een verdoving toegediend krijgen, en dat goedje gaat er voor zorgen dat ik Bob en zijn team niet hoor zeggen “Zullen wij het maken?!’’. Ik vind het spannend want ik ben niet zo goed in de controle los laten. De anesthesist zorgt ervoor dat ik van de operatie zelf niets mee ga krijgen. En dat is maar goed ook, want bloed is niet zo mijn ding. Na een paar uur diepe slaap zullen Bob en team klaar zijn en rijden ze mij naar een uitslaapkamer. Alex wordt na de operatie gebeld om mij weer wakker te kussen. Beetje jammer dat mijn hoofd verstopt zal zitten in een dik pak verband.

7 november komt steeds dichterbij. Het was makkelijk om het erover te hebben omdat het nog zo onwerkelijk was. Het is net als op vakantie gaan. Je weet dat je gaat maar pas zodra je koffer is ingepakt en je in het vliegtuig zit komt het ik- ben- op- vakantie- besef. Nu ik in het ziekenhuis ben geweest is project X plots een stuk reëler geworden. Gelukkig lijken de verplegers daar niet op draken. Iedereen komt erg aardig over en heeft het beste met mij voor. Ik heb gevraagd of ik alvast een kamer mocht inrichten. Daarop werd ik vreemd aangekeken. ‘‘Deze operatie is geen lichte zaak hoor mevrouw’’. Niet iedereen snapt mijn lachen is het beste medicijn humor methode. Al heb ik wel het gevoel dat met wederzijds aan elkaar wennen we het ziekenhuis wellicht een beetje thuis kunnen maken.

147705090331916dsc_0664

Afscheid van ik

Ik herken “ik” de laatste tijd niet meer terug. Het lijkt wel alsof “ik” langzaam aan het afsterven is. Ik ben aan het veranderen. Nog niet qua uiterlijk dat komt na 7 november wel. Maar wel als mens. Ik voel me de laatste tijd leeg, misschien omdat ik onbewust afscheid aan het nemen ben van “ik” met iedere blik in de spiegel.

Bob en Miep hebben de bureaucratie opgelost, 7 november gaan de bouwplannen voor project X door. Het was een heel gedoe om 7 november rond te krijgen. Mijn leven begon zich langzaam te ontwikkelen rondom project X. Bob belde om te vertellen dat er nog een hoop gebeuren moest om 7 november rond te krijgen. Dit hield in dat ik halsoverkop mijn agenda leeg moest maken. Als een gek ben ik van mijn werk geracet naar de huisarts om daar een verwijsbrief los te peuteren voor een psycholoog. Zonder verwijsbrief van de huisarts naar een psycholoog, wilde Bob niet aan de eerste operatie beginnen. Bob wil daarnaast volgende week nog met mij kletsen in een eerste consult afspraak om uit te leggen waarop ik mij moet voorbereiden en checken of ik het emotioneel gezien aankan (verwijsbrief van de dokter moet mee). Theo wil nog elastiekjes plaatsen en een spin bevestigen en dan kan het circus dan eindelijk beginnen.

Door al het laatste moment geregel ben “ik” volledig uitgeput. Ik was niet alleen aan het vechten voor mijn operatie, ik was aan het worstelen met de operatie zelf. Ik ben zo opgelucht dat Bob en Miep alles op alles hebben gezet om alsnog de operatiedatum rond te krijgen.

Jezelf blijven is lastiger dan wat ik mij had voorgesteld. Ik ben altijd weg geweest van theater. Maar nu ben ik wel weer even klaar met de poppenkast. De laatste tijd was zwaarder voor mij dan ik had ingeschat. Mijn goede voornemens om mezelf te blijven en project X niet mijn leven te laten beïnvloeden zijn zo makkelijk nog niet. Ik ben de laatste tijd kribbig en moe. Ik slaap weinig omdat ik veel pieker. Door al dat gepieker ben ik gekomen tot de volgende conclusie:

“ik” is slechts nog een omhulsel vervangen door mij. En mij weet nog niet wie “ik” gaat zijn na project X. Mij begint wel steeds meer na te denken over het lichaam dat “ik” is. “Ik” is slechts een omhulsel, het lichaam als materie. Mij is veel belangrijker, mij bestaat uit ziel. Ziel is mooi met of zonder kaakoperatie. Het omvat alles wat mij heeft gevormd. Mij blijft. Van mij kom je niet zo makkelijk af. Mij laat zich niet afschepen, wegjagen of bang maken. Mij is een strijder. Een stap vooruit, en twee achteruit. Mij maakt het niet uit. Mij kan zwemmen tegen de stroom in. Mij is sterk want mij vindt de weg uiteindelijk altijd terug naar ik.

Het is enorm fijn dat alles nu rond is, want mij is er klaar voor. Project x maakt niet alleen ruimte voor mijn kaak. Project x maakt ruimte vrij voor de nieuwe ik. De nieuwe ik wil niet langer toeschouwer zijn, de nieuwe ik wil weer deel gaan uitmaken van haar eigen bestaan.

Een kast vol ellende

THEO is de afkorting voor The Orthodontist. Wel mijn orthodontist beweert dat ik geen verwijsbrief nodig heb, en mijn ziekenhuis beweert van wel. Weten jullie nog het kastje muur verhaal wat ik zou vervolgen? Wel hier is deel 2.

Het is altijd fijn als je terwijl je op je werk in de lunchpauze zit, 30 minuten frisse lucht vaarwel kan kussen voor 5 telefoongesprekken die enkel leiden tot meer frustratie.

Tante Truus van de balie bij het ziekenhuis weet niet af van mijn bestaan. Ik geef haar aan dat ik 7 november geopereerd zou worden en dat ik nog steeds niet ben teruggebeld door de assistente van Bob. “Ik heb geen idee waarom ik uw afspraak niet kan vinden, het lijkt erop dat er iets is misgegaan”. Tja tot die conclusie was ik natuurlijk zelf ook al gekomen.

Mijn tactiek tot 100 tellen vergt zich tot het uiterste maar ik weet mijn toon te herstellen.  “Vreemd dat u mijn operatie niet terug kan vinden in uw systeem, kunt u wel de door mij gemaakte afspraak zien staan voor het eerste consult?’ “Mevrouw de Graaf, uw eerste consult afspraak zie ik staan maar zonder een verwijsbrief van uw orthodontist kunnen wij niets voor u betekenen”. “Wel mijn orthodontist geeft aan dat ik die niet nodig heb omdat de kaakchirurg mij persoonlijk te woord heeft gestaan en van de zaak af weet”. “Mevrouw de Graaf weet u wellicht welke kaakchirurg u gesproken heeft die de operatie voor u heeft ingepland?”

Natuurlijk weet ik dat niet, ik noem hem al weken Bob. Ik ben hier niet om de dingen persoonlijk te maken maar heb flinke moeite om Truus niet even flink te vertellen dat ik weinig vertrouwen over heb in de hele mikmak omtrent project X. Ik bedoel maar als het al mis gaat bij afspraak 1 hoe kan Truus me dan verzekeren dat ik dadelijk niet de operatie uitkom met een geamputeerde neus? Met mijn denkende woorden ingeslikt vertel ik Truus dat ik dan maar weer contact op zal nemen met Theo om na te gaan wie mijn kaakchirurg is. (Ik wil mij niet verloochenen aan privacy schending dus zal Bob in mijn blogs gewoon bestempeld blijven als Bob en mijn orthodontist als Theo).

“Goedemorgen met Theo”. “Hallo Theo! Hier Nikki de Graaf. Ik bel nog even terug over de verwijsbrief die ik volgens jullie niet nodig heb want het ziekenhuis denkt hier helaas anders over. Zouden jullie mij wellicht kunnen vertellen hoe de kaakchirurg heet die ik gesproken heb?” “Mevrouw er zijn hier bij Theo meerdere kaakchirurgen aangesloten”. Ik vraag Miep of zij wellicht toch kan achterhalen wie dat was. “Moment geduld alstublieft” Na een hoop gekraak, kom ik mede dankzij Miep achter de naam van de chirurg. Ik bedank haar en bel het ziekenhuis nog eens terug. Tante Truus laat een belnotitie achter voor Bob want ze snapt zelf ook niet, welke afspraken er zijn gemaakt omtrent de operatie en de verwijsbrief.

Met mijn werkdossiers in de handen geklemd loop ik terug naar mijn werkplek. De behandelde dossiers gooi ik onderweg in de afgesloten bak oud papier. Omdat het om persoonlijke dossiers gaat is deze bak afgesloten in verband met de privacy.

Aan mijn bureau zittend merk ik een voicemail bericht op van Miep. Miep is erachter gekomen dat het nog fouter dan fout is gegaan dan ik al dacht. Of ik haar even terug zou willen bellen.

Beteuterd kijk ik naar mijn dossiers, hoe moeten deze nou nog afkomen vandaag? Mijn ogen glijden over de namen op het dossier. Vloekend loop ik terug naar de afgesloten bak. Ik heb de onbehandelde dossiers weggegooid en de behandelde meegenomen!! Kan er ook nog wel bij. Eerst Miep terugbellen.

Miep geeft aan dat ze mijn goedkeuringsbrief van Ditzo niet hebben ontvangen. Normaliter is het zo dat pas na ontvangst van deze brief het ziekenhuis contact opneemt voor een afspraak. Drie weken voor de operatie zou Theo een spin moeten plaatsen zodat Bob daar verder aan kan knutselen tijdens de operatie. Ook zou ik voor de operatie eerst een gesprek gehad moeten hebben met de psycholoog. Miep stelt daarom voor om Bob te mailen zodat er gekeken kan worden hoe we vanaf hier verder gaan, en of 7 november dan nog wel haalbaar is. Ik bedank Miep voor de informatie. In de tussentijd heb ik Alex al gevraagd om bij  Miep het theekransje verder voort te zetten en een kopie van de goedkeuring van Ditzo in te leveren. Van Alex begreep ik dat Miep alles op alles gaat zetten om dit recht te trekken. Miep snapt ten minste wel hoe klantvriendelijkheid werkt en hoe ik mij voel in tegenstelling tot tante Truus. Echter heb ik van zowel het ziekenhuis als van Theo de rest van de dag niets meer vernomen. Ik hoop zo dat mijn operatie niet uitgesteld hoeft te worden.

En de dossiers? Dat is gelukkig wel helemaal goed afgelopen. Tot mezelf komend bedacht ik mij plots dat ik deze voor mijn pauze al af had gemaakt en had ingeleverd ter controle. Eind goed al goed?

Niet wetend waar de reis eindigen zou

Een week geleden belde ik het ziekenhuis. De assistente van Bob zou een afspraak maken voor een eerste consult in het ziekenhuis maar heeft mij nooit meer gebeld. Ik besloot daarom zelf contact op te nemen met het ziekenhuis. Het ziekenhuis wist niet van mijn bestaande operatie van 7 november af. Ze hebben nu maar een afspraak ingepland voor 24 oktober waarbij ik een (niet ontvangen) verwijsbrief zou moeten meenemen van Theo de orthodontist. Aangezien Theo lastig telefonisch te bereiken is om dit puzzelstukje op te lossen wordt dit verhaal later vervolgd.

Met mijn schoenen vol gezakte moed  belde ik daarna met argwaan naar Ditzo. Ditzo had mijn aanvraag wel in goede orde ontvangen, en ik kon binnenkort antwoord verwachten.

Vandaag ligt er een envelop van Ditzo in de brievenbus. Ik ben zenuwachtig en durf de envelop niet open te maken dus duw ik de envelop in Alex zijn handen. Alex scheurt de envelop open en scant de brief. Het blijft een lange tijd stil. “En”? Vraag ik. Alex kijkt me lang aan en zegt dat mijn aanvraag is afgewezen. “KUT!!” roep ik. “Grapje” zegt hij. Boos geef ik hem een por in zijn ribben. “Niet grappig” sis ik.

Ditzo heeft mijn aanvraag goedgekeurd. Naast mijn eigen risico vergoeden ze volledig de operatie. Voor het aparte beugeltraject willen ze nog wel graag een offerte zien van Theo.

Nu heb ik last van gemengde gevoelens. Dus luister ik naar Guus. Guus heeft het over zaken die je normaal alleen in films ziet. Ik ben de hoofdspeler geworden van mijn eigen actiefilm. Nikki the movie. Nikki is misselijk. 7 november pfft. Ik kijk naar de agenda. Shit dat komt nu wel erg dichtbij. Ik heb mijn hoofd vol, vol met gedachtes. Ik wist niet dat woorden zo zwaar konden wegen. Mijn hoofd doet er pijn van. Het is niet meer een avontuur in de verre toekomst. De reis gaat beginnen en ik weet nog niet wanneer die eindigen gaat.

Het is plots dichterbij dan eerst, het is nu gewoon echt. Echt …. Mooi hoe echt nu een echo lijkt te hebben, die zich herhaald in dat volle hoofd. Eeeecht… eeeecht…. eeecht… echt. Ja echt. Terwijl de echt’s langzaam wegvagen slaak ik een dikke zucht en bedenk ik mij dat het tijd is voor het avondeten nu ik nog kauwen kan. Ik besluit daarom nu te gaan koken. Tijdens het koken ga ik mij concentreren op leuke dingen zoals onze verloving, mijn bezoekje aan Sascha in Londen, en broeden op 333 andere dingen om over te schrijven. Een boek dat ik heb gehad van lieve Marlies om het creatieve positieve schrijven op gang te houden.

De martelfolder

Ik kon vannacht niet slapen. Een week geleden heb ik Bob de bouwer ontmoet. Vandaag ben ik terug in zijn behandelkamer. Bob is de baas over mijn nieuwe gezicht. Met een grote glimlach drukt hij mij zijn renovatieplan in de handen. Het is een groene folder. Vol trots legt hij mij uit hoe hij gaat beginnen met het oprekken van mijn bovenkaak. Terwijl mijn gezicht wit wordt en ik de kamer zie draaien, hoor ik ergens vaag op de achtergrond Bob door ratelen. “Geen zorgen mevr. De Graaf, u voelt er niks van we brengen u netjes onder narcose”. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn vriend Alex zitten. Die ziet inmiddels even groen als de folder.

Bob gaat 7 november in het bot bij mijn gehemelte snijden. Dat is nodig om de bovenkaak te verzwakken. Op mijn gehemelte krijg ik een metalen-plaat met pootjes. De pootjes worden aan mijn kiezen bevestigt. In het midden van de plaat zit een schroef die moet ik per millimeter gaan aandraaien zodat in mijn bovenkaak ruimte ontstaat voor mijn onderkaak. Het doet me denken aan museum de gevangenpoort in Den Haag. Daar werden krijgsgevangen ook langzaam uit elkaar gereten met een dergelijk soort apparatuur.

Bob is best aardig. Ik leg Bob uit dat ik niet zit te wachten op een kin die uitkomt recht onder mijn neus. Bob begrijpt dat ik er niet uit wil komen te zien als de heks uit Hans en Grietje. Maar iets beloven kan hij niet. Bob kan mij niet voorspellen hoe ik eruit ga komen te zien. Hij drukt me wel op het hart dat dit een noodzakelijke operatie is. “Als u dit niet doet verzwakken uw tandzenuwen. Uw kaak gaat verder verzakken en u kunt niet meer eten zonder pijn”.

Bob heeft gezien dat mijn ondertanden recht in mijn gehemelte staan. Voor Bob kan ik mij niet verstoppen. Ik sla mijn ogen neer. Of ik nog naar hem kan lachen is de vraag. In een flits denk ik aan hoe benauwd ik het heb ’s nachts omdat ik door de stand van mijn kaak niet goed ademhaal. Tranen rollen over mijn gezicht. Ik heb ja gezegd en mijn keus gemaakt om project x aan te gaan. Ik heb gekozen voor mijn gezondheid. Het voelt als een opluchting. Spannend vind ik het wel.

Bob zegt dat hij mij zo goed als mogelijk gaat helpen. Hij heeft de aanvraag bij de zorgverzekeraar met spoed ingediend. Dit zodat 7 november hopelijk vast gaat komen te staan en ik niet een milkshake hoef te drinken als kerstdiner. Mijn project X is nu afhankelijk van een ja of nee keuze van een mogelijke uitzendkracht bij Ditzo. Keuren jullie het goed zodat ik weer lekker kan slapen de komende tijd a.u.b.?

Nu ik toch mijn tweede blog aan het schrijven ben wil ik even ingaan op hoe bijzonder ik het vind om zoveel steun te krijgen uit diverse (onverwachte) hoeken. Het heeft me ontroerd en geraakt. Wauw! Bedankt oud klasgenootjes, huisgenootjes, oud collega’s, collega’s, vrienden. vriendinnen, (schoon)familie, kennissen en anonieme lezers! Dankzij jullie heb ik het gevoel dat ik de wereld aan kan. Dus de grote renovatie moet nu zeker gaan lukken! Want ik ben Nikki niet zonder jullie 🙂

dsc_0612 dsc_0611 dsc_0610

Ik ben Nikki.

Ware schoonheid zit van binnen toch? Althans dat is wat ze zeggen. Ondanks dat, dat een waarheid is die zonder meer vaststaat, is uiterlijk wel degelijk belangrijk. Het heeft een tijd geduurd om te ontdekken wie ik echt ben. Ook mijn uiterlijk hoort daarbij.

Ik ben Nikki. Ik ben 25 jaar oud en woon in Utrecht. Ik heb blond haar, bruine ogen en een gebrek. Mijn onderkaak staat te ver naar achteren, en mijn voortanden staan te ver naar voren. Ik heb een klein spleetje tussen mijn twee voortanden. Soms schaam ik mij daarvoor. Toch lach ik veel. Lachen is gezond, daarnaast houd ik van humor.

Zoals André Klukhuhn het zo mooi omschrijft wil ik jullie meenemen in de komende jaren van mijn “tragikomische bestaan” waarin ik mezelf opnieuw moet leren kennen. Ondanks dat ik net dit appje heb doorgestuurd naar mijn rotsen in de branding (lees mijn beste vrienden, vriend en familie) kan ik wel janken:

Ik en de martelaar, de martelaar en ik zijn overeengekomen dat drie operaties binnen 3 a 4 jaar tijd onvermijdelijk zijn om project x te laten slagen. Op 7 november starten ze de eerste operatie. Die is gelukkig klein. Het opensplijten van de bovenkaak en het oprekken daarvan (lees een botssnede in mijn gehemelte en peter konijn met een flinke spleet tussen de boventanden) daarna krijg ik een beugel. Het gaat circa een maand of drie duren voordat die spleet weer dicht zit. Daarna gaan ze starten met het breken en terugzetten van de onderkaak in een “normale” positie. Het corrigeren van de kin en het laten dalen van de bovenkaak met losse operaties. Ik verwacht veel kaartjes, bezoekjes en medelijden, diverse soorten vla. En uiteraard als de nieuwe ik 4 jaar later voor jullie staat wil ik oehhs en ahhhs en een gehele fotoshoot om deze ellende te vergeten.

Ik ben bang voor deze ingreep die noodzakelijk gaat zijn om te blijven eten zonder pijn. Ik ben bang voor de pijn. Ik ben bang voor mijn sociale leven. Ik ben bang voor mijn relatie. Maar het meest van al ben ik bang, bang dat als ik dadelijk in de spiegel kijk dat Nikki is weggevaagd tot iemand die ik (nog) niet ken. Mijn verhaal geeft mij de kans om te verwerken wat mij nog te wachten staat. Het opschrijven ervan geeft mij de mogelijkheid om jullie mijn verhaal te vertellen, wanneer jullie er aan toe zijn. Ik heb geen zin om constant te vertellen hoe ik mij voel. Ik concentreer me liever op de dingen die ik ga missen als ik moet herstellen. En ik heb jullie harder nodig dan ooit om mij te blijven betrekken bij de “echte wereld”.

Een medisch psycholoog is vast fijn, voor het verwerken van mijn toekomstige gezicht. Maar gaat het mij helpen om de vrolijke, spontane goedlachse vrouw te blijven die ik zo goed ken? Niemand heeft de behoefte om constant geconfronteerd te worden met een zeikstraal. Ook ik niet! En ik ben zeker niet van plan om er eentje te worden. Ik ben dit verhaal begonnen omdat ik vast wil blijven houden aan wie ik diep van binnen ben.

Rest mij nu nog jullie te danken voor de tijd (die jullie hopelijk willen besteden) aan het lezen van project X.