Nikki de Graaf

Slotjes wat een hypocriete naam voor een beugel. Mijn mond is momenteel beter bewaakt met dikke ijzeren tralies dan een staatsgevangenis. Ik had geen idee dat er zoveel metaal in een mond zou passen. Maar we moeten het er maar mee doen. Stiekem ben ik ook wel blij met mijn nieuwe fietsenrek. Door de operatie en de spin (die nog steeds een prominente plaats in beslag neemt) zijn er meerdere spleetjes tussen mijn tanden ontstaan, en staan ze nu even scheef als de toren van Pisa.

Met knikkende knieën zat ik vanochtend weer bij Theo in de stoel. “Heb je er zin in?” Dat werd mij gevraagd. Voordat ik kon antwoorden werd er een mondspreider en een prop watten in mijn keelgat gestoken en kreeg ik uitleg over de plaatsing van de slotjes. Tussen de “Hier komt de gel, hier komt het lampje, we gaan nu het draadje over de slotjes plaatsen, wees maar niet bang ik ga nu de draden doorknippen met deze nijptang” en mijn oh mijn god gezichtsuitdrukkingen door werd mij een poetskalender in handen gedrukt, en twee roze tabletjes om plak mee te verklikken. Ik kreeg ook nog een tandpastaatje, en een spiegeltje mee. Jammer genoeg geen stuiterbal want ik voelde mij wel weer even kind haha. Vanavond mag ik een paracetamol innemen tegen jawel de “spierpijn in mijn tanden”. Welkom terug in het tienerbestaan.

Vandaag wil ik in mijn blog het graag met jullie hebben over eigenwaarde. Ofwel ben je tevreden met de persoon die je bent? Voor de start van project x zat ik bomvol zelfvertrouwen. Sommige mensen misplaatste het zelfs voor arrogantie. Als je lekker in je vel zit straal je dat ook uit. Als vanzelfsprekend zaten er weleens momenten bij waarop ik mij, wat minder voelde. Dat is menselijk. Sinds project x is mijn zelfvertrouwen flink gedaald. Het enige stukje onzekerheid wat ik bij mij droeg (mijn overbeet) heeft tot nu toe enkel geleid tot pijn. Zowel fysiek als mentaal. Wat zonde, want het is toch kick-ass wat ik hier aan het doen en delen ben? En ik ben toch geen onzekere tiener meer? Ik ben een volwassene!

Ik weiger mij sinds vandaag nog te schamen voor de stappen die ik zet. Werken aan zelfvertrouwen doe je met vallen en opstaan. Ook jou roep ik op om je niet langer te verschuilen, achter welke (zelfgebouwde) tralies dan ook. Wees de persoon die je wil zijn en straal. Niets is mooier dan een glimlach. Met of zonder beugel. Praten over je onzekerheden en er aan werken maakt mij sterker dan ooit. Dat gun ik jou ook! Vind je innerlijke kracht. Wilde je altijd al stoppen met roken? Doe het! Wil je al een tijd afvallen, start vandaag! Laat anderen en hun mening jou niet langer beïnvloeden om de persoon te worden die je al was en nu nog moet omarmen.

En laat je zeker niet klein houden, door niemand niet.

 

 

Mijn eerste blog van 2017, dus bij deze nog de beste (veel te late) wensen!

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. Mijn geest zit nog steeds gevangen in een lichaam dat niet meewerken wil. Maar we gaan kleine stappen vooruit. Het is fijn om in ieder geval weer 20 uur aan het werk te zijn. Ook al lijkt dit in mijn ogen veel te weinig. Het is ook fijn om weer wat variatie te hebben in de dingen die ik eet. Inmiddels lukt het zelfs weer om couscous met zacht gegrilde groenten uit de oven te eten! Door de kleine goede veranderingen vergeet ik weleens dat ik nog niet helemaal gezond ben. Daardoor wil ik teveel. Ik kan heel erg boos worden en snel het gevoel hebben dat ik faal. Ik kan nog niet zo goed tegen drukte en verschillende prikkelingen. Soms wil ik na werk in plaats van een dutje graag even stofzuigen of iets dergelijks. Maar dan heb ik daar geen energie meer voor. Ook kan ik helemaal bekaf zijn van een fietstochtje van 30 minuten. We hebben sinds gisteren daarom ook een hulp in het huishouden zodat ik niet te hard ga met het proberen op te pakken van mijn “oude ik”. En mij even volledig kan focussen op het behalen van mijn herstel.

Sinds de operatie voel ik mij nog steeds ongelooflijk snel suf, slaperig en ben ik vergeetachtig. Of dit de nawerkingen zijn van de algehele narcose, de veranderingen in mijn eetpatroon, of de koude weersomstandigheden weet ik niet. Ik weet wel dat ik nog niet helemaal lekker in mijn vel zit. Ik ben moe. Ik heb nergens zin in, en ik krijg maar de helft mee van de dingen die om mij heen gebeuren. Misschien verwerkt mijn lichaam nu pas echt de klap van project X. Na alle drukte, staat het proces nu alweer een tijdje stil. 26 januari krijgen we er een blokjesbeugel bij. Daarna staat het project weer on hold. Ik vind het helemaal niets, ik wil doorgaan. Kom maar op met operatie twee. Breek die onderkaak ook maar. Hoe sneller de hele mikmak voorbij is, hoe sneller mijn “echte leventje” weer kan starten. Ik hang nu maar een beetje tussen fases in.

Misschien ben ik gewoon doodop van het continue wachten totdat er een beslissing voor mij wordt genomen. Ik weet bij Theo of bij Bob nooit waar ik aan toe ben. Wat niet gek is want voor hun is het ook maatwerk. Plannen wat de stap hierna weer gaan worden zijn altijd vaag, en afhankelijk van meerdere factoren, tijdsduur is een vraagteken. Voor een jonge vrouw met controle issues is het niet fijn om niet zeker te zijn van toekomstbeelden. Ik ben een controlefreak, en nu het om iets heel belangrijks gaat namelijk mijn gezondheid mag ik mij er niet mee bemoeien. Uiteraard weten de experts wat het beste voor mijn kaak is. Het is echter steeds een klap in je gezicht om achter de feiten aan te blijven lopen. Het vergt veel van mijn geduld om blind vertrouwen te hebben, en te blijven investeren in dit project al weet ik dat Bob en Theo er alles aan zullen doen om het zo mooi mogelijk te maken.

Op zich is het ook best gek dat je een project aan gaat om je gezondheid op de lange duur te verbeteren, maar om juist daardoor extra last van je kaak te hebben. De tranen staan nog steeds in mijn ogen als ik eigenwijs weer eens probeer of ik toch niet een stukje komkommer kan eten.

Hoe dan ook probeer ik mij vooral te focussen op de dingen die al wel erg goed gaan. En probeer ik trots te zijn op de stappen die ik al gezet heb.

 

 

 

Ik kwam mijzelf onlangs aardig tegen tijdens het kerstgala van mijn dansschool. Prachtig aangeklede mannen en vrouwen. Mensen met genoeg energie om lekker te dansen, en mensen die geen nee hoeven te zeggen tegen een schaal met hapjes. Ik wist gewoon niet wat ik er kwam doen.

Het is heel lastig als je uren voor de spiegel hebt gestaan in twijfel over wat aan te trekken, en je de moed bijeen hebt gesprokkeld om  überhaupt te gaan en je dan te horen krijgt uit allerlei hoeken: Joh wat is er met jou gebeurd dan?! Kunnen ze die spleet niet opvullen?!!.  Hoe lang moet je nog?!! Jeeeeeeeeeeeeetje wat errruggg!!!

Het enige wat je daar natuurlijk echt komt doen is bijpraten met vrienden en even vergeten dat je er “anders” uit ziet. Ik stond op het punt om te vertrekken totdat ik besloot te blijven. Want het echt iemand kwalijk nemen kon ik niet. In principe kwamen die reacties voort uit medelijden, bezorgdheid en empathie. Wat eigenlijk dan toch ook weer iets wonderlijks is. Ik sta er niet alleen voor. Ik hoef niet altijd mijn koppie omhoog te houden en trots te vechten tegen die meelevende blikken. Ik mag best eens toegeven aan dat : het is verdorie toch niet te geloven gevoel.

Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik heb mijn eerste reactie op de blog gehad van een lotgenote. Ik ben niet de enige met een spleet tussen mijn tanden bij het kerstdiner! Hoe geweldig is het om te weten dat je in deze magische tijd van het jaar er niet alleen voor staat.

Keer op keer wordt ik daar aan herinnert. Familie die meedenkt over een vloeibaar/ gepureerde feestmaaltijd, die lieve kerstgroet van een collega om mij te bedanken voor een leuk jaar en een hart onder de riem van vele vrienden en kennissen. Die lieve woorden helpen mij er echt doorheen. Want ja het is soms verdomd lastig dat hele project X gedoe. Want zeg nou bijvoorbeeld zelf: Wie heeft er wel oprecht zin in lekker lang tafelen als je jezelf niet lekker in je vel voelt zitten? Omdat je A niet eten kan en B er simpelweg voor jouw gevoel niet aantrekkelijk uitziet.

Ik verheug me zo op dat moment dat die Spin er eindelijk uit mag. Helaas heb ik slecht nieuws te horen gekregen van Theo (the orthodontist). De spin moet nog een half jaar blijven zitten. Dit terwijl er eerst beloofd was dat hij er eind februari al uit zou mogen. Helaas pindakaas. Om toch de spleet weg te werken heeft Theo besloten om over te gaan op slotjes 26 januari. Deze komen dus naast de Spin erbij in mijn mond.

Maaarrrr zoals ik al eerder zei de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik kan weer wat kauwen!! Het gaat nog niet zo soepel als dat het ging. Nootjes hoef ik echt niet te proberen. Maar een boterham zonder korstjes in kleine stukjes is voor mij al een hele dikke overwinning! Ik heb voor het eerst sinds tijden opeens oprecht zin in lekker lang tafelen (met Kerst). Doordat ik weer wat kleine dingen kan eten heb ik voor het eerst sinds tijden geen hongerig gevoel. Ik ben zo dankbaar en blij met deze kleine stap in de goede richting. Ik hoop dat dit na 26 januari zo blijft.  En ik hoop voor het eerst in tijden op een niet gepureerd diner. Dankzij lieve Alex heb ik met tranen in mijn ogen rijst met saus kunnen eten opgehaald door hem bij Surya . Mijn favoriete restaurant. Wat een prachtig cadeau! Ik heb zin in feest(dagen).

Ik heb zin in een nieuw jaar met nieuwe kansen.

Hele fijne wonderbare magische dagen!

Al het liefs,

Ik ben Nikki

Terwijl de pepernoten net achter ieders kiezen verdwenen zijn, vliegen de kerstrecepten me al weer om de oren. Dit jaar doe ik er niet aan mee. De culturele lekkernijen zijn nog te hoog voor mij gegrepen. Eigenwijs als ik ben, ben ik aan het oefenen met kauwen. Ik heb net een stuk brie op lopen kanen. Ik kan het lastig eten noemen. Ik heb het echt naar binnen geschrokt. Bij ieder nieuw smaakje slaan mijn smaakpapillen op hol. Het liefst had ik de hele brie heel doorgeslikt. In plaats daarvan heb ik eerst uitvoerig de harde korstjes verwijderd. Daarna heb ik het overgebleven brie restantje geprakt met mijn vork. Om het vervolgens hap voor hap met mijn tong tegen mijn wang gedrukt fijn te malen. Heeeeeerlijk. Ik heb gelukkig wel de neiging onderdrukt om daarna over mijn buikje te wrijven en een harde boer te laten. Het deed me sterk denken aan deze parodie van het nummer Sweet Dreams.

Man wat mis ik eten nu mijn kaken muurvast zitten. Mensen blijven maar vragen hoe met met de pijn gaat. De pijn is eerlijk gezegd wel het laatste waar ik mij dagen lang mee bezig houd. Ik ben aan het snakken naar iets om mijn tanden in te zetten. De shakes, pap, vla, pudding, aardappelpuree, soep en gepureerde groenten (kortom de prakjes) komen mijn neus uit. Sinds 25 oktober heb ik geen ´´normale´´ maaltijd meer gehad. Vooral hartig mis ik. De meeste dingen die ik wel kan eten zijn mierzoet.  Een mens doet rare dingen in nood. Het uithollen van een banketletter. Pepernoten weken in thee. Een chocoladeletter omsmelten voor over wat ijs. Pastasaus oplepelen uit pot. Met vleesjus een broodje weken om zo door te kunnen slikken. Pindasaus mikken over een geprakte banaan. Wat kan ik zeggen? Ik heb mijn eet dieptepunt bereikt. Ik ben diep gezonken. Ik wil meedoen aan de feestvreetvreugde! Maar mijn gebit is er nog niet klaar voor.

Ik ben inmiddels samen met Alex naar de psycholoog geweest. Ze vond mijn gevoelens heel realistisch. Ze vond ook dat ik sportief met project X omging en ziet geen depressie voor mij weg gelegd in de toekomst. Ze vroeg hoe lang het zou gaan duren voordat ik weer kon eten. Het was een klap in mijn gezicht. Ik weet het antwoord op die vraag niet. Voorlopig 3 maanden, dan is het bot weer geheeld. Wat mij daarna te wachten gaat staan dat zien we dan wel weer. Leven per dag, dat is de enige optie om er mee om te gaan. De psycholoog vond dat Alex en ik goede afspraken met elkaar hadden gemaakt. Waar we eerst irritaties hadden over wat ik nodig had qua zorg en wat hij nodig heeft om te kunnen werken zijn opgelost en uitgepraat. Tijdens mijn tweede grotere operatie gaan we een tijdschema uitproberen zodat ik niet hoef te vragen om bijvoorbeeld een kopje thee. En hij niet steeds gestoord wordt door mijn hulpvraag tijdens het thuiswerken. Het meeste kan ik nu weer zelf. Wel ben ik snel moe.

In ieder geval merk ik dat mijn concentratie sterk verminderd is. Zo was ik laatst mijn telefoon kwijt. Ik hoorde het toestel afgaan in de keuken maar zag mijn telefoon nergens. Totdat ik dorst kreeg en hem daar triomfantelijk naar mij grijnzend terug vond in de koelkast. Ik denk dat ik hem daar had achtergelaten na een gesprek met mijn moeder terwijl ik eten aan het staafmixeren was. Een andere verklaring heb ik nog niet gevonden. Ook fiets ik rustig naar mijn werk zonder fietssleutels, zodat ik die eerst op de vijfde etage (we wonen in een flat) kan ophalen voordat ik überhaupt aan mijn reis kan starten. En vergeet ik rustig tijdens het ophalen van die sleutels mijn tas boven en kom ik daar pas beneden weer achter.

Ik weet dat de tijd alle wonden heelt. Laten we nu maar hopen dat de tijd die project X nog in beslag gaat nemen snel voorbij vliegt.

Ik kan niet zeggen dat dit mijn favoriete seizoen is. Ik geef toch echt de voorkeur aan de zomer. Toch heeft het wel wat. Blaadjes die van de bomen vallen. Winterse gezelligheid onder een dekentje met een kop thee in de hand. Eigenlijk zijn alle seizoenen mooi. Het is een herhaling  van iets wat zo bekend is, maar toch iedere keer een nieuwe entree maakt in onze omgeving.

Het is bijna december. Ik ben dol op kerst. De sfeer van de lampjes, de geur van de kerstboom. Het samenzijn en ook het denken aan familie, vrienden en kennissen. Kerstmis geeft een gevoel van saamhorigheid. De mensen lijken net iets blijer en opener naar elkaar toe (vind je het gek met zo´n kerstpakket en dertiende maand). Tevens is er de kans om alweer na te gaan denken over goede voornemens voor in het nieuwe jaar. Het is voor velen de kans op te beginnen met een schone lei. Een nieuw begin.

Gister zijn de hechtingen uit de wond gehaald door Bob en zijn assistente met de vrolijkste bloemen Crocs. ´´Ontspant u zich maar, het kan even gemeen en scherp aanvoelen´´. Kanonnen!! Dat was zeer zwak uitgedrukt. En ik dacht nog wel dat een assistente met zulke slippers niet in staat kon zijn tot marteling. De verse smaak van bloed in je mond. Het gevoel alsof iemand een scheermes in je tandvlees zet. Het geluid van de schaar. Het lostrekken van de draadjes in mijn mond. Brrr krijg er nog rillingen van. Psycho de film was er niets bij.

Een bezoek aan Theo kon uiteraard niet ontbreken. Bob bemoeit zich enkel met de heling van het bot. Theo bemoeit zich met de ontstane kaakruimte door het oprekken met de Spin. Volgens Theo begint de ontstane ruimte er goed uit te zien. Nog 6 keer draaien en we zijn klaar met oprekken! Daarna volgt een periode van 3 maanden rust. Zo kan het bot weer dichtgroeien en kunnen de voortanden zich weer terug bewegen in hun natuurlijke positie. De spin dient als ondersteunende mitella in deze 3 komende maanden. Dat is superfijn nieuws! Zonder de hechtingen voel ik nu voor het eerst hoe los mijn gehemelte zit. Ik voel mijn gehemelte-bot branden en nu ook schuiven bij het eten en aandraaien. Wat ik echt heel erg naar en eng vind. Dus ik zou blij zijn vrijdagochtend als we klaar zijn met oprekken en ik even tot rust mag komen.

Gelukkig heb ik vandaag ondanks alle ellende mijn nieuwe begin kunnen maken. Ik ben weer aan het werk gegaan. Ondanks dat ik dit ontzettend spannend vond vanwege de pijn, mijn opgerekte gek uitziende kaak en het duffe gevoel heb ik er geen spijt van gehad. Ik ga morgen weer! Mijn bureau was versierd. Mijn collega´s heb ik flink gemist. Ik heb mij geen moment geschaamd. Ik kan er mezelf zijn en je wordt er in je waarde gelaten. Sterker nog ik word er behandeld alsof ik nooit ben weg geweest, met knuffels en hoe gaat het met je´s?.

Daarnaast heb ik mijn hele kledingkast uitgeruimd (een zak vol dingen die ik niet meer aan wil!). Voortaan draag ik alleen nog dingen waar ik mij mooi en goed in/bij voel. Ik heb het dan over kleding waarin ik mij blij voel. Dat betekend dus in mijn geval; ruimte voor meer jurkjes! De nieuwe Aliexpress/Succubus en Miss Vintage collectie is al onderweg naar ons huisje om de lege plekken in mijn kast op te vullen.

Ik heb mezelf weer weten te herpakken en maak een nieuwe start. Als dat geen mooi nieuw begin is weet ik het ook niet meer.

Het duurde ditmaal even voordat ik de moed terug gevonden had om weer te bloggen. Vaak probeer ik van project X de humor in te zien. Op dit moment voel ik slechts een diepe onzekerheid in mij groeien. Mijn hoofd is door de constructie veranderd in een groot gapende bouwput. We zijn actief begonnen met het aandraaien van de spin. Tweemaal per dag staat Alex in mijn mond te hengelen met een pin om zo mijn bovenkaak op te rekken. Met een zaklampje duwt hij met grote moeite de pin in het gaatje van de schroef verder naar achteren. Het is pure romantiek hier in huis.

Als stank voor dank wordt mijn gezicht er niet mooier op. Naast de paarsgeelblauwe teint en dikke wangen is de spleet tussen mijn voortanden niet om aan te zien.  Daarnaast is de bijkomende constante kramp van mijn kaken door de nieuwe stand, en mijn continu jeukende gehemelte door de veranderingen in de botstructuur ook een grote marteling.

Nooit eerder voelde ik mij ooit lelijk. Weliswaar zag ik mijn overbeet niet als iets om trots op te zijn. Ik had het alleen geaccepteerd en focuste mij op de punten die ik wel leuk vind aan mezelf. Gelukkig zijn dat er een hoop meer dan die overbeet. Echter ben ik ze nu kwijt. Ik zie ze niet meer want ze worden verblind door mijn Goofy-achtige uitstraling.

Ik voelde me onlangs zelfs gekwetst in de supermarkt.  De cassière schrok overduidelijk van mijn bizarre uiterlijk. Keek extreem snel weg, en terwijl ik aan het afrekenen was vond ze het nodig om Alex te vertellen wat het bedrag was, en kreeg hij mijn wisselgeld in handen gedrukt. Dit terwijl hij ver van haar verwijderd was om de boodschappen vast in te pakken.

Ik heb een nieuwe gave. Het heet onzichtbaar zijn. Het liefste zou ik mij willen verstoppen. Thuis blijven. Echter ben ik de eenzame opsluiting zat. Vanaf donderdag 24 november ga ik proberen weer halve dagen te werken. Met een collega heb ik al afgesproken dat ik mijn incognito zonnebril omzet en mijn sterallures sjaal om mijn hoofd vastbindt alsof ik net uit de jaren 50 ben gestapt. Bij mijn teamleider heb ik al aangegeven een versierd bureau te verwachten en een vers pak vla in de koelkast.  Als ik dan toch mijn comeback moet maken, laten we het dan maar meteen goed doen.

Project X is voor jullie slechts een (gruwelijk)  verhaal. Het is makkelijk van je af te schudden. Uiteraard weet ik natuurlijk wel dat jullie aan mij denken. Toch is het niet te vergelijken met waar ik dagelijks mee geconfronteerd word. Ik ben er iedere tikkende seconde aan verbonden. Ik kan het nu niet van mij afschudden.  Ik voel het aan de pijn in mijn mond. Ik zie het continu aan mijn veranderende gezicht. Jullie leven gaat door. Ik wil ook graag weer verder.

Ik denk daarom dat het goed is om weer aan de slag te gaan, en onder de mensen te zijn. Wie weet wen ik dan weer een beetje aan de buitenwereld en de buitenwereld weer aan mij.

Ik moet onwijs lachen om Alex zijn verbouwereerde gezicht. ´´Nik, wat ga je buiten doen?´´ Ik zit aan de keukentafel en de zon schijnt naar binnen. Ik heb net aangekondigd dat ik een rondje buiten wil proberen te lopen. ´´Foldertjes uitdelen tegen huishoudelijk geweld´´.  Het lachen vergaat mij erg snel. De pijn schiet door mijn bovenlip vanwege de strakke hechtingen die niet met mijn lachspieren lijken mee te bewegen. Wellicht maar goed ook. Zijn uiteraard geen onderwerpen om grappen over te maken.

We zijn vandaag drie dagen verder na de operatie. Mijn gezicht is wat dikkig, blauw en opgezet. Mijn hoofd voelt aan als een gigantische luchtballon. De zwelling is al wat aan het afnemen, maar het opgeblazen gevoel blijft. Als ik mijn lip voorzichtig optil met een vinger zie je al een grotere spleet ontstaan tussen mijn voortanden. Volgende week gaan ze bij Theo de spin verder aandraaien om het oprekken van mijn kaak verder te bevorderen.  Ik ben benieuwd naar de verdere complicaties.

Momenteel heb ik het gevoel dat mijn twee voortanden los zitten. In feite klopt dat ook wel. Ze worden opzij geduwd omdat mijn bovenkaak langzaam aan het verbreden is. Door de zwelling en de hechtingen, krijg ik mijn mond maar met moeite dicht. Helaas heeft dit tot gevolgen dat ik af en toe een kwijl-lapje nodig heb om de boel schoon te houden.

Ironisch genoeg heb ik van mijn moeder een heerlijk zachte konijnen pyjama gehad. Erg toepasselijk bij mijn huidige situatie. Gelukkig zie ik er de humor wel van in. Ik huppel nog net niet van het bed naar de wc. Wortels zijn ook nog niet aan mij besteed tenzij ze net uit de sapcentrifuge zijn gekomen.

Eten heb ik opgegeven. Zelfs vloeibaar eten is erg lastig, de kracht om te zuigen (nee niet zo perverts!!!) met een rietje lijkt volledig weg te zijn. Als ik wel wat met moeite naar binnen heb gewerkt, weet ik dat een kleine bloedneus daar bijhoort. Het bloeden is verder grotendeels gestopt! Halelulja! Vloeibaar eten met een lepel is te lastig omdat ik mijn mond nog niet ver genoeg open krijg. Vandaar dat alles nu opgeslurpt wordt door een rietje. Omdat alles wat ik eet vloeibaar is, zijn mijn darmen van streek. Geen konijnenkeutels voor mij, gelukkig bestaan er goede middelen om de obstipatie wat tegen te gaan ;).

Ik probeer goed op mijn gewicht te letten. Afvallen was nog nooit zo makkelijk. Mede dankzij een oud collegaatje van mij (die een soortgelijk traject is doorgegaan) heb ik nu nutri-voeding. Daarmee proberen we angstvallig vast te houden aan de 61 kg die ik nu weeg. Met een lengte van 178 cm zit ik nu nog goed volgens de BMI index. Dat willen we graag zo houden.

De pijn is door de pijnstillers over het algemeen wel goed onder controle te houden. Zelfs praten lukt dus al weer aardig. Wel ben ik ontzettend snel moe. Aan het kijken van series ben ik daarom niet eens toegekomen nog. Bladeren door mijn gekregen tijdschriften is wel een heerlijke afleiding. Wat man oh man wat is herstellen toch verschrikkelijk saai.

Mijn eerste ziekenbezoekjes heb ik al gehad. Net alsof ik jarig ben. Zo blij als een kind word ik ervan. Mensen die de moeite nemen om langs te komen, zelfs met cadeautjes! Daardoor gaat de tijd ineens een stuk sneller! Ik word er zelfs een beetje sentimenteel door. Wat is het toch een heerlijk gevoel om omringd te worden met zoveel liefde. Ik kan niet stoppen met dank jullie wel zeggen. Ik voel gewoon diep van binnen dat dit een positieve werking heeft op mijn herstel.

Ik probeer verder zoveel mogelijk vast te houden aan mijn normale bestaan. Ik ben aangekleed en gedoucht. Ik poetst zelfs met ontzettende moeite en pijn mijn tanden. En ik ga nu wat zonnestralen vangen. Zonder de foldertjes die ik dreigde uit te delen.

 

Ik kan het nog niet helemaal geloven. De eerste operatie is alweer voorbij. Ik was nog nooit eerder geopereerd. Om 07:45 moest ik mij gister nuchter melden in het ziekenhuis. Met knikkende knietjes werd ik gewezen naar een grote slaapkamer met de andere wachtende ´´kaakjes´´.  Om 10:00 zou ik aan de beurt zijn. Als ontbijt kreeg ik een glaasje water en twee paracetamol aangeboden. De slaapkamer zag er best gezellig uit. Mijn favoriete kleur blauw met bloemen. Gelukkig niet klinisch wit. Bed 1 was voor mij bestemd. Mijn kleren moest ik vervangen voor een blauw operatieschort. Al mijn waardevolle eigendommen moest ik opbergen in kast 1. Daarna kreeg mijn pols een label om met patiëntnummer en werden er nog wat controle vragen gesteld om de zenuwen te beperken. ´´Wat is uw naam? Wanneer bent u geboren? Waar komt u voor? Heeft u loszittende tanden? Bent u allergisch?´´.

Het wachten was slopend, de tijd ging tergend traag. Om mij heen werden naast volwassen kaakjes ook veel kinderpatiëntjes weggebracht. Het ging door merg en been hoe ze vrolijk werden weggereden op het taxibed en gillend weer uit de operatie terugkwamen. Ijskoud kreeg ik het ervan.

Om 9:30 kwamen twee vriendelijke zusters mij met bed en al wegrijden naar de voorbereidende kamer op de narcose. Ik kon nog net even zwaaien naar Alex en toen ging ik al de klapdeuren door. Daar kwam ik toch een bizarre wereld in gereden. Een en al blauwe schortjes, paarse badmutsen en crocs. Mannelijke en vrouwelijke zusters die mij en de rest om de beurt vol begonnen te plakken met stickers voor je hartslag, zuurstofmeter etc. Aan mij en de andere patiënten werden witte badmutsen uitgedeeld zodat je haar niet onder bloed zou komen te zitten. Het was daarna nog een hele tijd wachten op de narcose. Aan mijn linkerzijde werd een vrouw binnen gereden voor chemo. Aan mijn rechterzijde lag een klagende man met nierstenen die begon te gillen toen het infuus werd geprikt.

Nog steeds rillend van de kou bleef ik maar om mij heen kijken voor afleiding. Vragen van het personeel aan elkaar hoe het weekend was, waar er het beste zwarte laarsjes konden worden besteld en wat ze nou op de verjaardagskaart van een andere collega konden zetten. Het leek er verdacht veel op een kantoor.

Eindelijk kwam er een mondkapje naar mij toe om mij toe te dekken in een warme deken. Mondkapje leek sprekend op Mike uit de serie Suits. Hij was heel vriendelijk terwijl hij op mijn handen klopte om een goed bloedvat te vinden voor het infuus. Hij bood zijn excuses aan voor het lange wachten en reed me naar de operatiekamer. Bob schudde mijn inmiddels blauwgeprikte infuushand. Ik kreeg een mondkapje om, mijn neusgaten werden getest op waar het beste de zuurstofslang in kon, en daarna moest ik aan leuke dingen denken. Ik vertelde over hoe Alex mij ten huwelijk had gevraagd, en voelde me langzaam doezelig worden en wegzakken.

Het volgende wat ik weet is dat ik lekker aan het dromen was. Het was lastig om wakker te worden. De hele wereld draaide. Mijn hoofd voelde als een opgezwollen luchtballon. Op mijn hoofd zat een grote doek geknoopt met ijszakjes, uit mijn neus en mond stroomde bloed. Ik kreeg een raket-ijsje om op te sabbelen tegen de pijn. Ik mocht nog niet terug naar de slaapkamer. Mondkapje wilde me nog graag even spreken. Kennelijk hadden ze mij verzwakt uit de operatie gereden en meer narcose moeten toedienen omdat ik onrustig was tijdens de operatie. Persoonlijk heb ik daar niets van gemerkt.

Na een bezoek aan Bob en een foto van mijn gehemelte mocht ik eindelijk met mijn schoonmoeder en Alex mee naar huis. Daar ben ik nu nog steeds.

Ik heb slecht tot niet geslapen vannacht, de wond bleef maar bloeden. Het is gelukkig nu wat minder aan het bloeden, maar het doet nog steeds pijn. Mijn wangen zijn dik en blauw. Mijn mond voelt dichtgenaaid. Met moeite drink ik via een rietje mijn medicatie. Ik ben mega trots dat de eerste operatie achter de rug is. Iedereen maakt zich bezorgd en is heel erg lief. Sorry dat ik niet op alle berichten reageer, ik ben nog heel suf van de narcose.  Ik hoop jullie met dit bericht in ieder geval te laten weten dat ik nog leef, dat het goed gaat en dat ik nu gewoon mijn herstelperiode ben ingegaan.

Tot snel liefs,

ik ben Nikki.

Afscheid nemen bestaat niet. Dat is iets wat mijn lieve overleden oma altijd zei. Gelijk had ze. Ondanks dat ik haar nog elke dag mis, is ze dichtbij. Dichtbij in mijn gedachten en dichterbij in mijn hart. Marco Borsato had ook gelijk, ze is wel weg maar heeft me nooit verlaten.

Mijn oma had altijd mooie lange nagels. Op en top een dame zelfs in haar demente staat. Toen ik nog een kleine Nikki was heeft ze mij leren vijlen. Je handen zijn immers je visitekaartje. Het eerste wat je doet bij een nieuwe ontmoeting is je hand uitsteken. Als nagedachtenis aan haar probeer ik altijd gelakte, nette nagels te hebben.

Ik baal dan ook van mijn korte ongelakte nagels. Tijdens de operatie krijg ik een klem om mijn vinger om het zuurstofgehalte in mijn bloed te kunnen meten. Daarvoor is het noodzakelijk om geen nagellak op te hebben. Naast mijn nagels en vast eten zijn er een hoop andere dingen die ik tijdelijk moet gaan missen. Ik ga mijn sociale leven missen. Mijn vrienden, familie, collega’s. Het dansen waar ik zo van hou. Het intieme contact met Alex. Alles staat even stil.

Ik sta ook stil. Stil bij hoe dubbel het is om iets te gaan missen. Hoe mooi het is dat ik dingen mag missen. Want wat een fijne mensen heb ik om mij heen. Zo liefdevol, begripvol. Wat fijn en geweldig om te weten dat ik ook kan bouwen. Niet bouwen aan project X zoals Bob. Ik kan op jullie bouwen. Bedankt voor alle steun, alle reacties, de kaartjes, de knuffels (de echte en mijn gekregen Teddybeer Ted van Alex), en de warme woorden. Het is heerlijk om te weten dat ik iets heb om naar uit te kijken, en iets heb om naar terug te keren. Zodra ik deze periode van mijn leven heb afgesloten. Dat doet mij echt heel erg veel.

Het is een hele opgave om te praten en eten (lees drinken) met 3 kg metaal in je mond. Ik heb geen idee hoe zwaar die Spin echt weegt. Maar ik vind hem loodzwaar. Aan het einde van de dag ben ik doodop. Mijn tong voelt dood, maar ik ben tevreden want ik het gepraat-slist. Geloof me praatslissen is een werkwoord. Zeker als je in de pubertijd zit en voor het eerst te maken krijgt met hormonen en onzekerheid. Ik ervaar het nu ook. Ik was ongesteld en ben plots voor het eerst na de pubertijd echt weer onzeker. Ondanks dat mijn collega zo lief was om mij erop te wijzen dat ik geen kind van 12 ben. Die eten immers wel vast voedsel, voel ik mij een puber.

Het is eng om in de Blokker te praat-slissen terwijl ik op zoek ben naar een weegschaal. “Mevrouw veklopen sjullie ook perssssonen weegsschaalen?” “Zeker, ze staan daar. Gaat het wel met u? Ik kan horen dat u erg verkouden bent. De griep heerst echt”. “Beslankt sja griep iss niets sfijn. skomt wel weer sgoed hoor!”. Ik deed nog wel zo mijn best maar het mocht niet baten. Ondanks dat het praten nu stukken beter gaat blijft het (mede door de reactie van deze lieve goedbedoelde verkoopster) spannend. Dat is niet het enige probleem. Ondanks dat ik steeds meer lef heb om te praten, ben ik nog steeds op zoek naar middelen om te eten. De weegschaal geeft aan dat ik al 3 hele kilogrammen ben verloren. Als je de kilogrammen van de Spin erbij optelt staat het weer in evenwicht, maar is het alsnog iets om op te letten voordat ik dadelijk een wandelend skelet ben. Wat ik ook probeer ik zit tegenwoordig nooit vol. Midden in de nacht de blender erbij pakken, een banaan, vanille ijs, slagroom, melk en joylent poeder mixen is dan ook een normale zaak geworden.

Omdat vloeibare maaltijden alleen maar uit zoetigheid lijken te bestaan heb ik hartige trek. Babyvoeding was een tijd een goede oplossing. Tevens als soep, en de staafmixer op pasta zetten. Het probleem aan de staafmixer en dingen pureren is dat er geen smaak meer aan lijkt te zitten zodra het een papje is geworden. Dankzij een fijne website die ik gevonden heb klik hier voor link heb ik hoop voor na de operatie. Winvitalis levert gepureerde maaltijden in de vorm van “echt eten” zodat het er smakelijker uitziet. Alles wat ik nu eet blijft hangen aan de Spin, waardoor ik maar de helft echt doorslik. Daarnaast heb ik ook geen trek want het ziet er niet lekker uit en smaakt ook niet echt. Dankzij Winvitalis begrijp ik nu hoe belangrijk het is om dingen apart van elkaar te pureren zodat er nog kleur en smaak aan het eten blijft zitten.

Ik vind het spannend dat ik aanstaande maandag al onder het mes ga. Toch heb ik er ook enigszins zin in. Het zal weer een stap dichterbij het eindresultaat zijn. Het zijn dubbele gevoelens. Soms ben ik blij, soms ben ik verdrietig. Soms ben ik bang, soms ben ik dapper. Omdat ik niet altijd de woorden vind om te omschrijven hoe ik mij echt voel (ik ben altijd van mening geweest dat andere dat beter kunnen) haal ik de lyrics van Ilse de Lange even aan.

Ilse DeLange – The Lonely One

Am I wrong? Am I strong? Walk away
Do I know there are no words to say?
Am I yours? Am I mine, anyway?
Do I know there are no words?

I am the only princess, I am indestructible
I am winged victory, I am so breakable
I am the distant planet, I am the golden sun

Maar een ding ben ik zeker niet. Ik ben niet The lonely one. Bedankt voor alles mijn steun en toeverlaten!

De afgelopen week heb ik goed kunnen ervaren hoe gevoelig je tanden eigenlijk zijn. Na het plaatsen van de elastiekjes heb ik erg veel last gehad van een constante druk op mijn tanden. Het lukte in het begin niet om te kauwen zonder dat de tranen in mijn ogen stonden. Uiteindelijk na bijna 5 dagen lukte het mij om weer zachte dingen te eten. Na deze kleine overwinning heb ik vandaag de volgende tegenslag om weer mee aan de slag te gaan.

Ik heb mijn 8 donkerblauwe separatie vrienden zojuist moeten inruilen voor 1 nieuwe de Spin. De Spin is een hyraxbeugel die vastgeplakt zit met lijm op mijn gehemelte. Daarnaast klemt de spin zich vast door banden om mijn kiezen waar eerst de elastiekjes zaten. Voor de durfhals onder ons google het eens op Weet je zeker dat je hierop gaat klikken?! en op De elastiekjes zagen er beter uit. Ik ben nog steeds van mening dat foto’s op deze blog mensen niet aanmoedigen om verder te lezen. Het verhaal is al gruwelijk zat (ook voor mij) zonder de beeldende details. Maar ik snap de nieuwsgierigheid uiteraard ook wel. Beetje jammer dat mijn martelwerktuig-Spin 1 dag na Halloween geplaatst is. Het is een prachtding voor de horror liefhebber ;).

De Spin is de meest asociale vriend die ik ooit heb gehad. Noodgedwongen zit ik de komende tijd nog wel met hem opgescheept. Omdat de Spin vastgeplakt zit, zijn we ieder uur van de dag samen. Ik kan nergens heen zonder dat de Spin met mij mee gaat. Ondanks dat ik hem blijf vertellen dat ik al een verloofde heb, blijft hij mijn tong maar vastgrijpen met zijn 4 metalen poten. Het maakt me nog misselijker dan bij het maken van gebitsafdrukken. Ik geloof dat ik nog nooit zo lang en intensief heb getongzoend met wie dan ook.

Ik hang dan ook maar boven een bak, in de hoop dat mijn misselijkheid wat gaat zakken. Ik ben de kokhals- neigingen beu. Als ik stil zit en mijn tong laag genoeg houd voel ik de spin nog steeds drukken op mijn tong. De Spin geeft hetzelfde effect als een vinger diep achterin je keel steken.
Ik heb na het plaatsen geprobeerd om mijn spuug weg te slikken en wat te praten. Dit lukt niet zonder nieuwe ophoping van stress en braakneigingen. Gelukkig heb ik het geluk dat het dusver tot kokhalsen is gebleven en (nog) niet verder heeft doorzet.

Zoals ik al zei heb ik geprobeerd om te praten. Ook met de Theo medewerkster die de beugel aan het plaatsen was. Ze gaf mij een compliment over mijn oorbellen. Ik probeerde haar te vertellen dat ze van de “Krufwat” waren. Ik hoop maar dat ze heeft begrepen dat ik ze gekocht heb bij de Kruidvat. Alex heeft de hoop op een duidelijk antwoord maar opgegeven en mij een kladblok gegeven om mee te communiceren. De komende tijd zal ik moeten wennen aan klanken maken door mijn tong te drukken tegen de Spin in plaats van tegen mijn gehemelte. Om toch uiting te kunnen geven aan mijn gedachten en gevoelens heb ik nu de blog erbij gepakt om ze te omschrijven.

Hier zijn ze dan:

*HELLUP HELLUP als ik nu al niet kan praten hoe moet dit dan over 6 dagen na mijn operatie???!!!!*

*Daar gaan we weer, en dat terwijl ik net gewend was aan die stomme elastiekjes!!!*

*Ik heb dorst en honger maar geen zin om dadelijk alles uit te spugen dus negeer ik dat gevoel maar. Zucht*

*Hoe gaat eten überhaupt dadelijk aanvoelen?*

*OMG 7 november, wat komt dat ernstig dichtbij, en wat ben ik bang!*

*Net begonnen maar wanneer is het einde in zicht?*

*Alex moet dadelijk gewoon met een pin lopen hengelen in mijn mond, om die Spin aan te draaien. Hoe bizar is dat?*

* Hoe kan ik morgen werken met dat gevaarte in mijn mond?*

Wordt vervolgd……