Nikki de Graaf

Ik ben Nikki ik ben inmiddels 27 jaar oud en bijna aan het einde gekomen van mijn project X. Ik ga er niet om liegen maar ik ben veranderd. Als ik gaap dan kraken mijn kaken en heb ik soms een pijnscheut in mijn oren. Een souvenir die ik graag betaal voor mijn tandpasta-glimlach. Ik heb een ander gezicht gekregen. Dat was in het begin schrikken want het voelde niet als mezelf. Inmiddels ben ik er aan gewend geraakt en zelfs heel erg trots op. De zijkant van mijn profiel is volledig veranderd. Omdat mijn kaak nu goed staat en de overbeet is verdwenen heb ik een prachtige kin gekregen. Mijn tanden staan zo recht dat de toren van Pisa er nog jaloers op zou worden.Verder heb ik geen pijn meer en gaat het eten weer wonderbaarlijk als vanouds!

Niet alleen qua uiterlijk hebben twee kaakoperaties mij veranderd. Ook mijn karakter is veranderd. Door het hele traject durfde ik niet meer te lachen. Ik vond al dat geharrewar in mijn mond met diverse beugels, elastiekjes, en die verschrikkelijke spleet tussen mijn voortanden die drie maanden ontzettend zichtbaar was zo’n verschrikking dat ik mijn lippen stijf op elkaar geklemd hield. Een groot minpunt voor mijzelf want hiervoor was ik een stuk zelfverzekerder.

Wat wel ten positieve is veranderd qua innerlijk is mijn doorzettingsvermogen en angst voor het onbekende. Ik besef mij plots dat wat er ook gebeurd dat alles oké is. Ik heb geleerd dat je soms de controle los moet laten om de controle juist te behouden. Ik heb geen angst voor de angst meer. Ik heb leren loslaten en durf plots risico´s te nemen en niet altijd voor de zekerheid te kiezen. Dankzij project X heb ik mijn baan opgezegd bij de belastingdienst en ben ik gaan werken als vrijwillige theaterdocente op een zorgboerderij voor mensen met een beperking. Door die opgedane ervaring kreeg ik al snel een betaalde baan bij het Leger des Heils als begeleider vrijetijdsbesteding. Ik doe eindelijk wat ik echt leuk vind. Andere mensen helpen vooruit te komen en weer te laten lachen. En dat voelt goed.

Nu Theo mij heeft beloofd dat we 14 januari 2019 een planning gaan maken voor wanneer de beugel eruit mag weet ik dat ik die zelfverzekerdheid ook wel weer terug krijg. Zodra die beugel eruit is heb ik eindelijk die glimlach waar ik mijn hele jeugd al naar uitkeek. Theo gaat dus 14 januari een planning maken wanneer de beugel eruit mag omdat mijn kiezen nu goed op elkaar passen, mijn tandbogen goed zijn gevormd en mijn tanden recht staan. Ik snapte eerst er niets van waarom er dan een planning gemaakt moet worden voordat de beugel eruit kan. Inmiddels begrijp ik dat zodra de slotjesbeugel eruit gaat er een nieuwe replica nodig is van mijn huidige gebit. Aan de hand van de replica gaat Theo bepalen of ik een spalkje krijg achter mijn tanden om de boel recht te houden. Daarnaast zal er hoogstwaarschijnlijk een nachtbeugel worden gemaakt zodat mijn tanden niet stiekem gaan terugschuiven naar de oude stand. Theo noemt dit de retentieperiode. Omdat tanden je hele leven blijven bewegen kom je dus eigenlijk nooit meer echt van je beugel al. Iets moet ervoor zorgen dat je tanden mooi blijven staan. Als de slotjesbeugel eruit is wordt er een retainer gemaakt. Dit is een soort plastic gebitje wat je over je tanden heen schuift en die je de eerste periode nog nacht en dag moet dragen. Er wordt een planning gemaakt om de retentieperiode langzaam af te bouwen maar de kans dat je de rest van je leven een nachtbeugel nodig blijft hebben zit er voor mij dik in.

24 januari krijg ik mijn implantaten. Dat vind ik best spannend maar inmiddels weet ik dat ik dat wel overleef. Mijn lange rit is hiermee ten einde gekomen dus hierbij stopt ook mijn verhaal. Op deze blog zal ik nog een update plaatsen van hoe het voelt om implantaten te laten zetten en hoe het afloopt met de retentieperiode. Ik hoop dat mijn verhaal je een inzicht hebt gegeven in het leven van een kaakoperatie patiënte. Mocht je toch nog met vragen achterblijven kan je middels de blog contact met mij opnemen. Rest mij nog een ding met een grote grijns als afscheid tegen mijn project X te zeggen. Je plaagt mij niet langer. I feel fabulous bye!

Enkele maanden geleden had ik erg veel last van de linkerzijde van mijn mond. Op mijn tandvlees zat een soort blaar en ik dacht dat er wellicht nog een hechting was blijven steken. Na een afspraak bij de kaakchirurg kreeg ik te horen dat de brackets van mijn beugel drukken op het litteken waar de inkeping is gemaakt voor de kaakoperatie. Omdat ik op mijn linkerzijde slaap zou het wondje niet goed genezen. Op de foto was verder niks te zien. Ik voelde mij dus een grote aansteller ondanks de heftige pijn. Een week geleden was ik bij de tandarts. De tandarts schrok van mijn blaar en verwees mij door naar de parodontologie. De parodontologie maakte wat foto´s, en testte de zenuwen van mijn kies uit met een warmte en kou test en de uitslag bleek niet goed te zijn. Ik voelde niets.

De blaar bleek een fistel te zijn. Een ophoping van smerige bacteriën. Zo eentje waarvan mijn tandwortel dacht ik sterf nog liever dan hier een moment langer door te moeten brengen.  Mijn wortel bleek de pijp uit te zijn gegaan, morsdood. De oplossing een wortelkanaalbehandeling om alles weer schoon te spoelen. Man wat een ellende. Ik krijg mijn mond nog steeds niet wijd open. Ik kreeg daarom een soort deurstopper in mijn mond gepropt om alles een beetje op te rekken en open te houden.  De parodontoloog zuchtte diep omdat hij er alsnog niet goed genoeg bij kon. Voor hem was ik een soort voer je werk uit, maar dan nu in miniatuur versie uitdaging. Twee uur lang heb ik creperend met immense kaakkramp gezweet in een tandartsstoel. Wensend dat het snel over zou zijn. Terwijl hij met een microscoop en werktuigen boven mij hing vloekend in de hoop dat het hem zou lukken.

Voor een wortelkanaalbehandeling krijg je twee prikken in je tandvlees waar je, je lekker suf van gaat voelen. Ook krijg je een beschermende doorschijnende plastic bril op gezet tegen mogelijke spetters of uitstekende scherpe objecten. Daarnaast bouwen ze om de gewonde tand (in mijn geval mijn achterste kies linkerzijde) een kampeerterrein. Met een paar haringen en een rubberen lapje, kampeert je kies in een tentje afgescheiden van de gezonde tanden. Wat ze daarna doen weet ik niet, want ik was hard aan het denken aan een aflevering van Mr. Bean die speelt met de knoppen van de tandartsstoel. Omhoog en naar beneden, naar voor, naar achter, van links naar rechts. Ik denk dat op dit moment de verdoving zijn werk begon te doen.

Al met al is het gelukt, en vind ik mijzelf nu zielig. Ik zit met een glas opgeloste ibuprofen van 600 milligram kansloze series te kijken in de hoop dat de pijn niet erger wordt.

Theo zegt dat hij denkt nog twee afspraken nodig te hebben voor de beugel. Daarna kunnen we gaan kijken hoe het zit met de implantaten. Hij denkt dat ik al met al nog een half jaar moet beugelen voordat ik eindelijk verlost ben.

Mijn boek is inmiddels zo goed als af. Het is enkel lastig om een vormgever te vinden die geen vermogen vraagt om de inhoud van het boek mooi eruit te laten zien. Mocht het toch niet lukken om het boek te laten drukken dan maken we er gewoon een e-book van.

Ik ben net een klein kind dat zich verheugt op haar verjaardag. Nu het einde van project X zo tastbaar in beeld komt, denk ik nog maar aan een ding. Haal die beugel eruit! Ik kan echt niet meer wachten op het eindresultaat. Na twee niet al te makkelijke operaties, een emotioneel verwerkingsproces en een bek vol metaal wil ik eindelijk eens witte tanden zien glinsteren. In plaats van een rits aan slotjes.

Ik heb antwoord gehad van de geschillencommissie. Er is besloten in mijn voordeel. Ditzo heeft in 2016 niet kenbaar gemaakt dat de implantaten uitgesloten waren van de vergoeding, dus betaald Ditzo nu alsnog de rekening. Ik hoop in overleg met Theo een datum te kunnen prikken voor de laatste pijnlijke stap van project X. Ik heb twee implantaten nodig in mijn onderkaak, zodra die geplaatst zijn en de beugel er uit mag dan is project X verleden tijd.

Ik weet niet of het aan de terugval van mijn onderkaak ligt en de strakke elastieken waardoor tijdens het kauwen er een scherpe pijn is vlak onder mijn oren. Mijn gebit lijkt op een oude niet mee werkende scharnier vol met roest. Ik hoor letterlijk knakjes als ik een zacht bolletje brood eet. Kauwen gaat nog steeds moeizaam. Het gevoel in mijn lip en kin is grotendeels teruggekomen. Er zijn nog kleine gebieden waar het tintelig en verdoofd aanvoelt maar die zijn nihil. Bovendien went het.

Bij iedere tandpasta reclame op TV heb ik de neiging om het TV scherm te bekogelen met iets binnen handbereik. Heel leuk hoor dat wondermerk dat mij enkel door te laten poetsen valse beloftes voorhoudt over pijnloze witte tanden. Ik weet wel beter muts! Ach ja soms zit het mee en soms zit het tegen zullen we maar zeggen. In 2019 maak ik wel mijn eigen reclame. Dan ga ik ook te uitgebreid shinen met mijn tandpasta glimlach en overdreven enthousiast wijzen op de foto naar mijn wonder elektrische Oral B tandenborstel. Dat zal de reclame leren haha.

Het is een maand geleden en ik heb nog steeds geen nieuws inzake de uitspraak van de ombudsman. Al mijn bewijsstukken heb ik toegezonden naar de geschillen commissie. Het is nu aan Ditzo om hun kant van het verhaal te vertellen voordat de ombudsman een uitspraak kan doen. Ik ben het wachten zat. Niet alleen op een uitspraak van de ombudsman, maar ook op het wachten op een mooi gezond gebit.

Afgelopen week ben ik bij Theo geweest. Hij heeft geconcludeerd dat mijn kaak een terugval heeft. Het is nu ongeveer 4 maanden geleden dat ik ben geopereerd. Het komt volgens Theo vaker voor dat na een operatie de kaak weer wat terug naar achter gaat staan. Mijn kiezen sluiten nog steeds niet mooi op elkaar aan. Ik baal als een stekker. Ik heb strakkere elastieken gekregen die mijn onderkaak weer naar voren duwen. Het is alsof je de hele dag je kin aan het vooruitsteken bent. Het veroorzaakt veel kramp en stijfheid in mijn kaken. Omdat de elastieken nu lopen van mijn achterste kiezen in de onderkaak naar mijn snijtanden in de bovenkaak kan ik ze zelf heel lastig bevestigen. De elastieken moeten om de haakjes van de beugel worden aangebracht, maar achter in mijn mond heb ik nog wat zwelling van de operatie zitten. Met een soort plastic vorkje met haakjes kan ik de elastiekjes om de haakjes hengelen. Dit lukt enkel als ik voor de spiegel sta. Het is een heel gedoe en vergt veel tijd. Ik probeer daarom mijn eetmomenten tot drie keer per dag te beperken en wat grotere porties in een keer te eten. Dat betekent op sommige momenten de honger negeren en op de eetmomenten terwijl je vol zit alsnog doorproppen.

Soms is het alsof ik de beugel niet draag maar de beugel mij. Overal waar ik naartoe ga moet ik stilstaan bij wat ik wel of niet kan eten, wanneer ik kan eten, hoeveel ik dan moet eten, of ik zelf iets mee moet nemen voor het geval ze enkel harde dingen hebben. Het is vermoeiend.  En ik vind het ongezellig. Zodra je buiten de deur bent en iemand voorstelt om gezellig wat te gaan eten in een café beginnen bij mij al de radartjes af te gaan. In welk café hebben ze iets wat ik kan eten buiten soep om? Ik kan geen soep meer zien. En dan begint het zoeken. Inmiddels weet ik wel aardig waar ik wel kan eten. Toch ontkom je er niet aan om de hoofdprijs te betalen voor een maaltijd waar ik vaak een groot deel van laat liggen. Er zit altijd wel iets doorheen wat ik aan de kant moet schuiven.

Wat ik het meeste mis is sla. Ik hou echt van goed gevulde salades met gegrilde groentes, nootjes, en lekkere kaas. Als ik af ben van de beugel en als de implantaten geplaatst en genezen zijn dan ga ik helemaal los. Sla met geitenkaas, spekjes, walnoten en honing nog een jaar en dan peuzel ik er op los.

Het hele traject is afzien. Veel geduld hebben. Blij zijn met de stappen die je al hebt bereikt. Trots zijn op hoe mooi het wordt. Nieuwsgierig zijn naar het eindresultaat. Hoop blijven houden. Het leert je sterk zijn. Het leert je omgaan met teleurstellingen. Het leert je waardering te hebben. Het leert je van jezelf houden om wie je bent, wat je doet en hoe je eruit ziet. Er is niets meer wat ik uit de weg ga. Ik heb geen angsten meer. Ik weet dat ik het kan, ik sla mij er wel doorheen. En dat is een machtig gevoel. Ik bepaal zelf mijn weg, zelf mijn toekomst. Ik maak mijn dromen waar. Dus ik slaak een diepe zucht kijk nogmaals in die spiegel, bevestig de elastiekjes en ik spreek mezelf streng toe. Houd je koppie omhoog. Het einde is in zicht. Je weet waarvoor je het doet.

Ik was zo ontzettend verdrietig, boos en gefrustreerd de afgelopen tijd. Ditzo heeft de aanvraag van vergoeding voor mijn benodigde implantaten afgekeurd. Al het geld wat wij hebben gespaard voor onze droombruiloft zou ik nu dus moeten gebruiken voor mijn gezondheid. Het was een klap in mijn gezicht. Ik was zo terneergeslagen dat het even heeft geduurd voordat ik weer de moed kon opbrengen om te bloggen.

Ditzo maakt mijn leven zuur. Iedere keer als ik een stap verder ben in mijn project X komen zij weer lastig doen over de kosten. Een dag voor mijn tweede operatie presteerde ze het zelfs om een brief te sturen waarin werd verklaard dat ik de tweede operatie zelf mocht gaan bekostigen. Dit terwijl ik in 2016 een machtiging heb ontvangen waarin wordt verklaard dat de gecombineerde chirurgische-orthodontische behandeling volledig zou worden vergoed met uitzondering van het eigen risico.  Gelukkig bleek dat om een ´´foutje´´ te gaan. Maar nu beginnen we het circus weer gezellig opnieuw enkel dan met het gevecht of de implantaten wel of niet worden vergoed.

Ik ben het nu zo zat dat ik een geschil heb geopend bij de ombudsman. Het voelt alsof ik een huis heb gekocht. Alleen wordt het dak niet vergoed want dit wordt geleverd door een derde partij. Wat heb ik aan een huis zonder dak?! Als ik eerder had geweten dat de implantaten niet zouden worden vergoed was ik uiteraard nooit aan het project begonnen.

Theo en dokter Frankenstein zijn ongelooflijk behulpzaam. Ik zou niet weten wat ik zonder die twee zou moeten. Alle documentatie met betrekking tot de machtiging heb ik van hen mogen ontvangen om mijn zaak sterker te maken. In 2016 is het gehele traject aangevraagd en goedgekeurd. Nu in 2018 geeft Ditzo aan dat de implantaten niet eerder zijn aangevraagd en nu dus worden afgewezen omdat ik niet 6 maar 2 ontbrekende gebitselementen heb. Volgens Theo is er in mijn geval sprake van een traumatische palatumbeet bovenop een aantal andere diagnosestellingen hetgeen een indicatie is voor een machtiging. Ik hoop maar dat de ombudsman en de geschillencommissie zorgverzekeringen mij verder kunnen helpen. Want zoals Gerard Joling zou zeggen ´´Ik heb er de kracht niet voor´´.

Wat betreft mijn gezondheid gaat het wel goed. Ik voel mij energieker en ik jaag mijn dromen achterna. Ik start 15 mei 2018 aan een nieuwe baan en het eten gaat zoveel beter als voorheen! Ik kan weer echt op wat dingen kauwen en dat is zo fijn. Ik vind het fantastisch om weer in de keuken te staan en nieuwe dingen uit te proberen zoals home made pindakaakkoekjes. Mijn versie van pindakaaskoekjes maar dan met de structuur van zandkoekjes zodat ze niet al te knapperig zijn. Jammie!!

Verleden week ben ik 27 jaar oud geworden. Ik heb er mijn dagtaak van gemaakt om een cupcake te prakken en deze op te peuzelen. Voor het afhappen daarvan moet ik mijn mond wijder open doen dan dat momenteel lukt. Ik heb de cupcake weggespoeld met een heerlijke aardbei freakshake. Ondanks deze explosie van zoetigheden heeft dokter Frankenstein vastgesteld dat het goed gaat met mijn gebit. Mijn tanden zijn er nog niet uitgevallen en ik heb wonder boven wonder ook geen gaatjes! Het gaat ook goed met de groei van mijn botten. Het ziet er op de röntgenfoto’s minder gebroken uit dan eerst. Volgens dokter Frankenstein groeit bot 1 millimeter per maand. Dat is de reden waarom ik constant moe ben. Mijn lichaam is nog steeds hard aan het werk om te herstellen en dat slurpt energie.

Ik ben wat kilo’s kwijt geraakt maar mijn gewicht lijkt nu stabiel te zijn. Met gemak eet ik zachte stukken fruit en een gekookt eitje. Ook quiche lukt met veel geduld en concentratie. Helaas heb ik wel snel last van kaakkrampen. Daarom eet ik kleinere porties. Zodra de kramp te veel wordt ben ik het eten weer zat en laat ik het staan.

Buiten de deur durf ik nu ook wel wat te eten, maar wel met veel schaamte. Vooral omdat als je buiten de deur eet en ergens iets besteld er alsnog harde stukjes eten in kunnen zitten, wat ik er dan uit moet vissen. Zo bestelde ik op mijn verjaardag penne arabiatia en waren de naast de harde penne an sich de aubergine, ui en courgette die in de saus waren meegekookt heel moeilijk om weg te kauwen. Gelukkig krijg ik mijn mond inmiddels weer ver genoeg open om met bestek te kunnen dineren. Al moet het er voor een buitenstaander raar uit zien. Zo´n vrouw die aan het malen is als een koe, of als een oma zonder kunstgebit in. En dan nog dat gedoe met zo subtiel mogelijk voor de spiegel in het toilet de elastiekjes van de beugel af halen en er weer opzetten. Echt op je gemak ben je dan niet.

Ik pak mijn sociale leven langzamerhand dus weer wat op. Soms is het dan zo gezellig dat ik pas merk dat het teveel is als de kamer begint te draaien. Het is echt heel moeilijk om in te schatten hoe lang ik iets vol ga houden. Op mijn verjaardag zijn Alex en ik een dag naar Antwerpen vertrokken. Na twee uur daar rondwandelen was mijn energie op en moesten we een uur uitrusten voordat we huiswaarts zijn gegaan. Dat is echt heel erg balen, maar het is niet anders. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten. Ik heb veel geleerd sinds de start van project X. Je kan tegenslagen niet altijd voorkomen, maar je kan wel veranderen hoe je er mee omgaat. Verander de wereld met jouw lach. Maar laat de wereld jouw lach niet veranderen. Lach ondanks dat het soms behoorlijk tegenzit. Je komt er wel doorheen. Althans dat is de enige manier voor mij om er mee om te blijven gaan.

Aan mijn gezicht moet ik nog steeds wennen. Je zou denken dat als ik nu in de spiegel kijk ik inmiddels wel de nieuwe vorm herken. Toch kijk ik iedere dag weer opnieuw vol bewondering naar hoe ver ik al ben gekomen. Ook met lippenstift opdoen is de vorm van mijn lippen als nieuw. Met lippenstift kleur ik nu niet goed binnen de lijnen van mijn lippen, mede doordat het gevoel in mijn lippen zelf nog zo doof is en raar aanvoelt. De spontane pijnscheuten die door de zenuwen schieten zijn wel een goed teken. Dokter Frankenstein zegt dat ze goede hoop heeft dat de zenuwen bij mij gaan herstellen omdat de doorbloeding nu weer op gang lijkt te komen.

Nog een jaar en dan mag de beugel eruit! Dan nog twee implantaten erin knallen en weer een periode van niet eten en herstel. Maar als ook dat is afgesloten kan ik dan eindelijk met een stralende glimlach officieel mijn ja-woord geven aan Alex. En zijn we gewoon getrouwd!

Volgens de informatiefolder van het ziekenhuis mag je 6 weken de kaken niet belasten. Daarna mag je weer beginnen met kauwen en je vloeibare verleden achter je laten. Vandaag zit ik aan die zes weken dus ben ik officieel genezen. Toch ben ik net half gestikt in een minuscuul hapje croissant. Toegegeven natuurlijk wist ik ook wel dat een croissant veel te taai is, maar de structuur van zo´n knapperige croissant op je tong kon ik niet weerstaan. Mijn mond kickt op structuren. Vloeibaar voelt zacht en glad, grof gemalen voedsel voelt korrelig en een stukje croissant voelt dus sensationeel knapperig en ook intens taai. Het is niet iets wat je uiteen kan trekken met je tong, of tegen je gehemelte aan kan drukken waardoor het vanzelf uit elkaar valt. Je moet er echt op kauwen. Precies daarom kon ik het denk ik niet laten.

Nergens in de ziekenhuisfolder is te vinden wat dan wel geschikt is qua voedsel om dat kauwen weer mee op te kunnen bouwen. Afgelopen weekend was ik stiekem al wat begonnen met oefenen. Ik heb geen idee waarom, maar ik had de onwijze behoefte aan een lekkere kleffe Euroknaller hamburger van de McDonald´s. Ik had bedacht dat de structuur daarvan kleverig en nat genoeg zou zijn om op te kunnen eten. En ja hoor nadat ik die hamburger thuis met mes en vork in 1000 stukjes had gesneden, lukte het gewoon! Niet echt door het kauwen, meer door een combi van speeksel en lang genoeg wachten totdat die stukjes hamburger vanzelf zacht genoeg waren om door te slikken. Maar voor mij het was toch wel te vergelijken met het vinden van de de heilige graal.

Ik ben door het dolle heen dat ik niet al mijn eten meer hoef te prakken met mijn vork. Veel zachte etenswaren (zoals bijvoorbeeld een banaan) krijg ik nu door een beetje kauwen en tongpletten wel gemalen genoeg om door te kunnen slikken. Echter gaat het kauwen nog zodanig slecht dat het met mijn mond open moet om een beetje kracht te kunnen uitoefenen met mijn kaken. Het probleem is dat de helft van wat ik probeer te eten heerlijk blijft vastplakken aan mijn slotjesbeugel. Het gevolg daarvan is dat ik eten in het openbaar zoveel mogelijk vermijd. Om te kunnen eten moet ik ook telkens de elastiekjes van de beugel af halen en dat vind ik er niet heel hygiënisch of smakelijk uitzien als ik omringd ben door mensen.

Begin april heb ik weer een afspraak bij dokter Frankenstein. Ik denk dat er dan foto´s worden gemaakt om te bepalen of de botten goed aan elkaar zijn gegroeid. Ik ben heel erg benieuwd of zij advies heeft over het kauwen, of mij kan doorverwijzen naar een fysiotherapeut want alles kraakt nog. Ondanks dat ik weer aan het werk ben, beter slaap nu ik weer op mij zij kan liggen en ondanks mijn vooruitgang met kauwen ben ik er dus nog niet helemaal.

Ik moet ook zoveel van mijzelf. Ik heb torenhoge verwachtingen en dan stuit je weleens op een tegenvaller. Zo fietste ik vandaag voor het eerst weer een half uur. Na een kwartier werd het zwart voor mijn ogen en moest ik afstappen om bij te komen. Dat is heel vervelend als je in je hoofd al plannen aan het maken bent voor leuke sociale uitjes zoals een kopje koffie gaan drinken met vrienden in de stad. Mijn conditie is enorm achteruit gegaan. Ik ben heel erg snel futloos, moe en uitgeput. Mijn hoofd draait na zo´n tegenslag op volle toeren. Ik wind mijzelf dan op over de dingen die ik zo graag wil maar mogelijk nog onverstandig zijn of teveel gevraagd in verband met mijn gezondheid. Het lijkt allemaal zo dichtbij maar nog net te ongrijpbaar. Het is letterlijk vallen en opstaan. Nu moet ik alleen nog leren dat ik soms ook even mag blijven liggen voordat ik weer opsta.

 

Ik moet er niet aan denken om ruim een half uur lang in iemands mond te staren. Voor geen goud zou ik willen ruilen met Theo of dokter Frankenstein. Diep respect voor alle tandartsen, kaakchirurgen, orthodontisten en mondhygiënisten. Ik vraag mij altijd af hoe het er van de andere kant uit zou zien. Ben ik een uitdaging in de beroepstak? Of een veel voorkomend probleem? Ben ik een makkelijke klant die altijd op tijd is of die dame die bestempeld wordt als angstig (omdat Alex die eigen baas is bijna altijd meegaat als het met zijn werkzaamheden lukt)? Hoe dan ook doe ik altijd een klein schietgebedje voordat ik naar de stoel wordt geroepen. Ik hoop altijd dat het tandenpoetsen zijn werk heeft gedaan en dat ik niet uit mijn mond stink. Vandaag bestond mijn schietgebedje uit hopen dat ik mijn mond ver genoeg open kon doen zodat Theo er goed bij zou kunnen.

Ik kreeg veel complimenten vandaag vanuit Theo. Ze vinden dat de operatie zo mooi gelukt is, en dat ben ik met ze eens. Het is echt een vak apart om een stralend en gezond gebit te ontwikkelen. Theo had moeite met het staaldraad los krijgen. Het leek wel vastgeroest in de slotjes. Omdat alles nog zo gevoelig is, is er besloten om het staaldraad in de bovenkaak te laten zitten. Nu de breedte en de stand van mijn kaken kloppen ben ik niet langer die patiënt met de overbeet. Wel ben ik nu die klant wiens kiezen niet goed op elkaar passen. Als het ware zit er lucht tussen mijn kiezen. Ze hebben geen raakvlak met elkaar. Om dat probleem op te lossen moet ik nu de elastieken op een andere manier gaan dragen. Waar ze eerst verticaal vastzaten van boven naar onder, moet ik ze nu dragen in een vierkantje om mijn boven en onder kiezen heen gewikkeld zodat de kiezen naar elkaar toe worden gedrukt.

Wat is mijn mond nog extreem gevoelig. Ik werd helemaal duizelig in de stoel. Zelfs de lichte druk op mijn kin voelde al zwaar. Ik probeerde goed op mijn ademhaling te letten. Ook probeerde ik zo min mogelijk oogcontact te maken. Iemand staat voorover gebogen in mijn mond te pielen met allemaal apparatuur en zelf zou ik er super zenuwachtig van raken om dan twee uitpuilende oogjes erbij te hebben die je aan staren. Maakt het werk denk ik niet makkelijker.

Maandag heb ik zelf weer mijn intrede gemaakt op de werkvloer. Ik hield net een halve dag vol, maar was daarna mentaal en fysiek gesloopt. Ik moest mij echt naar de bus slepen om weer thuis te komen. Dinsdag heb ik de hele dag geslapen en vandaag heb ik een halve dag thuis gewerkt. Morgen wil ik weer uitrusten en dan vrijdag weer een poging wagen op kantoor. Ik vergeet af en toe dat ik nog lang niet beter ben. In mijn hoofd gaan we bijna de vijfde week na de operatie in, maar in mijn lichaam lijkt het nog allemaal zo kort geleden. Ik heb momenteel de energie van een hoogbejaarde met twee houten benen.  Ik ben er nog lang niet maar beetje bij beetje gaat het steeds wat beter.

Wat eten betreft heb ik steeds minder eetlust. Alles smaakt hetzelfde. Ik heb weinig afwisseling en pak de laatste tijd liever een maaltijdshake dan dat ik iets kook. Uiteindelijk krijg ik er toch maar een prakje voor terug, en een maaltijdshake is makkelijker zowel qua het opdrinken als de bereiding ervan. In soep heb ik geen zin meer, ik heb nog genoeg liggen in de vriezer maar het trekt mij niet langer. Ik heb er teveel van gegeten. Maar lente komt er weer aan dus dan heb ik niet langer de ogen van de tandartsassistente nodig. Laat dat zonnetje maar komen. Voor je het weet ligt de operatie dan mijlen ver achter mij.

 

 

Week 3 in mijn herstelproces. Ik begin langzamerhand toch echt wel gekker te worden dan ik al was. Drie weken niet kauwen, enkel hap slik weg. Drie weken je tijd doden met vooruit staren, kleuren, kruiswoordpuzzels en af en toe een nutteloze serie zonder inhoud.

Ik haat stilzitten. Het voelt alsof ik niet nuttig ben. Starend uit een raampje, weggestopt thuis. Ik voel mij een soort opgesloten Rapunzel in haar toren. Alleen ben ik een stuk minder charmant.  Mijn haar ziet eruit als touw. Ik heb het vastgebonden in een knotje zodat het niet in mijn gezicht hangt. Dat schuurt langs mijn wangen, en zorgt voor pijnprikkels. Vooral mijn kin is nog erg gevoelig.

Ik heb al weken geen make-up aangeraakt. Hooguit wat dagcrème smeer ik voorzichtig op mijn nog steeds beurse wangen. Daardoor voel ik mij wel wat minder mijzelf. Het is niet alsof ik normaal geplamuurd door het leven ga, maar wat extra uiterlijke verzorging zorgt toch voor een meer stralende Nikki. Ik zou eventueel wat mascara op kunnen doen maar het idee om het er weer af te halen, en daarvoor wat kracht te moeten zetten op mijn doof aanvoelende gezicht. Nee bedankt. Teveel moeite en nog even te pijnlijk. Ik vraag mij af hoe een man dat in mijn situatie zou doen na een kaakoperatie. Ik zou dan echt een baardje laten groeien. Een mes die schraapt over die zere kaak brrr kippenvel krijg ik van dat idee.

Ik zie spierwit en de diepe kringen onder mijn ogen verraden dat ik nog steeds slecht slaap. De blauwe plekken zijn wel zo goed als weg dus dat is erg fijn. Op mijn hamsterwangen, zombielook en beugel met elastiekjes na zie ik er niet meer uit als iemand die kort geleden haar tweede kaakoperatie heeft doorstaan. Misschien lijk ik toch meer op Tim Burtons Dead corpse bride dan op Grimms Rapunzel.

Ik eet nog steeds als een klein kind, ik gebruik zelfs mijn handen want dat is makkelijker dan bestek tussen de elastiekjes (waarmee mijn kaken vastzitten) door wurmen. Ik probeer de elastieken steeds vaker even uit te doen. Maar na 10 minuten beginnen mijn spieren trekkerig aan te voelen en heb ik last van pijnscheuten in mijn kaak. Na afloop van een geprakte maaltijd, is mijn hele gezicht vies. Daarom ben ik tijdens het eten altijd gewapend met een spiegeltje en smoelpoetsdoekjes of keukenpapier. Ik mis kauwen, vooral op de harde dingen. Dat lekkere knarsende geluid mis ik. Een rauwe wortel, nootjes, stokbrood met kruidenboter of een stuk pizza met dikke korst. Sinds de start van project X heb ik dat niet meer kunnen eten. Nu na mijn tweede kaakoperatie lijkt dat helemaal op een Fata Morgana. Pap, soep, vla, smoothies en geweekte broodjes. Het is niet vies maar na een tijd verlang je toch naar iets hartigs. Ik ben zo blij dat stamppot met veel jus zorgt voor wat smaak en afwisseling.

Ik wil volgende week graag weer naar mijn werk toe. Hele dagen ga ik nog niet redden. Sterker nog ik weet niet eens wat er op dit moment haalbaar is maar ik wil het toch graag proberen. Ik moet alleen een manier gaan bedenken om niet iedereen weg te jagen met mijn slechte tafelmanieren. Ik denk dat ik dan de prakjes thuislaat en toch maar ga voor de maaltijdshakes of smoothies. Met een rietje natuurlijk zodat de schade van al dat geknoei beperkt blijft.

Ik ben al bijna een maand de deur niet meer echt zelfstandig uit geweest. Op een klein loopje om onze woning heen na dan. Ik heb zin om weer aan de slag te gaan, maar enkel de gedachte aan de reis erheen voelt al slopend. Ik hoop maar dat ik het ga redden. Het lijkt mij de veiligste optie om de eerste paar keer met het openbaar vervoer te gaan in plaats van met de fiets. Zeker nu het zo glad is buiten riskeer ik het liever niet om te vallen en wat anders dan mijn kaak te breken.

Ik heb wel wat fijne afleiding kunnen vinden tijdens het thuiszitten. Ik ben begonnen aan een handboek voor toekomstige kaakoperatie patiënten zodat zij beter weten wat hun te wachten staat, en hoe zij zich voor moeten bereiden. Er komen ook recepten in te staan en verhalen van andere ervaringsdeskundigen. Ik heb besloten om te delen hoe deze moeilijke periode mijn grootste kracht is geworden. Ik hoop zo andere te kunnen inspireren om ondanks alle ellende toch te gaan voor een kaakoperatie. Links van deze blog onder het kopje meer lezen? kan je alvast een exemplaar reserveren en aangeven of je bij de boeklancering aanwezig wilt zijn. Ik ben dankzij project X in staat om mijn onzekerheden achter mij te laten en mijn dromen waar te maken.

Twee weken zijn verstreken sinds de operatie. Ik kan niet zeggen dat de tijd voorbijgevlogen is. Sommige dagen voelde echt aan als een bodemloze put. Tijd ging tergend traag, maar toch zijn we nu wel alweer twee weken verder. Nog zes weken te gaan en dan mag ik voor het eerst proberen te kauwen.

Inmiddels heb ik een aardig eetpatroon ontwikkeld. Mijn eet ritueel bestaat uit ontbijten met Brinta, Hero FruitOntbijt, Goedemorgen drinkontbijt van Vifit, een smoothie van fruit en groentesoorten of een zelfgemaakte mugcake van havermout, geprakte banaan en ei. Het liefste grijp ik in de ochtend nog naar iets vloeibaars omdat dan mijn kaken nog erg stijf zijn en op gang moeten komen. Via een rietje een papje opslurpen gaat makkelijker dan met een theelepeltje iets opeten. Ik belast mijn kaken daar minder mee omdat ik minder vaak mijn mond open en dicht hoef te doen.

In de middag drink ik een soepje of een Opkikker bouillon van Maggi  en week ik twee witte bolletjes in de soep. Een bolletje met roomkaas en een met smeerkaas. Op de een of andere manier zijn dat de smeersels die nog wel lekker zijn in combinatie met soep. Een geweekt bolletje pindakaas of een geweekt bolletje chocoladepasta met tomatensoep smaak lijkt mij echt een nachtmerrie. De bolletjes scheur ik in hele kleine stukjes, doop ik in de soep en kan ik dan makkelijk doorslikken.

In de avond eet ik prakjes bijvoorbeeld aardappelpuree met jus en gestampte groenten of gemalen pasta met een sausje en vis.  Op www.smikkels.nl staan veel babyvoeding recepten die makkelijk te realiseren zijn. Meestal kook ik zelf, maar als het een vermoeiende inspannende dag was dan heb ik weinig puf of inspiratie en kies ik de gemakkelijke weg,  namelijk gewoon een potje babyvoeding van de winkel. Tijdens mijn prakje mogen de elastieken die mijn kaken dragen van de beugel af worden gehaald. Als ik toch een prakje eet uit een babypotje dan probeer ik deze wat meer smaak te geven met kruiden. Geprakte fetakaas is ook een favoriet om eten mee op te pimpen.

Als ik zin heb in wat lekkers eet ik met een theelepeltje wat vla of week ik wat speculaasjes in de thee.

Dokter Frankenstein heeft gister de laatste hechtingen uit het tandvlees verwijderd. Daardoor trekt de wond minder. De mondhygiëniste heeft de aanslag van het mondspoelmiddel zo goed als mogelijk verwijderd. Omdat mijn mond niet ver genoeg open kan moet ik nogmaals terugkomen zodra dit wel lukt. Ik mag vanaf heden weer mijn tandenpoetsen met een normale tandenborstel! Ik ben bang dat ik wellicht wel gaatjes heb opgelopen, dus zodra mijn mond weer ver genoeg open kan moet ik ook op controle bij de tandarts. De elastieken mogen in principe uit bij het tandenpoetsen en bij het eten. Omdat mijn kaak aanvoelt als een baksteen iedere keer als de spieren niet geholpen worden door elastieken, doe ik ze enkel uit bij het tandenpoetsen en bij het avondeten.

Soms viert mijn kin spontaan een feestje. Het voelt als kleine explosies in mijn gezicht. Uit het niets begint mijn kaak een soort spastische trekjes te vertonen en tintelt alles. Ik hoop en ik denk dat dit zenuwen zijn die weer actief worden.

In de avonden wissel ik de bank af met het bed. Als ik te lang op mijn rug lig ontstaat er een enorme druk op mijn oren, nek en hoofd. Het voelt dan aan als een oorontsteking of als vergeten te kauwen op kauwgom in het vliegtuig terwijl je land of opstijgt. Alles zit dicht. In de avonden heb ik dan ook het meeste last van pijn. Overdag is het meer een kramp in mijn kaken en in de avond zijn het echt scherpe steken die ik voel in vooral mijn oren. Volgens dokter Frankenstein is dit gebruikelijk na een kaakoperatie. Ondanks dat ik rechtop slaap stijgt alle druk naar de wond omdat je in een positie ligt.  Gelukkig begint de pijn overdag af te nemen. Ik drink geen 3 zakjes ibuprofen meer van 600 milligram op een dag. Hooguit eentje als het echt niet anders kan.

Omdat ik mij erg opgesloten voel in huis loop ik soms met Alex een rondje om de flat. Het is fijn om zo toch even een frisse neus te halen.

Af en toe krijg ik ziekenbezoek dat vind ik erg gezellig. Naast Alex zijn dat mijn enige sociale contacten op dit moment. Praten gaat al erg goed, maar dat is ook mijn valkuil. Bezoek is erg leuk en praten ook maar ook nog erg vermoeiend. Ik ben helemaal gesloopt daarna en moet er echt van bijkomen. Momenteel dus nog even rustig aan doen voor mij en goed mijn grenzen bewaken.